Η ΠΟΝΤΙΚΟΠΑΓΙΔΑ
Ένα ποντικάκι κάποτε παρατηρούσε από την τρύπα του τον αγρότη και τη γυναίκα του που ξεδίπλωναν ένα πακέτο. Τι λιχουδιά άραγε έκρυβε; αναρωτήθηκε.
Όταν οι δύο αγρότες άνοιξαν το πακέτο, δεν φαντάζεσαι πόσο μεγάλο ήταν το σοκ που έπαθε διαπιστώνοντας πως επρόκειτο για μια ποντικοπαγίδα! Τρέχει λοιπόν γρήγορα στον αχυρώνα για να ανακοινώσει το φοβερό νέο: “Μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι! Μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι!”.
Η κότα κακάρισε, έξυσε την πλάτη της και σηκώνοντας το λαιμό της είπε: “Κυρ ποντικέ μου, καταλαβαίνω πως αυτό αποτελεί πρόβλημα για σένα. Αλλά δεν βλέπω να έχει κάποια επίπτωση σε μένα. Δεν με ενοχλεί καθόλου η ποντικοπαγίδα στο σπίτι!”.
Το ποντικάκι γύρισε τότε στο γουρούνι και του φώναξε: “Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι! Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι!”. Το γουρούνι έδειξε συμπόνια, αλλά απάντησε: “Λυπάμαι πολύ, κυρ ποντικέ μου, αλλά δεν μπορώ να κάνω τίποτε άλλο από το να προσευχηθώ. Να είσαι σίγουρος ότι θα το κάνω. Θα προσευχηθώ”.
Τότε το ποντίκι στράφηκε προς το βόδι και του φώναξε κρούοντας τον κώδωνα του κινδύνου: “Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι! Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι!”. Και το βόδι απάντησε: “Κοίταξε, κύριε ποντικέ μου, πολύ λυπάμαι για τον κίνδυνο που διατρέχεις, αλλά εμένα η ποντικοπαγίδα το μόνο που μπορεί να μου κάνει είναι ένα τσιμπηματάκι στο δέρμα μου”.
Έτσι ο ποντικούλης έφυγε με κατεβασμένο το κεφάλι, περίλυπος και απογοητευμένος, γιατί θα έπρεπε ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ να αντιμετωπίσει τον κίνδυνο της ποντικοπαγίδας.
Την επόμενη νύχτα ένας παράξενος ήχος, κάτι σαν τον θόρυβο που κάνει η ποντικοπαγίδα όταν κλείνει, ξύπνησε τη γυναίκα του αγρότη που έτρεξε να δει τι συμβαίνει. Μέσα στη νύχτα όμως δεν πρόσεξε πως στην παγίδα είχε πιαστεί από την ουρά ένα φίδι…
Φοβισμένο το φίδι δάγκωσε τη γυναίκα. Ο άντρας της έτρεξε γρήγορα και την πήγε στο νοσοκομείο. Έμειναν εκεί όλη τη νύχτα και το πρωί επέστρεψαν στο σπίτι. Η γυναίκα όμως παρουσίασε πολύ υψηλό πυρετό. Ο γιατρός συμβούλεψε τον άντρα της να της κάνει ζεστές σούπες. Έτσι ο αγρότης έσφαξε την κότα, για να κάνει μια καλή κοτόσουπα.
Ωστόσο η γυναίκα πήγαινε από το κακό στο χειρότερο και όλοι οι γείτονες την επισκέπτονταν καθημερινά για να βοηθήσουν. Ο καθένας με τη σειρά του καθόταν στο προσκεφάλι της γυναίκας από ένα οχτάωρο. Για να τους ταΐσει όλους αυτούς ο αγρότης, αναγκάστηκε να σφάξει το γουρούνι. Τελικά όμως η γυναίκα δεν τη γλύτωσε. Πέθανε…
Στην κηδεία της πήγε πάρα πολύς κόσμος, γιατί ήταν καλή γυναίκα και την αγαπούσαν όλοι. Για να φιλοξενήσει όλον αυτόν τον κόσμο, ο αγρότης αναγκάστηκε να σφάξει το βόδι.
Ο κυρ ποντικός έβλεπε όλο αυτό το πήγαινε – έλα από την τρυπούλα του με πάρα πολύ μεγάλη θλίψη…
Είχε προειδοποιήσει αλλά κανείς δεν έδωσε σημασία...
όταν κάποιος δίπλα μας κινδυνεύει, βρισκόμαστε όλοι σε κίνδυνο!Είμαστε όλοι συνεπιβάτες σ'αυτό το πλοίο που λέγεται ζωή!Ο καθένας μας αποτελεί τον κρίκο της ίδιας αλυσίδας.. Είμαστε σαν τις ίνες ενός υφάσματος.
Και αν ένα μέρος του υφάσματος χαλάσει, το ύφασμα είναι άχρηστο....Ο καθένας από εμάς αναλαμβάνει την προσωπική του ευθύνη αναλογιζόμενος το κοινό καλό,καθώς μόνος τρόπος για να ξεπεράσουμε την μεγάλη αυτή εθνική, αλλά και παγκόσμια κρίση,είναι αν όλοι μας καταλάβουμε πως αποτελούμε αναπόσπαστο μέρος ενός συνόλου και πως οι πράξεις μας επηρεάζουν κάθε πολίτη αυτής της χώρας.
Ο κάθε άνθρωπος είναι σαν γράμμα του αλφαβήτου: για να σχηματίζει μια λέξη, πρέπει να ενώνετε με άλλα γράμματα...
