Ποιήματα για τη γιορτή της μητέρας

Εδώ θα παρουσιάσω τα ποιήματα που βρήκα στο διαδίκτυο και μου άρεσαν  για τη γιορτή της μητέρας

Ο υπερκινητικός δάσκαλος έχει δημοσιεύσει ένα πολύ ωραίο αφιέρωμα στη γιορτή της μητέρας εδώ

Είπαν του ήλιου “γιορτάζει η μάνα”
κι εκείνος βάλθηκε με φως τη γη να ντύνει.
Είπαν της θάλασσας “γιορτάζει η μάνα”
κι αμέσως έγινε η φουρτούνα γαλήνη.
Το ‘μαθαν τα πουλιά, “γιορτάζει η μάνα”
και το τραγούδι τους ξεχείλισε πλημμύρα.
Το ‘μαθαν τα άνθη, “γιορτάζει η μάνα”
και μοσχοβόλησε η πλάση χίλια μύρα.
Τ’ άκουσε η βροχή, αλλά δεν έκλαψε
δάκρυ δεν κάνει να κυλήσει αυτή τη μέρα.
Τ’ άκουσε ο ουρανός κι άνοιξε διάπλατα
πείτε ευχές, μύριες ευχές για τη μητέρα

                                                                                                         

       “Η Μάνα”,

                                                                                                      Γεώργιος Μαρτινέλλης

«Μάνα» κράζει το παιδάκι,
«Μάνα» ο νιος και «Μάνα» ο γέρος,
«Μάνα» ακούς σε κάθε μέρος,
α! τι όνομα γλυκό.

Τη χαρά σου και τη λύπη,
με τη μάνα τη μοιράζεις,
ποθητά την αγκαλιάζεις,
δεν της κρύβεις μυστικό.

Εις τον κόσμον άλλο πλάσμα,
δεν θα βρεις να σε μαντεύει,
σαν τη μάνα που λατρεύει,
σαν τη μάνα που πονεί.

Την υγειά της, τη ζωή της,
όλα η μάνα τ’ αψηφάει,
για το τέκνο π’ αγαπάει,
για το τέκνο που φιλεί.

Όπου τρέχεις, πάντα η μάνα,
με το νου σε συντροφεύει,
σε προσμένει, σε γυρεύει,
μ’ ανυπόμονη καρδιά.

Κι αν σκληρός εσύ φαρμάκια,
την ποτίζεις την καημένη,
πάντα η μάνα σ’ απανταίνει,
με τα ολόθερμα φιλιά.

Δυστυχής όποιος τη χάνει,
ο καημός είναι μεγάλος.
Σαν τη μάνα δεν είν’ άλλος,
εις τον κόσμο θησαυρός.

Κι’ όποιος μάνα πια δεν έχει,
«Μάνα» κράζει στ’ όνειρό του.
Πάντα «Μάνα» στον καημό του,
είν’ ο μόνος στεναγμός!

                                                                                                                    

  “Μάνα”,

                                                                                                            Γεράσιμος Μαρκοράς

Μάνα!.. Δε βρίσκεται
λέξη καμία
νάχει στον ήχο της
τόση αρμονία,
σαν ποιος να σ’ άκουσε
με στήθος κρύο,
όνομα θείο;

Παιδί από σπάργανα
ζωσμένο ακόμα,
με χάρη ανοίγοντας
γλυκά το στόμα,
γυρνάει στον άγγελο
που τ’ αγκαλιάζει
και μάνα κράζει.

Στον κόσμο τρέχοντας
ο νέος διαβάτης
πέφτει στ’ αγνώριστα
βρόχια τσ’ απάτης,
και αναστενάζοντας,
Μάνα μου! Λέει,
Μάνα! Και κλαίει.

Της νιότης φεύγουνε
τ’ άνθια κ’ η χάρη
τριγύρω σέρνεται
με αργό ποδάρι,
ώσπου στην κλίνη του,
σα βαρεμένος,
πέφτει ο καημένος.

