"Δεν ήξερε τι να κάνει όταν ξέμεινε από βενζίνη. Αυτό που του είπε ο πατέρας του θα το θυμάται για πάντα"
«Ο πατέρας μου μου δίδαξε πολλά καθώς μεγάλωνα. Μου έμαθε την ειλικρίνεια, τον σεβασμό και την τιμή.
Μια μέρα όταν ήμουν ακόμη νεαρός, ξέμεινα στην πόλη από βενζίνη και δεν μπορούσα να επιστρέψω σπίτι.
Το άσχημο για μένα ήταν ότι δεν είχα μαζί μου καθόλου λεφτά. Ούτε καν λίγα ψιλά να τον πάρω τηλέφωνο για να έρθει να με πάρει.
"Δεν ήξερε τι να κάνει όταν ξέμεινε από βενζίνη. Αυτό που του είπε ο πατέρας του θα το θυμάται για πάντα".
Μπήκα σε ένα εστιατόριο και ρώτησα τον ιδιοκτήτη αν θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω το τηλέφωνό του για να μιλήσω με τον πατέρα μου.
Μου είπε ότι υπήρχε ένα τηλέφωνο με κέρματα στη γωνία.
Του είπα ότι δεν είχα μαζί μου καθόλου λεφτά και του ζήτησα αν μπορεί να μου δώσει 20 δραχμές για να πάρω τηλέφωνο.
Μου έδωσε και τον ευχαρίστησα από την καρδιά μου για την καλοσύνη του.
Ο μπαμπάς μου ήρθε. Την επόμενη μέρα με πήγε στην πόλη για να πάρω το αυτοκίνητο μου.
Όταν επέστρεψα σπίτι, ο πατέρας μου με ρώτησε αν πήγα στο εστιατόριο για να επιστρέψω τις 20 δραχμές στον ιδιοκτήτη του εστιατορίου.
Του είπα «Όχι». Του είπα ότι δεν τα δανείστηκα τα χρήματα αλλά απλά μου τα έδωσε και ότι ήταν μόνο 20 δραχμές.
Μου είπε να σταματήσω να μιλάω και να πάω ξανά στην πόλη για να επιστρέψω τις 20 δραχμές στον άνθρωπο.
Μου είπε:«Κανείς δεν θα ενοχληθεί αν δεν επιστρέψεις αυτές τις 20 δραχμές. Κανείς ούτε καν θα το παρατηρήσει.
Ωστόσο, αν κάνεις τον κόπο να τα επιστρέψεις, τότε θα δείξεις ότι είσαι ένας έντιμος άνθρωπος και θα δώσεις το καλό παράδειγμα.
Και αν κάποτε χρειαστείς πάλι μια χάρη, αυτός ο άνθρωπος δεν θα διστάσει ξανά να σε βοηθήσει.
Και κατέληξε λέγοντας: «Χρειάζεται μια ολόκληρη ζωή για να χτίσεις ένα καλό όνομα αλλά μόνο μια στιγμή για να το γκρεμίσεις».
Ο πατέρας μου για πολλά χρόνια είχε τη δική του επιχείρηση και ήταν σεβαστός από όλους.
Σήμερα ζει μαζί με εμένα και την οικογένεια μου γιατί έχει Αλτσχάιμερ και δεν μπορεί να φροντίσει μόνος του τον εαυτό του.
Στις μέρες λίγοι δίνουν πραγματικά σημασία στις αρχές και στις αξίες ενός ανθρώπου.
Εγώ όμως είμαι περήφανος για το όνομα που έχω φτιάξει και αυτό το χρωστάω αποκλειστικά στον πατέρα μου».
"Το κακό που κάνεις παραμένει μαζί σου, το καλό που κάνεις επιστρέφει. "
Μια γυναίκα από το ψωμί που ζύμωνε για τα μέλη της οικογένειάς της, άφηνε ένα ακόμα στο περβάζι του παραθύρου για κάθε πεινασμένο άτομο που θα περνούσε από εκεί.
Κάθε μέρα ένας καμπούρης ερχόταν να το πάρει, και αντί να εκφράσει ευγνωμοσύνη, όπως έφευγε, έλεγε αυτές τις λέξεις: "Το κακό που κάνεις παραμένει μαζί σου, το καλό που κάνεις επιστρέφει".
Αυτό γινόταν μέρα με τη μέρα. Κάποια στιγμή η γυναίκα θύμωσε: "ούτε καν μια λέξη ευγνωμοσύνης" ειπώθηκε. " κάθε μέρα ο καμπούρης επαναλαμβάνει αυτό το ρεφρέν! Τι σημαίνει αυτό?"
Μια μέρα, εξοργισμένη, αποφάσισε να το τελειώσει μαζί του. "πρέπει να ξεφορτωθώ αυτόν τον καμπούρη" είπε. Τι έκανε; Πρόσθεσε δηλητήριο στο ψωμί που είχε ετοιμάσει γι ' αυτόν. Καθώς ήταν έτοιμη να το βάλει στο περβάζι του παραθύρου, τα χέρια της έτρεμαν. " τι κάνω?" αναρωτήθηκε. Πέταξε το ψωμί στη φωτιά και ετοίμασε άλλο ένα και άφησε στο περβάζι. Όπως πάντα ήρθε ο καμπούρης, πήρε το ψωμί και είπε τα συνηθισμένα λόγια : "Το κακό που κάνεις παραμένει μαζί σου, το καλό που κάνεις επιστρέφει. "
Ο Καμπούρης πήγε στο δρόμο του, αγνοώντας τον θυμό που μεγάλωνε στην καρδιά της γυναίκας.
Κάθε μέρα, όταν η γυναίκα έβαζε το ψωμί στο περβάζι, προσευχόταν για το γιο της που είχε πάει μακριά για να βρει τύχη, και δεν είχε νέα του για μήνες. Εκείνο το βράδυ άκουσε να χτυπάει την πόρτα. Όταν την άνοιξε, με έκπληξη βρέθηκε μπροστά στο γιο της. Είχε γίνει λεπτός πολύ λεπτός! Τα ρούχα του ήταν σκισμένα και κουρέλια. Ήταν πεινασμένος και αδύναμος.
Όταν είδε τη μητέρα του είπε, " μαμά είναι θαύμα που είμαι εδώ. Ενώ ήμουν λίγα μίλια από εδώ πεινούσα τόσο πολύ που εγώ θα μπορούσα να είχα πεθάνει, αλλά υπήρχε ένας γέρος καμπούρης. Του ζήτησα φαγητό, και είχε την καλοσύνη να μου δώσει ένα ολόκληρο καρβέλι ψωμί, λέγοντας :" Αυτό τρώω κάθε μέρα: σήμερα σου το δίνω, γιατί το χρειάζεσαι περισσότερο από εμένα." ακούγοντας αυτές τις λέξεις, η μητέρα θυμήθηκε το δηλητηριασμένο ψωμί που έκανε εκείνο το πρωί - Ναι.
Αν δεν τον είχε ρίξει στη φωτιά, θα το είχε φάει ο γιος της, και θα ήταν νεκρός τότε κατάλαβε το νόημα των λέξεων "το κακό που κάνεις παραμένει μαζί σου, το καλό που κάνεις επιστρέφει".
Να κάνεις καλό και να μην σταματάς να το κάνεις, παρόλο που δεν εκτιμάται εκείνη τη στιγμή.
Το χωριό μας
(νοσταλγώντας το παρελθόν)
Είναι το μέρος που ηρεμεί τις σκέψεις μας.
Το μέρος που μεγάλωσες πάντα θα είναι το πιο αγαπημένο σου γιατί μέσα σε αυτό ζουν οι άνθρωποι που αγαπάς περισσότερο. Εκείνο το μέρος που πάντα θα σου θυμίζει περασμένες -άσχημες ή όμορφες- στιγμές. Στιγμές που μέσα σε αυτό το περιβάλλον έζησες από μικρό παιδί, μεγάλωσες κι έγινες ο άνθρωπος που είσαι σήμερα.
Εκεί που πρωτοπερπάτησες, που έτρεξες και μάτωσες, παίζοντας με τους φίλους σου. Εκεί που πήγες σχολείο πρωτάκι, με την καινούρια σου σάκα και τα πρώτα σου τετράδια, όλο χαρά με απίστευτες παιδικές αναμνήσεις. Εκεί που όταν έγινες έφηβος πρωτοσκίρτησε η καρδούλα σου και βγήκες το πρώτο σου ραντεβού. Εκεί που πήγαινες ντροπαλά και διστακτικά στα αξέχαστα εκείνα πάρτι, με βερμούτ και πορτοκαλάδα.
Ένα πικ απ στη γωνία να παίζει ασταμάτητα μπλουζ, με την αγωνία και το τρακ να βρεις τρόπο να χορέψεις με το κορίτσι ή το αγόρι αντίστοιχα που σου άρεσε. Αγνές εποχές. Αγόρια και κορίτσια, συμμαθητές και πάνω απ' όλα φίλοι. Χωρίς κινητά, χωρίς facebook, χωρίς ανταγωνισμό και κακία. Τότε που όταν έλεγες "τα φτιάξαμε" ήσουν ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στον κόσμο. Όσα κι αν ανασύρεις από τη μνήμη σου θα είναι τόσο λίγα μπροστά σ' αυτά που έζησες!
Δυστυχώς όμως τα χρόνια περνούν γρήγορα.
Μπορεί να έφυγες είτε για σπουδές, είτε για δουλειά, είτε για άλλους πιο προσωπικούς λόγους, όμως πάντα θα γυρνάς πίσω σε αυτό. Θα γυρνάς γιατί σε αυτό ανήκεις πραγματικά. Μπορεί κάποιες φορές να μην υποστηρίζεις αυτή την άποψη, όμως πάντα θα σε δένει κάτι πολύ προσωπικό και σημαντικό.
Ίσως είναι μια λογική έλξη, ίσως είναι μοιραίο ή ίσως κάτι πιο συγκεκριμένο. Πάντα θα μετράς αντίστροφα τον χρόνο για να πας πίσω σε αυτό. Πάντα θα το αποχωρίζεσαι με δάκρυα και ποτέ δε θα το λησμονείς. Θα το αναζητάς και θα σε αναζητάει. Όπως η Πηνελόπη περίμενε με τόση ανυπομονησία για χρόνια τον Οδυσσέα, έτσι και το πατρικό σου στο χωριό μένει εκεί να σε περιμένει.
Οι πιο αγαπημένοι σου φίλοι και συμμαθητές κάθε που γυρνάς είναι εκεί και σε περιμένουν. Φίλοι παιδικοί και καρδιακοί που μαζί έχετε ζήσει τις πιο όμορφες στιγμές που έμειναν για πάντα χαραγμένες μέσα σας. Στιγμές αστείες, δύσκολες, με γέλια και κλάματα που δε θα τις αντάλλαζες με τίποτα στον κόσμο. Ίσα-ίσα που πολλές φορές τις αναπολείς και βουρκώνεις.
Το πιο γλυκό κομμάτι της ζωής σου κρύβεται σε αυτό το μέρος κι όχι εκεί που ζεις τώρα πια. Ό,τι αγαπάς βρίσκεται εκεί! Οι άνθρωποι, οι πλατείες, τα βουνά, τα γύρω χωριά, η γειτονιά, η πανέμορφη φύση με το καθαρό περιβάλλον και τον πιο φρέσκο αέρα.
Οι πλατείες και οι χωμάτινοι δρόμοι που κάποτε έτρεχες, γελούσες κι έπαιζες μπάλα με τους φίλους, τώρα έχουν ερημώσει κι εσύ κάθε που γυρνάς, προσπαθείς να τους δώσεις λίγη ζωή. Γιατί πλέον η νεολαία δε βγαίνει έξω να παίξει, να γελάσει και να φωνάξει, αλλά αντίθετα μένει μέσα στο σπίτι παρέα με τα ηλεκτρονικά παιγνίδια για συντροφιά. Με ένα κινητό στο χέρι σπαταλούν τον χρόνο τους άσκοπα. Δυστυχώς κάποιες συνήθειες άλλαξαν, όμως εσύ χαίρεσαι που έζησες τις πιο φυσιολογικές και τις πιο όμορφες εποχές.
Εκείνο το μέρος είναι μοναδικό για εσένα και πάντα θα είναι. Θα ανήκει στο πιο γραφικό μέρος της καρδιάς σου κι όποιες χώρες και πόλεις αν γυρίσεις, όσο πολιτισμό γνωστό κι άγνωστο αν γνωρίσεις, όσες φωτογραφίες κι αν τραβήξεις, όσο κόσμο κι αν συναντήσεις, πάντα το χωριό σου θα αναπολείς και πάντα αυτό θα αγαπάς περισσότερο. Όλη σου η ζωή κι οι θύμισες είναι αυτό. Όλες σου οι περιπέτειες είναι αυτό. Όλοι σου οι άνθρωποι είναι εκεί.
Υπάρχουν κι αυτές οι περίεργες ώρες και στιγμές στη ζωή σου που θέλεις να τα μαζέψεις όλα και να γυρίσεις πίσω, αλλά δυστυχώς δεν μπορείς. Πάντα θα προσπαθείς να βρεις λίγο κενό χρόνο, ένα Σαββατοκύριακο, έστω και μια ημέρα για να το επισκεφθείς. Πάντα θα επιθυμείς να γυρνάς σε αυτό και να νιώθεις όπως παλιά, να περπατάς στους αγαπημένους σου δρόμους και να εξερευνείς τοπία ξανά και ξανά, μήπως και θυμηθείς τις στιγμές που έζησες αλλά δεν υπάρχουν πια. Ακόμη και χειμώνας να είναι εσύ πάντα θα θέλεις να βγεις στους δρόμους για να αναπολήσεις και να νοιώσεις την παγωμένη ανάσα σου, όπως τότε, που έτρεμες από το κρύο αλλά δεν ήθελες να γυρίσεις στο σπίτι γιατί οι φίλοι σου ήταν εκεί.
Είναι αναμνήσεις από εκείνα τα περασμένα που σε σημάδεψαν. Αναμνήσεις που δεν θα καταλάβουν ποτέ οι μόνιμοι κάτοικοι των χωριών μας. Έτσι κι αλλιώς αυτοί δεν μας θέλουν... Μας θεωρούν "ξένους" επειδή για κάποιο λόγο φύγαμε όλοι μας από το χωριό. Μας αναζητούν μόνο τα Σαββατοκύριακα και τις γιορτές για να ενισχύσουμε οικονομικά τα μαγαζιά τους.
Εσύ όμως γυρνάς στο χωριό σου, αναπνέεις όσο περισσότερο αέρα μπορείς για να το χορτάσεις κι έπειτα φεύγεις ξανά. Νοερά ή κι αληθινά.
Τις σκέψεις μου αυτές θα τις κατανοήσουν μόνον αυτοί που λείπουν αρκετά χρόνια απ' το χωριό. Το κάθε χωριό.