Ένα ποντικάκι κάποτε παρατηρούσε από την τρύπα του τον αγρότη και τη γυναίκα του που ξεδίπλωναν ένα πακέτο. Τι λιχουδιά άραγε έκρυβε; αναρωτήθηκε.
Όταν οι δύο αγρότες άνοιξαν το πακέτο, δεν φαντάζεσαι πόσο μεγάλο ήταν το σοκ που έπαθε διαπιστώνοντας πως επρόκειτο για μια ποντικοπαγίδα! Τρέχει λοιπόν γρήγορα στον αχυρώνα για να ανακοινώσει το φοβερό νέο: “Μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι! Μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι!”.
Η κότα κακάρισε, έξυσε την πλάτη της και σηκώνοντας το λαιμό της είπε: “Κυρ ποντικέ μου, καταλαβαίνω πως αυτό αποτελεί πρόβλημα για σένα. Αλλά δεν βλέπω να έχει κάποια επίπτωση σε μένα. Δεν με ενοχλεί καθόλου η ποντικοπαγίδα στο σπίτι!”.
Το ποντικάκι γύρισε τότε στο γουρούνι και του φώναξε: “Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι! Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι!”. Το γουρούνι έδειξε συμπόνια, αλλά απάντησε: “Λυπάμαι πολύ, κυρ ποντικέ μου, αλλά δεν μπορώ να κάνω τίποτε άλλο από το να προσευχηθώ. Να είσαι σίγουρος ότι θα το κάνω. Θα προσευχηθώ”.
Τότε το ποντίκι στράφηκε προς το βόδι και του φώναξε κρούοντας τον κώδωνα του κινδύνου: “Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι! Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι!”. Και το βόδι απάντησε: “Κοίταξε, κύριε ποντικέ μου, πολύ λυπάμαι για τον κίνδυνο που διατρέχεις, αλλά εμένα η ποντικοπαγίδα το μόνο που μπορεί να μου κάνει είναι ένα τσιμπηματάκι στο δέρμα μου”.
Έτσι ο ποντικούλης έφυγε με κατεβασμένο το κεφάλι, περίλυπος και απογοητευμένος, γιατί θα έπρεπε ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ να αντιμετωπίσει τον κίνδυνο της ποντικοπαγίδας.
Την επόμενη νύχτα ένας παράξενος ήχος, κάτι σαν τον θόρυβο που κάνει η ποντικοπαγίδα όταν κλείνει, ξύπνησε τη γυναίκα του αγρότη που έτρεξε να δει τι συμβαίνει. Μέσα στη νύχτα όμως δεν πρόσεξε πως στην παγίδα είχε πιαστεί από την ουρά ένα φίδι…
Φοβισμένο το φίδι δάγκωσε τη γυναίκα. Ο άντρας της έτρεξε γρήγορα και την πήγε στο νοσοκομείο. Έμειναν εκεί όλη τη νύχτα και το πρωί επέστρεψαν στο σπίτι. Η γυναίκα όμως παρουσίασε πολύ υψηλό πυρετό. Ο γιατρός συμβούλεψε τον άντρα της να της κάνει ζεστές σούπες. Έτσι ο αγρότης έσφαξε την κότα, για να κάνει μια καλή κοτόσουπα.
Ωστόσο η γυναίκα πήγαινε από το κακό στο χειρότερο και όλοι οι γείτονες την επισκέπτονταν καθημερινά για να βοηθήσουν. Ο καθένας με τη σειρά του καθόταν στο προσκεφάλι της γυναίκας από ένα οχτάωρο. Για να τους ταΐσει όλους αυτούς ο αγρότης, αναγκάστηκε να σφάξει το γουρούνι. Τελικά όμως η γυναίκα δεν τη γλύτωσε. Πέθανε…
Στην κηδεία της πήγε πάρα πολύς κόσμος, γιατί ήταν καλή γυναίκα και την αγαπούσαν όλοι. Για να φιλοξενήσει όλον αυτόν τον κόσμο, ο αγρότης αναγκάστηκε να σφάξει το βόδι.
Ο κυρ ποντικός έβλεπε όλο αυτό το πήγαινε – έλα από την τρυπούλα του με πάρα πολύ μεγάλη θλίψη…
Είχε προειδοποιήσει αλλά κανείς δεν έδωσε σημασία...
όταν κάποιος δίπλα μας κινδυνεύει, βρισκόμαστε όλοι σε κίνδυνο!Είμαστε όλοι συνεπιβάτες σ'αυτό το πλοίο που λέγεται ζωή!Ο καθένας μας αποτελεί τον κρίκο της ίδιας αλυσίδας.. Είμαστε σαν τις ίνες ενός υφάσματος.
Και αν ένα μέρος του υφάσματος χαλάσει, το ύφασμα είναι άχρηστο....Ο καθένας από εμάς αναλαμβάνει την προσωπική του ευθύνη αναλογιζόμενος το κοινό καλό,καθώς μόνος τρόπος για να ξεπεράσουμε την μεγάλη αυτή εθνική, αλλά και παγκόσμια κρίση,είναι αν όλοι μας καταλάβουμε πως αποτελούμε αναπόσπαστο μέρος ενός συνόλου και πως οι πράξεις μας επηρεάζουν κάθε πολίτη αυτής της χώρας.
Ο κάθε άνθρωπος είναι σαν γράμμα του αλφαβήτου: για να σχηματίζει μια λέξη, πρέπει να ενώνετε με άλλα γράμματα...
ΠΗΓΗ ΠΑΡΑΜΥΘΕΝΙΑ ΣΕΛΙΔΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου