Έτσι εμείς καταλήξαμε στα χέρια της Γης

Έτσι εμείς καταλήξαμε στα χέρια της Γης

Κάποτε ήταν ένας γέροντας που τον έλεγαν γερο-Κομήτη.

Του άρεσαν πολύ τα ταξίδια και είχε ταξιδέψει σε όλα τα μέρη του διαστήματος. Κάποια στιγμή δεν μπορούσε να κουνηθεί από τους πόνους που είχε στο πόδι του. Καθόταν μόνος του και σκεφτόταν το πόσο μόνος ήταν. Ξαφνικά κρύα δάκρυα άρχισαν να τρέχουν στα μάγουλά του. Από τα δάκρυα του δημιουργήθηκαν 9 πλανήτες: ο ΕΡΜΗΣ, η ΑΦΡΟΔΙΤΗ, η ΓΗ, ο ΑΡΗΣ, ο ΔΙΑΣ, ο ΚΡΟΝΟΣ, ο ΟΥΡΑΝΟΣ, ο ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ και ο ΠΛΟΥΤΩΝΑΣ.

Το μεγάλο του πρόβλημα ήταν ότι ο ένας πλανήτης ήταν μακριά από τον άλλο και δεν μπορούσαν να συναντηθούν. Ένα φωτεινό αστέρι που δημιούργησε επίσης ήταν ο Ήλιος, αλλά δεν κατάφερε να τον πλησιάσει ποτέ και γιʼ αυτό τον ονόμασε ʽʼ Αστέρα της Μοναξιάς ʽʼ.

Ο γερο-Κομήτης από τότε που δημιούργησε τους νέους του φίλους δεν ένιωσε ποτέ ξανά μόνος.

Ο γερο-Κομήτης είχε βγάλει ένα πρόγραμμα και το τηρούσε κάθε μέρα κατά γράμμα.

Κάθε Δευτέρα πήγαινε στον Ερμή και άφηνε όλη του την ενέργεια με τόσο παιχνίδι που έριχνε. Γιʼ αυτό ο Ερμής είναι ο πιο ζεστός πλανήτης.

Κάθε Τρίτη σειρά είχε η Αφροδίτη. Κάθε φορά στην Αφροδίτη έπινε το πιο γευστικό τσάι που είχε πιεί ποτέ του. Η Αφροδίτη ξόδεψε όλο το νερό της για το τσάι που έφτιαχνε στον γερο-Κομήτη και έτσι δεν έχει πια νερό ούτε για δείγμα.

Κάθε Τετάρτη κατευθυνόταν προς τη Γη. Η αλήθεια είναι ότι της είχε μια ιδιαίτερη συμπάθεια. Σε αυτήν έλεγε τον πόνο του και έκλαιγε. Έτσι από τα τόσα δάκρυα η Γη γέμισε νερό,κυρίως αλμυρό, γιατί τα δάκρυά του ήταν αλμυρά. Έτσι η Γη είναι μπλε από τις πολλές θάλασσες που έχει.

Στον Άρη πήγαινε κάθε μισή Πέμπτη. Εκεί πήγαινε και ντυνόταν. Επομένως είχε δημιουργήσει πολλούς μεγάλους και ψηλούς τοίχους. Μέχρι σήμερα στον Άρη βρίσκονται τα πιο ψηλά βουνά του ηλιακού μας συστήματος.

Αφού δεν ήταν ευχαριστημένος μόνο με το να πηγαίνει στον Άρη την ίδια μέρα πήγαινε και στον Δία. Εκεί του άρεσε να ανταλλάσσει τις ιστορίες του με τον Δία. Όλα όσα του έλεγε ο γερο-Κομήτης έμεναν στην μνήμη του και όσο πιο πολλά συγκρατούσε τόσο πιο πολύ μεγάλωνε. Έτσι είναι ο μεγαλύτερος πλανήτης του ηλιακού μας συστήματος.

Τις Πρασκευές είχε σειρά ο Κρόνος. Κάθε φορά που βρισκόταν εκεί ο Κρόνος έβγαζε τις πέτρες του μαζί με το γέρο-Κομήτη και έπαιζαν πετροβόλους, όπως τους ονόμαζαν. Οι πέτρες που πήγαιναν χαμένες κάποια στιγμή έγιναν πάρα πολλές και σχημάτισαν ένα δαχτυλίδι γύρω από τον Κρόνο, το γνωστό του δακτύλιο.

Ο επόμενος πλανήτης εκείνης της μέρας ήταν ο Ουρανός. Εκεί ο γερο-Κομήτης δεν πέρναγε ποτέ καλά και είχε μία ψυχρότητα με τον Ουρανό, γιατί δεν είχαν τα ίδια κοινά και συνέχεια ήταν μαγκωμένοι ο ένας με τον άλλο. Μέχρι σήμερα είναι ο πιο κρύος πλανήτης του ηλιακού μας συστήματος.

Ο όγδοος σε σειρά ήταν ο Ποσειδώνας. Ο γερο-Κομήτης πήγαινε εκεί για να τον παρηγορήσει. Έκλαιγε συνέχεια γιατί είχε χωριστεί από τον αδελφό του, τον Πλούτωνα. Σήμερα είναι γεμάτος καταιγίδες και είναι τελείως μόνος.

Τέλος, τον πιο πολύ χρόνο χρειαζόταν ο Πλούτωνας. Ο Πλούτωνας ήταν ένας πλανήτης μικροκαμωμένος και πολύ απόμακρος, γιατί πίστευε ότι αν πάει πιο κοντά στους άλλους πλανήτες θα τον κορόιδευαν.

Έτσι απασχολημένος που ήταν ο γερο-Κομήτης όλη την εβδομάδα, δεν κατάφερε ποτέ να πλησιάσει τον Ήλιο, με αποτέλεσμα ο Ήλιος από τα νεύρα του συνέχεια να κάνει εκρήξεις.

Ο γερο-Κομήτης σε όλο αυτό το διάστημα αξιολογούσε τους πλανήτες για να δει ποιον από όλους θα άφηνε υπεύθυνο για την ανθρωπότητα. Σιγά-σιγά άρχισε να ξεχωρίζει μέχρι που μία συζήτηση που είχε με την Γη τον έκανε να καταλήξει στην τελική του απόφαση.

Γη: Αχ!

Γερο-Κομήτης: Τι έπαθες Γη, παιδί μου; Γιατί βογκάς; Πού πονάς;

Γη: Στην καρδιά. Τώρα, που κι εσύ θα φύγεις, θέλω να έχω συντροφιά. Πολύ θα μου άρεσε να είχα παιδιά.

Γέρο-Κομήτης: Αλήθεια Γη; Δεν το ήξερα αυτό.

Γη: Ναι, θα το ήθελα πολύ! Θέλω να φροντίζω κάποιους, να τους δώσω την αγάπη μου, νερό να πιουν, στέγη να μείνουν και ό, τι άλλο ποθούν.

Γερο-Κομήτης: Παιδί μου, τα λόγια σου με συγκινούν και αποφάσισα να σου δώσω την κηδεμονία της ανθρωπότητας.

Γη: Σε ευχαριστώ, πατέρα! Δε φαντάζεσαι τη χαρά που μου δίνεις!

Έτσι εμείς καταλήξαμε στα χέρια της Γης. Οι τελευταίες όμως λέξεις του γερο-Κομήτη ήταν οι εξής: Να τους πεις ότι τους δανείζεις το σώμα σου, δεν τους το χαρίζεις και όπως θα τους προσέχεις εσύ, να σε προσέχουν κι αυτοί. Ο γερο-Κομήτης άφησε το σώμα του κάτω από ένα δέντρο και η Γη φρόντισε αυτό το δέντρο να είναι το Α και το Ω της ανθρωπότητας. Από το σώμα του γερο-Κομήτη δημιουργήθηκε ο πρώτος άνθρωπος, ο Αδάμ, και από εκείνον όλοι ΕΜΕΙΣ.

Της 11χρονης Κατερίνας Κωνσταντίνου

ΠΗΓΗ  http://christoskokkinos.blogspot.gr/