Και πριν την ύστερη
πνοή του στείλει,
αργά ταράζονται
τα κρύα του χείλη,
και με το μάνα μου!
πρώτη φωνή του,
πετά η ψυχή του.

Η ΜΑΝΟΥΛΑ
Στέλιος Σπεράντσας

Ποιός την κούνια μας κουνάει,
όταν είμαστε μικράκια;
Ποιός χαμογελά στο πλάι
και γλυκά μας λέει λογάκια
και τον ύπνο προσκαλεί;
Η μαμά μας η καλή!

 

 

Τα μαλλιά μας ποιός χτενίζει;
Ποιός μας καμαρώνει, αλήθεια;
Ποιός παιχνίδια μας χαρίζει;
Ποιός μας λέει τα παραμύθια
στη φωτίτσα μας σιμά;
Η γλυκιά μας η μαμά!

 

 

Κι όταν κάποτε ένα στόμα
κάτι με θυμό μας λέει,
κι όταν παρακούμε ακόμα,
ποιός πονεί και σιγοκλαίει
κι έχει πίκρα στην καρδιά;
Πάντα η μάννα μας, παιδιά!

ΤΑ ΑΤΑΚΤΑ ΧΕΡΑΚΙΑ
Στέλιος Σπεράντσας

 

«Άτακτα χεράκια των παιδιών,
όλα μου τα κάνετε άνω κάτω.
Παν΄τα σπίρτα πάλι απ’ το κουτί.
Χτες μου κομματιάσατε ένα πιάτο.

 

 

Κάπου μου τρυπώσ’ τε τα κλειδιά.
Πώς θ’ ανοίξω τώρα το συρτάρι;
Σήμερα η κούκλα η Μαργιορή
βρέθηκε κι αυτή χωρίς ποδάρι».

 

 

Τέτοια με παράπονο μιλεί,
πάντοτε η μαμά για τα χεράκια.
Μα ύστερα ξεχνά, χαμογελά,
γέρνει, τα γεμίζει με φιλάκια.

 

 

Ξέρει η μητερούλα, πως αυτά
κάποτε θα πάψουν ν’ ατακτούνε.
Ξέρει, πως τον κόπο της μαζί
τα χεράκια αυτά θα μοιραστούνε. 

Ο ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ
Ιωάννης Πολέμης

Μισεύεις για την ξενιτιά και μένω μοναχή μου,

σύρε παιδί μου στο καλό και σύρε στην ευχή μου.
Τριανταφυλλένια η στράτα σου, κρινοσπαρμένοι οι δρόμοι,
για χάρη σου ν’ ανθοβολούν και τα λιθάρια ακόμη.

 

 

Τα δάκρυά μου να γεννούν διαμάντια σ’ ό,τι αγγίζεις
και το ποτήρι της χαράς ποτέ να μη στραγγίζεις.
Να πίνεις και να ξεδιψάς και να ‘ναι αυτό γεμάτο,
σα να ‘ναι η βρύση από ψηλά κι εσύ να ‘σαι από κάτω.

 

 

Εκεί, παιδί μου, που θα πας, στα μακρινά τα ξένα,
δίχτυα πολλά κι οξόβεργες θα στήσουνε για σένα.
Παιδί μου, αν εμένανε πάψεις να με θυμάσαι,
με δίχως βαρυγκώμηση συχωρεμένος να ‘σαι.

 

 

Κι αν πάλι το φτωχό καλύβι μας, ντροπή σου φέρνει,
ωστόσο και πάλι θα ‘μαι πρόθυμη, συχώρεση να δώσω.
Μ’ αν την πατρίδα απαρνηθείς που τη λατρεύουμε όλοι,
να ‘ναι η ζωή σου, όπου κι αν πας, αγκάθια και τριβόλοι.

Η ΚΑΡΔΙΑ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ
Άγγελος Βλάχος

 

Ένα παιδί, μοναχοπαίδι, αγόρι,
αγάπησε μιας μάγισσας την κόρη.

- Δεν αγαπώ εγώ, του λέει, παιδιά,
μ’ αν θέλεις να σου δώσω το φιλί μου,
της μάνας σου να φέρεις την καρδιά
να ρίξω να τη φάει το σκυλί μου.

 

 

Τρέχει ο νιος, τη μάνα του σκοτώνει
και την καρδιά τραβάει και ξεριζώνει.
Και τρέχει να την πάει, μα σκοντάφτει
και πέφτει ο νιος κατάχαμα με δαύτη.

 

 

Κυλάει ο νιος και η καρδιά κυλάει
και την ακούει να κλαίει και να μιλάει.
Μιλάει η μάνα στο παιδί και λέει:
- Εχτύπησες, αγόρι μου; και κλαίει!

ΜΑΝΑ
Γεράσιμος Μαρκοράς

 

Μάνα! Δεν βρίσκεται λέξη καμία
να’ χει στον ήχο της τόση αρμονία,
σαν ποιός να σ’ άκουσε με στήθος κρύο,

 

όνομα θείο;

 

 

Παιδί από σπάργανα ζωσμένο ακόμα,
με χάρη ανοίγοντας γλυκά το στόμα,
γυρνάει στον άγγελο που τ’ αγκαλιάζει
και Μάνα! κράζει.

 

 

Στον κόσμο τρέχοντας ο νέος διαβάτης
πέφτει στ’ αγνώριστα βρόχια τσ’ απάτης,
και αναστενάζοντας, Μάνα μου! λέει,
Μάνα! και κλαίει.

 

 

Της νιότης φεύγουνε τ’ άνθια κ’ η χάρη
τριγύρω σέρνεται με αργό ποδάρι,
ώσπου στην κλίνη του, σα βαρεμένος,
πέφτει ο καημένος.

 

 

Και πριν την ύστερη πνοή του στείλει,
αργά ταράζονται τα κρύα του χείλη,
και με το Μάνα μου! πρώτη φωνή του,
πετά η ψυχή του.

ΤΟ ΜΙΚΡΟ ΜΟΥ ΠΑΙΔΙ

Κική Δημουλά

Το μικρό μου παιδί
σοβαρή αταξία έκανε πάλι.
Στο πεζούλι του σύμπαντος σκαρφάλωσε,
σκούντησε με το χέρι του
το κρεμασμένο
στον τοίχο τ’ ουρανού
κόκκινο πιάτο,
κι έχυσε όλο το φως επάνω του.

Ο Θεός απόρησε
που είδε τον ήλιο
ντυμένο ρούχα παιδικά
να κατεβαίνει τρέχοντας
της φαντασίας μου τη σκάλα
και να έρχεται σε μένα.

Κι εγώ κάθομαι τώρα
και μαλώνω αυστηρά
το μικρό μου παιδί,
ενώ κλέβω κρυφά
τον χυμένο επάνω του ήλιο.

ΓΥΡΙΣΜΟΣ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ
Στέλιος Σπεράντσας

Τη δουλειά τελειώσαμε
με καλή καρδιά.
Κλείστε τα βιβλία σας
τώρα πια, παιδιά!

Ώρα για το σπίτι μας,
ώρα ευλογημένη.
Το τραπέζι στρώθηκε
και μας περιμένει!

Πάμε στης μανούλας μας
τη ζεστή αγκαλιά.
Πάμε, για να πάρουμε
δυο γλυκά φιλιά!

Να της πούμε σήμερα
με χαρά μεγάλη,
πόσα ωραία μάθαμε
στο σχολειό μας πάλι!

Μητέρα

Μητέρα λέξη μαγική
πολύτιμο πετράδι
ένα στολίδι της ψυχής

και της ζωής το χάδι.

Του κόσμου ο ήλιος και το φως
που τις καρδιές φωτίζει
κι’ ένα φιλί της η ψυχή
μ’ αγάπη πλημμυρίζει.

Μητέρα λέξη όμορφη
γλυκιά ονειρεμένη
στις δυσκολίες της ζωής
μεγάλη αγαπημένη.

Τι πιο γλυκό και όμορφο
όταν φιλί σου δίνει
και δυνατό παυσίπονο
η ευχή της που σ’ αφήνει.

Το δάκρυ της πόσες φορές
δεν κύλησε με πόνο
και πόσους αναστεναγμούς
δεν άφησε στο χρόνο.

Πόσες φορές δεν έκλαψε
δεν πόνεσε η καρδιά της
δεν βρήκες καταφύγιο
μέσα στην αγκαλιά της.

Και ο χριστός μας στο σταυρό
είπε προτού πεθάνει
την Παναγιά μητέρα μου
πρόσεχε Ιωάννη.

Η Λεμονιά Μούτα δημοσίευσε το παρακάτω όμορφο ποιηματάκι

Ποιηματάκια από την

Pitsina Crafts

Μαμάκα μου καλή,
σου στέλνω ενα φιλι
και μια μεγάααααλη αγκαλιά,
για να σου πω χρόνια πολλά!
Ένα μεγάααααλο ευχαριστώ,
απ την καρδιά μου θα σου πω,

για όλα όσα μου δίνεις,\πάντα θα σε αγαπώ5-5-11…απο τα περσυνα παιδάκια μου!!!Από το Νηπιαγωγείο  Ν Ποτίδαιας εδώ  

οτι πιο ενοιωσα γλυκο
ειν το δικο σου σ αγαπω
η πιο γλυκια η αγκαλια
η πιο αγγελικη μορφη
η πιο γνωριμη φωνη

μαμα -μανουλα-μανα

δεν ειχα αλλο πιο πολυ 
απ τη δικη σου τη στοργη
το πιο σπουδαιο φυλαχτο
ειν η δικη σου η ευχη

μαμα -μανουλα- μανα

Σήμερα στη γιορτούλα σου λουλούδια σου χαρίζω,
χαίρομαι όταν χαίρεσαι κι’ όταν πονάς δακρύζω.
Είσαι το λιμανάκι μου, είσαι η συντροφιά μου,
να’ σαι γερή και δυνατή μανούλα μου γλυκιά μου.
Νιώθω πως όταν μου γελάς σε πούπουλα πως μ’ έχεις
μανούλα μου σ’ ευχαριστώ που τόσο με προσέχεις.
Το όνομά σου το γλυκό μες στη καρδιά κρυμμένο
και με κορδέλα ολόχρυση το έχω τυλιγμένο…!!!!

ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΣΟΥ ΑΝΑΠΝΟΗ
ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΣΟΥ ΜΑΤΙΑ
ΜΕ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΣΟΥ ΑΓΓΙΓΜΑ
ΜΕ ΤΟΝ ΠΡΩΤΟ ΣΟΥ ΠΟΝΟ
ΜΕ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΣΟΥ ΧΑΜΟΓΕΛΟ
ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΛΕΞΗ
ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΔΥΣΚΟΛΗ ΣΤΙΓΜΗ
ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΣΟΥ ΕΠΙΤΥΧΙΑ
ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΣΟΥ ΑΠΟΤΥΧΙΑ
ΜΕ ΤΟΝ ΠΡΩΤΟ ΣΟΥ ΕΡΩΤΑ
ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΘΕ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ
ΣΤΗ ΖΩΗ ΣΟΥ , Η ΜΟΝΑΔΙΚΗ
ΣΚΕΨΗ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΣΟΥ
ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ :
ΝΑ ΤΗΝ ΕΧΕΙΣ ΔΙΠΛΑ ΣΟΥ
ΠΑΝΤΑ ΝΑ Σ ΑΓΚΑΛΙΑΖΕΙ ΚΑΙ
ΝΑ ΣΟΥ ΑΠΑΛΥΝΕΙ
ΤΙΣ ΟΠΟΙΕΣ ΠΛΗΓΕΣ ΕΧΕΙΣ….
ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΙΔΙΟΤΕΛΗ
ΑΓΑΠΗ ΤΗΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΓΝΟΤΗΤΑ ΤΗΣ …
ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η Μ Η Τ Ε Ρ Α !!!

ΠΗΓΗ http://anthipatsouri.wordpress.com/