Οι τέσσερις συμφωνίες
Να μην παίρνετε τίποτε προσωπικά. Ό,τι κι αν συμβαίνει γύρω σας δεν πρέπει να το παίρνετε προσωπικά. Αν σας συναντήσω στον δρόμο και σας πω ότι είστε βλάκας χωρίς να σας γνωρίζω, το πρόβλημα δεν το έχετε εσείς αλλά εγώ. Αν το πάρετε προσωπικά, τότε ίσως πιστέψετε ότι είστε βλάκας. “Πώς το ξέρει;” μπορεί να σκεφτείτε. “Έχει σημαντικές ικανότητες ή είναι τόσο ολοφάνερο ότι είμαι βλάκας;” Το παίρνετε προσωπικά, επειδή συμφωνείτε με ό,τι ακούσατε. Από τη στιγμή που συμφωνείτε, το δηλητήριο σάς διαποτίζει και βρίσκεστε παγιδευμένοι στο όνειρο της κόλασης. Η προσωπική σπουδαιότητα, το να παίρνουμε δηλαδή τα πράγματα προσωπικά είναι η μέγιστη εκδήλωση εγωισμού, επειδή υποθέτουμε ότι τα πάντα περιστρέφονται γύρω από εμάς.
Όμως, οι άλλοι δεν κάνουν τίποτε εξαιτίας σας. Το κάνουν για δικούς τους λόγους. Όλοι οι άνθρωποι ζουν στο δικό τους όνειρο, εγκλωβισμένοι στον δικό τους νου: βρίσκονται σ’ έναν εντελώς διαφορετικό κόσμο απ’ αυτόν που ζούμε εμείς. Αν κάποιος εκφράσει τη γνώμη του και σας πει, “Είσαι πολύ χοντρός/ή”, εσείς μην το πάρετε προσωπικά, επειδή η αλήθεια είναι ότι ο άνθρωπος αυτός είναι αντιμέτωπος με τα δικά του συναισθήματα και τις δικές του πεποιθήσεις ή εντυπώσεις. Ο άνθρωπος αυτός επιχείρησε να σας δηλητηριάσει και αν το πάρετε προσωπικά, τότε οικειοποιείστε το δικό του δηλητήριο. Φορτώνεστε, έτσι, όλα τα συναισθηματικά του σκουπίδια.
Εγώ δεν δίνω σημασία στη γνώμη που έχετε για το άτομό μου και δεν παίρνω προσωπικά την άποψή σας. Δεν το παίρνω προσωπικά, όταν κάποιοι μου λένε, “είσαι ο καλύτερος άνθρωπος που έχω γνωρίσει”, όπως δεν το παίρνω προσωπικά όταν μου λένε το αντίθετο. Ξέρω πολύ καλά πως, όταν κάποιος είναι ευτυχισμένος, θα μου πει “είσαι υπέροχος άνθρωπος”, ενώ όταν ο ίδιος άνθρωπος θυμώσει μαζί μου, θα μου πει “είσαι ανυπόφορος, πώς τολμάς να λες τέτοια πράγματα;” Εγώ δεν επηρεάζομαι σε καμιά από τις δύο περιπτώσεις, γιατί γνωρίζω τι είμαι. Δεν αισθάνομαι την ανάγκη της αποδοχής. Δεν αποζητώ την καλή γνώμη κάποιου, ούτε με φοβίζει η κακή του γνώμη. Είναι, λοιπόν, ο τρόπος με τον οποίο βλέπετε τον κόσμο. Δεν το παίρνω προσωπικά, γιατί στην ουσία είστε αντιμέτωποι με τον εαυτό σας κι όχι μ’εμένα. Δημιουργείτε μέσα στο μυαλό σας μιαν ολοκληρωμένη κινηματογραφική ταινία στην οποία εσείς είστε ο σκηνοθέτης, ο παραγωγός και ο πρωταγωνιστής. Όλοι οι άλλοι παίζουν δεύτερους ρόλους. Το έργο είναι δικό σας.
Don Miguel Ruiz, «Οι τέσσερις συμφωνίες»
Να μην παίρνετε τίποτε προσωπικά. Ό,τι κι αν συμβαίνει γύρω σας δεν πρέπει να το παίρνετε προσωπικά. Αν σας συναντήσω στον δρόμο και σας πω ότι είστε βλάκας χωρίς να σας γνωρίζω, το πρόβλημα δεν το έχετε εσείς αλλά εγώ. Αν το πάρετε προσωπικά, τότε ίσως πιστέψετε ότι είστε βλάκας. “Πώς το ξέρει;” μπορεί να σκεφτείτε. “Έχει σημαντικές ικανότητες ή είναι τόσο ολοφάνερο ότι είμαι βλάκας;” Το παίρνετε προσωπικά, επειδή συμφωνείτε με ό,τι ακούσατε. Από τη στιγμή που συμφωνείτε, το δηλητήριο σάς διαποτίζει και βρίσκεστε παγιδευμένοι στο όνειρο της κόλασης. Η προσωπική σπουδαιότητα, το να παίρνουμε δηλαδή τα πράγματα προσωπικά είναι η μέγιστη εκδήλωση εγωισμού, επειδή υποθέτουμε ότι τα πάντα περιστρέφονται γύρω από εμάς.
Όμως, οι άλλοι δεν κάνουν τίποτε εξαιτίας σας. Το κάνουν για δικούς τους λόγους. Όλοι οι άνθρωποι ζουν στο δικό τους όνειρο, εγκλωβισμένοι στον δικό τους νου: βρίσκονται σ’ έναν εντελώς διαφορετικό κόσμο απ’ αυτόν που ζούμε εμείς. Αν κάποιος εκφράσει τη γνώμη του και σας πει, “Είσαι πολύ χοντρός/ή”, εσείς μην το πάρετε προσωπικά, επειδή η αλήθεια είναι ότι ο άνθρωπος αυτός είναι αντιμέτωπος με τα δικά του συναισθήματα και τις δικές του πεποιθήσεις ή εντυπώσεις. Ο άνθρωπος αυτός επιχείρησε να σας δηλητηριάσει και αν το πάρετε προσωπικά, τότε οικειοποιείστε το δικό του δηλητήριο. Φορτώνεστε, έτσι, όλα τα συναισθηματικά του σκουπίδια.
Εγώ δεν δίνω σημασία στη γνώμη που έχετε για το άτομό μου και δεν παίρνω προσωπικά την άποψή σας. Δεν το παίρνω προσωπικά, όταν κάποιοι μου λένε, “είσαι ο καλύτερος άνθρωπος που έχω γνωρίσει”, όπως δεν το παίρνω προσωπικά όταν μου λένε το αντίθετο. Ξέρω πολύ καλά πως, όταν κάποιος είναι ευτυχισμένος, θα μου πει “είσαι υπέροχος άνθρωπος”, ενώ όταν ο ίδιος άνθρωπος θυμώσει μαζί μου, θα μου πει “είσαι ανυπόφορος, πώς τολμάς να λες τέτοια πράγματα;” Εγώ δεν επηρεάζομαι σε καμιά από τις δύο περιπτώσεις, γιατί γνωρίζω τι είμαι. Δεν αισθάνομαι την ανάγκη της αποδοχής. Δεν αποζητώ την καλή γνώμη κάποιου, ούτε με φοβίζει η κακή του γνώμη. Είναι, λοιπόν, ο τρόπος με τον οποίο βλέπετε τον κόσμο. Δεν το παίρνω προσωπικά, γιατί στην ουσία είστε αντιμέτωποι με τον εαυτό σας κι όχι μ’εμένα. Δημιουργείτε μέσα στο μυαλό σας μιαν ολοκληρωμένη κινηματογραφική ταινία στην οποία εσείς είστε ο σκηνοθέτης, ο παραγωγός και ο πρωταγωνιστής. Όλοι οι άλλοι παίζουν δεύτερους ρόλους. Το έργο είναι δικό σας.
Don Miguel Ruiz, «Οι τέσσερις συμφωνίες»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου