Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗΣ ΑΤΛΑΝΤΙΔΑΣ

Η αποκάλυψη της πραγματικής Ατλαντίδας Πέρσι τον Ιούνιο (2011) η Κοινότητα του Μεταφυσικού είχε καλύψει το συνέδριο για την Ατλαντίδα στο νησί της Σαντορίνης, μεταφέροντάς σας τα τελευταία νέα από τις δραστηριότητες δεκάδων επιστημόνων που αναζητούν σε όλο τον κόσμο τη χαμένη ήπειρο του Πλάτωνα. Μετά από ορισμένες ενδιαφέρουσες εξελίξεις σε έρευνες που πραγματοποιούνται αυτή την περίοδο στη Νότια Ισπανία, επικοινωνήσαμε με τον καθηγητή Γεωλογίας του πανεπιστημίου Πατρών, κ. Σταύρο Παπαμαρινόπουλο, έναν άνθρωπο που ασχολείται επισταμένα με το ζήτημα, όντας μάλιστα ο κινητήριος μοχλός των τριών διεθνών συνεδρίων που έχουν διοργανωθεί για το ζήτημα στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια. Στο περσινό συνέδριο για την Ατλαντίδα στη Σαντορίνη, είχατε αναφερθεί στις έρευνες που διεξάγει ομάδα Αμερικανών επιστημόνων στην περιοχή της Ανδαλουσίας. Τι το νεότερο έχει έρθει στο φως από τις έρευνες των αρχαιολόγων και γιατί η περιοχή παρουσιάζει ερευνητικό ενδιαφέρον; Οι έρευνες άρχισαν το 2009 από ομάδα αρχαιολόγων, γεωλόγων και γεωφυσικών από την Αμερική, Ισπανία και Καναδά αντιστοίχως. Έχουν βρεθεί πολλά αρχαία αντικείμενα διαφόρων αρχαιολογικών εποχών, ενώ παραλλήλως συνεχίζεται και η προσπάθεια της γεωλογικής ανασύστασης της περιοχής όπως ήταν στο παρελθόν. Εμείς, ωστόσο, έχουμε προτείνει σε αυτούς αλλά και στην επιστημονική κοινότητα, δια των διεθνών δημοσιεύσεων μας, να γίνουν πολλαπλές έρευνες, τόσο στο Καντίζ όσο και στην περιοχή Ντονάνα η οποία εμπεριέχει το Καντίζ και είναι τμήμα της κοιλάδας της Ανδαλουσίας. Η πρότασή μας στηρίζεται, αυστηρώς, στο κείμενο του Πλάτωνος. Ο τελευταίος κυριολεκτικώς μας στέλνει στην ακτή της Ιβηρίας γράφοντας στον περίφημο διάλογο του Τίμαιος και Κριτίας το εξής: Κριτίας 114.β.1-114.β.4 «λήξιν δε άκρας της νήσου (εννοεί της Ατλαντίδας) προς Ηρακλείων στηλών ειληχότι επί το της Γαδειρικής νυν χώρας κατ΄ εκείνον τον τόπον ονομαζομένης». Δεν υπάρχει κάποια άλλη άκρη (δηλαδή ακτή) κάποιας άλλης «νήσου», πέραν εκείνης της ακτής της Ισπανίας της οποίας η ξηρά βρέχεται από τον Ατλαντικό. Αυτή η ακτή λογαριάζεται σαν «νήσος» με την ερμηνεία της αρχαίας εποχής, πριν από τον Ηρόδοτο του 5ου αιώνος π.Χ., οποίος ήταν ο πρώτος που πρόσθεσε την λέξη χερσόνησος. Εκεί βρίσκονται και τα Δυτικά Γάδειρα, τα οποία ο Πλάτων ωστόσο τα αποκαλεί Γαδειρική διότι είναι μία μικρή επιμήκης ξηρά. Δηλαδή είναι μία χερσόνησος από μόνη της. Αντιθέτως τα Γάδειρα της Ανατολικής Μεσογείου δεν καλούνται Γαδειρική διότι δεν υπάρχει χερσόνησος εκεί. Σήμερα η χερσόνησος της Γαδειρικής ονομάζεται Καντίζ. Το τελευταίο είναι Δυτικώς των Ηρακλείων στηλών στην ακτή της Ισπανίας. Ποια ήταν κατά την αρχαιότητα η σημασία της λέξης «νήσος» και κατά πόσο μπορούμε να πούμε ότι η ευρύτερη περιοχή της Ανδαλουσίας ταυτίζεται με την Πλατωνική «νήσο της Ατλαντίδας»; Η «νήσος» Ατλαντίς είναι στην Ατλαντίδα Θάλασσα όπως την αποκαλεί ο Ηρόδοτος ένα αιώνα πριν από τον Πλάτωνα. Ο τελευταίος αποκαλεί την Ατλαντίδα Θάλασσα Ατλαντικόν πανπέλαγος. Οι δύο αυτές λέξεις είναι συνώνυμες για την εποχή του 5ου και 4ου αιώνος π.Χ. αντιστοίχως, αλλά είναι συνώνυμες και με την σημερινή έννοια του ωκεανού, η οποία όμως εκείνη την εποχή σήμαινε θαλάσσιο ή ποτάμιο ρεύμα. Θα πρέπει να γίνει αντιληπτό ότι κατά τον 6ο αιώνα π.Χ, τα χρόνια δηλαδή που έζησε ο Σόλων και άκουσε την ιστορία της Ατλαντίδας από Αιγυπτίους ιερείς, η λέξη «νήσος» στην μεν Αιγυπτιακή σήμαινε ακτή, στην μεν ελληνική γλώσσα όμως είχε 5 ισότιμες, αλλά διαφορετικές σε γεωγραφική σημασία έννοιες, οι οποίες ήσαν οι εξής: 1. νήσος όπως την εννοούμε σήμερα, 2. ακρωτήριο, 3. χερσόνησος, 4. ακτή και 5. ξηρά περιβαλλόμενη όμως από πηγές, λίμνη ή ποταμό. Ο Πλάτων, διατήρησε την λέξη «νήσος» από την παράδοση που παρέλαβε από τον συγγενή του Σόλωνα. Η θέση ταιριάζει απολύτως με την ακτή της Ισπανίας η οποία είναι «νήσος» με την αρχαία, πριν από τον 6ο αιώνα π.Χ έννοια. Το γεωμορφολογικό ανάγλυφο της Ατλαντίδας περιγράφεται λεπτομερώς στο πλατωνικό κείμενο. Μοιάζει δε σαν πέταλο αλόγου, έχοντας προσανατολισμό Βορρά-Νότο. Επίσης περιβάλλεται πανταχόθεν από βουνά, ενώ εσωτερικώς είναι επίπεδη. Η κοιλάδα της Ανδαλουσίας έχει όλα τα προαναφερθέντα χαρακτηριστικά. Ωστόσο δεν ταιριάζει στο μέγεθος με τη πλατωνική περιγραφή. Η πλατωνική κοιλάδα διαφέρει μόνον κατά την κλίμακα από την κοιλάδα της Ανδαλουσίας. Εδώ μπορούμε να θεωρήσουμε ότι υπεισήλθε ένα λάθος των μονάδων των μετρήσεων στα κείμενα του Σόλωνος από τους πληροφο-ριοδότες του, ιερείς, στην Αίγυπτο. Έτσι προέκυψε η γιγαντιαία διαφορά με την κοιλάδα της Ανδαλουσίας. Πιστεύετε πως όντως εκεί κρύβεται η χαμένη ήπειρος; Ο Πλάτων δεν χρησιμοποίησε ποτέ την λέξη ήπειρος όταν αναφέρθηκε στην Ατλαντίδα, ωστόσο δίνει γιγαντιαίες διαστάσεις γι’ αυτήν στην ευρύτερη περιοχή της επικράτειας της. Αν κάποιος προεκτείνει την χερσόνησο η οποία απαρτίζεται από τα κράτη Πορτογαλία και Ισπανία προς τα βόρεια, τότε βλέπει ότι η Γαλλία, η Ολλανδία, το Βέλγιο και η Γερμανία συγκροτούν μία ενιαία «νήσο» γιγαντιαίων διαστάσεων. Από αυτήν την ευρεία περιοχή, στην οποία υπήρξε κάποτε ο πολιτισμός Urnfield κατά τον 12ο αιώνα π.Χ., προήλθε ένα μέρος του στρατού των «Ατλάντων», οι οποίοι ως Λαοί της Θάλασσας, όπως τους αποκαλεί η αρχαιολογική επιστήμη, επιτέθηκαν με σφοδρότητα εναντίον της Ανατολικής Μεσογείου. Δεν χάθηκε λοιπόν κάποια ήπειρος. Καταστράφηκε η ακτή της τεραστίας «νήσου», εκεί που ήταν η προϊστορική πόλις της Ταρτεσσούς, η οποία είναι γνωστή από άλλες αρχαίες πηγές, πριν από τον Πλάτωνα. Την χαμένη προϊστορική πόλη, ονομάζει ο Πλάτων, Ατλαντίδα. Το όνομα είναι δική του επινόηση. Η ακτή στην οποία εκβάλει ο ποταμός Γκουανταλκιβίρ περιέχει και την νεότερη Ταρτεσσό, η οποία λειτουργούσε μέχρι και τους Ρωμαϊκούς χρόνους. Η τελευταία είχε κτισθεί νοτιότερα της παλιάς ομώνυμης πόλης. Χάθηκε ήρεμα σταδιακώς κάτω από τις αποθέσεις του ποταμού. Η παλιά η προϊστορική Ταρτεσσός χάθηκε από «εξαίσιους σεισμούς», δηλαδή, από ένα κύριο πανίσχυρο σεισμό και τους μετασεισμούς του, ενώ ακολούθησαν «εξαίσιοι κατακλυσμοί», δηλαδή ένας θαλάσσιος σεισμικός κυματοσυρμός «μέσα σε μία μέρα και μία νύχτα», όπως περιγράφει ο Πλάτων (25.γ6-2δ.1). Η εστία του μεγάλου σεισμού βρίσκεται στο γνωστό σεισμoγόνο ρήγμα Γκέρινκε Μπανκ που βρίσκεται σε βάθος χιλιάδων μέτρων στο βυθό του Ατλαντικού και σε ευθεία απόσταση 500 χιλιομέτρων από τις Ηράκλειες Στήλες. Θα περιμένουμε αρκετά χρόνια ακόμη ώστε να έχουμε τα αποτελέσματα της στρωματογραφίας και των γεωχρονολογήσεων των πολλών κυλινδρικών πυρήνων που προέκυψαν από γεωτρήσεις στον βυθό του Ατλαντικού ωκεανού από διάφορους επιστημονικούς φορείς. Εμείς έχουμε προβλέψει ότι εκεί συνέβη μέγας σεισμός ακολουθούμενος από μέγα κυματοσυρμό τον 12ο αιώνα π.Χ. και η απόδειξη βρίσκεται στις γεωτρήσεις, ως στρώμα αναμόχλευσης της λάσπης του βυθού του Ωκεανού. Που αλλού διεξάγονται ή πρόκειται να διεξαχθούν σοβαρές επιστημονικές έρευνες αναφορικά με την αναζήτηση της Ατλαντίδας; Ποια είναι τα εργαλεία που χρησιμοποιούν οι ειδικοί; Μέχρι τώρα αποσαφηνίσθηκε από μία Γαλλική επιστημονική αποστολή ότι το νησί Spartel, το οποίο βρίσκεται δυτικώς των Ηρακλείων στηλών και σε μικρή ευθεία απόσταση από αυτές, δεν είναι η θέση της Ατλαντίδας. Πρόκειται να διεξαχθούν έρευνες στην Βολιβία στα επόμενα χρόνια από μία Αγγλική αποστολή. Οι ειδικοί χρησιμοποιούν το κείμενο του Πλάτωνος, συνήθως από μετάφραση, και μετά προχωρούν σε γεωλογικές γεωφυσικές και τελικώς αρχαιολογικές και αρχαιομετρικές έρευνες. Οι περισσότεροι όταν ακούν για τους Άτλαντες φέρνουν στο μυαλό τους μια ανθρώπινη φυλή με υπερεξελιγμένη τεχνολογία και όπλα βασιζόμενοι στα όσα διαβάζουν εδώ κι εκεί. Ποια κατά τη γνώμη σας είναι η ιστορική πραγματικότητα; Ο Πλάτων περιγράφει τους «Άτλαντες» στην εποχή του Χαλκού με χαρακτηριστικές αποδείξιμες, αρχαιολογικώς, λεπτομέρειες επομένως δεν υπάρχει κάποια υπερεξελιγμένη τεχνολογία από εκείνην την οποία γνωρίζουμε από την αρχαιολογική επιστήμη. Η υπερεξελιγμένη τεχνολογία είναι καθαρή επινόηση αυτών που ζηλεύουν την δόξα του Hollywood… Εγιναν τα γεγονότα της Ατλαντίδας 9000 χρόνια πριν από την εποχή του Σόλωνα; H επίθεση των Ατλάντων τοποθετείται χρονικώς στον 12ο αιώνα π.Χ. Η τελευταία συμπίπτει με εκείνην των Λαών της Θάλασσας, εναντίον της Ανατολικής Μεσογείου. Υπάρχουν πολλές αρχαιολογικές μαρτυρίες στην Μέση Ανατολή και στην Αίγυπτο σε σχέση με την επιδρομή αυτή. Ωστόσο πρέπει να ληφθεί υπ’ όψιν ότι τα 9000 ή τα 8000 χρόνια, στα οποία αναφέρεται ο Πλάτων, πριν βεβαίως την εποχή του 6ου αιώνος π.Χ στον οποίο έζησε ο Σόλων, δεν είναι Ηλιακά αλλά Σεληνιακά χρόνια διάρκειας 30 ημερών. Οι ιερείς στην Αίγυπτο, δηλαδή οι συνομιλητές του Σόλωνος, χρησιμοποιούσαν μόνον σεληνιακά ημερολόγια, σε αντίθεση με τους φαραωνικούς αξιωματούχους οι οποίοι χρησιμοποιούσαν ηλιακά ημερολόγια. Ο Διόδωρος ο Σικελιώτης, ο ελληνομαθής Αιγύπτιος Μανέθων, αλλά και η αρχαιολογική σκαπάνη συνηγορούν στην χρήση σεληνιακών ημερολογίων από τους ιερείς. Ακόμη οφείλω να αναφέρω ότι από την Ατλαντίδα ήσαν ορατοί οι αστερισμοί των Άρκτων. Οι τελευταίες χρησιμοποιούνταν σαν γενικοί ουράνιοι δείκτες σε θέματα προσανατολισμού του Βορρά στην αρχαιότητα. Κάτι τέτοιο δεν μπορεί να συνέβαινε το 9600 π.Χ αν τα χρόνια ήταν ηλιακά, διότι όποιος πολιτισμός είχε την ικανότητα να διακρίνει ένα ακίνητο αστέρι στον Ουρανό, θα μπορούσε πράγματι να χρησιμοποιήσει ένα συγκεκριμένο αστέρι τού αστερισμού του Ηρακλέους για να προσδιορίσει την θέση του Βορρά. Τότε η νοητή επέκταση του άξονα περιστροφής της Γης έτεμνε αυτό το συγκεκριμένο αστέρι του αστερισμού του Ηρακλέους. Το «τεμνόμενο» αστέρι έδινε την εντύπωση, στους παρατηρητές, ότι παρέμενε ακίνητο στο στερέωμα. Άρα ήταν ένα σταθερό σημείο για τον ακριβή προσδιορισμό του όχι του γενικού αλλά του ακριβούς δείκτη ως Ουράνιου Βορρά. Δεν χρειαζόταν επομένως τότε το 9600 π.Χ. να γίνει η χρήση των Άρκτων, ως γενικού δείκτη του Ουράνιου Βορρά, όταν υπήρχε η δυνατότητα της χρήσης του ακριβούς δείκτη. Ωστόσο τις Άρκτους αναφέρει ο Πλάτων. Σήμερα έχουμε ως ακριβή ουράνιο δείκτη το τελευταίο άστρο της Μικρής Άρκτου. Το τελευταίο «τέμνεται» από την νοητή επέκταση του άξονα περιστροφής της Γης. Ο τελευταίος ωστόσο, έχει αλλάξει θέση στο στερέωμα, λόγω των συνεχών έλξεων του πλανήτη από την Σελήνη και τον Ήλιο. Τα δύο αυτά αστρονομικά σώματα αλλάζουν θέσεις και αποστάσεις ως προς την Γη κι’ επομένως αλλάζουν συνδυαστικώς και οι έλξεις τους πάνω σε αυτήν. Αν λοιπόν διαιρέσουμε τα πλατωνικά 9000 ή 8000 χρόνια των συμβάντων της Ατλαντίδας, με τον αριθμό 12,37 ο οποίος δείχνει τον αριθμό των πανσελήνων σε ένα ηλιακό έτος 365 ημερών, «προσγειωνόμαστε» στο τέλος της εποχής του Χαλκού, δηλαδή μεταξύ του τέλους του 13ου και της αρχής του 12ου αιώνος π.Χ. Υπάρχουν άλλες εξωπλατωνικές αναφορές για την Ατλαντίδα; Με αυτό το όνομα Ατλαντίς δεν υπάρχουν αναφορές άλλων συγγραφέων. Το τελευταίο είναι φυσικό διότι ο Πλάτων έπλασε την λέξη Ατλαντίς. Την χρησιμοποίησε ωστόσο για τρία διαφορετικά γεωγραφικά θέματα τα οποία ήταν τα εξής : 1. Η γιγαντιαία νήσος, 2. Η επίπεδη εσωτερικώς πεταλοειδής κοιλάδα και περιβαλλόμενη εξωτερικώς από βουνά. 3. Και για ένα σύστημα ομοκέντρων κύκλων το οποίο βρισκόταν στο νοτιότατο τμήμα της προαναφερθείσας κοιλάδας σε επαφή με τον Ατλαντικό. Το τελευταίο είχε χαρακτηριστικές αναγνωρίσιμες γεωλογικές ιδιότητες. Ωστόσο αυτή η τριπλή κοινή χρήση της λέξης Ατλαντίς προκάλεσε σύγχυση στους αναγνώστες του κείμενου του στο τι ακριβώς ήταν η Ατλαντίς. Η Ταρτεσσός, ως προϊστορική πόλη, ήταν γνωστή με αυτό το όνομα πριν από τον Πλάτωνα. Κατά την γνώμη μου βρίσκεται θαμμένη στην περιοχή που μας υποδεικνύει ο Πλάτων. Είναι γνωστά ήδη διάφορα ευρήματα αυτού του Ταρτεσσιανού πολιτισμού σε αρχαιολογικά Ισπανικά μουσεία, αλλά δεν έχουμε βρει ακόμη την πόλη για να την ταυτίσουμε με την πλατωνική Ατλαντίδα. Επίσης το σύστημα των ομοκέντρων κύκλων το οποίο δεν είναι ορατό σήμερα διότι είναι και αυτό θαμμένο κάτω από τις λάσπες του Γκουανταλκιβίρ, αποτελεί ένα γεωλογικό φαινόμενο που δεν έχει σχέση με τα ηφαίστεια από τα οποία εξέρχεται λάβα. Οι κρατήρες στο Καντίζ είναι διαπειρογενείς. Υπάρχουν αρκετοί τέτοιοι κρατήρες γιγαντιαίων διαστάσεων βυθισμένοι στην θάλασσα του Καντίζ, ενώ υπάρχουν και μικρότερης διαμέτρου ορατοί στην περιοχή. Τα γεωλογικά χαρακτηριστικά αυτού του τύπου κρατήρων περιγράφονται από τον αρχαίο συγγραφέα Φιλόστρατο, ο οποίος έζησε μετά τον Πλάτωνα. Ωστόσο το ίδιο σύστημα των ομοκέντρων κύκλων, δηλαδή η Ατλαντίδα, περιγράφεται συμβολικώς και από αρχαίους συγγραφείς πριν από τον Πλάτωνα στην περιοχή του ενδιαφέροντός μας. Οι συγγραφείς αυτοί είναι ο Όμηρος, ο Ησίοδος, και ο Πίνδαρος. Να αναφέρουμε τέλος πως απλοί ή ομόκεντροι κρατήρες διαφορετικής γεωφυσικής ή αστροφυσικής προέλευσης, τόσο στον Ατλαντικό όσο και στο Αιγαίο, ήταν σύμφωνα με την παράδοση «έργα» του Ποσειδώνος. Ποιοι ήταν οι λόγοι που οδήγησαν στον πόλεμο μεταξύ των Αθηναίων και των Ατλάντων; Μετά την νίκη των προϊστορικών Ελλήνων στην Τροία, όπως αναφέρει ο Θουκυδίδης, μέρος αυτών κινήθηκε προς την μέση Ανατολή. Ωστόσο, όπως αναφέρει ο Όμηρος, άλλοι κινήθηκαν προς την Αίγυπτο, όπως ο Μενέλαος λόγου χάριν και άλλοι κινήθηκαν σε άλλες περιοχές της Μεσογείου, αλλά κι’ έξω από αυτήν, όπως ο Οδυσσέας λόγου χάριν. Ως υπόθεση εργασίας αναφέρουμε ότι Αθηναίοι πολέμαρχοι επίσης έφτασαν στην Αίγυπτο μετά τον Τρωικό πόλεμο και εγκαταστάθηκαν στην Σαϊδα. Κατά τον αρχαιολόγο Σπύρο Μαρινάτο, δόθηκε μάχη εκτός Ελλάδος μεταξύ προϊστορικών Ελλήνων, δηλαδή των νικητών της Τροίας, και των «Ατλάντων», δηλαδή των Λαών της Θάλασσας. Οι Έλληνες δεν τους νίκησαν, αλλά τους κούρασαν. Σε αυτήν την κατάσταση κόπωσης έφτασαν στην Αίγυπτο όπου ηττήθηκαν από τους Αιγυπτίους. Να σημειώσετε ότι 30 χρόνια πριν από τον ερχομό του Σόλωνος στην Αίγυπτο, ένας μικρός στρατός από Ίωνες έφυγε από το Αιγαίο και πήγε στην περιοχή του Σουδάν βοηθώντας τους Αιγυπτίους να συντρίψουν τους εκεί εχθρούς των. Γι’ αυτούς τους δύο λόγους ήσαν πανευτυχείς οι ιερείς που συνάντησαν τον Σόλωνα, δηλαδή έναν Ίωνα απόγονο εκ των παλαιών ευεργετών της Αιγύπτου κατά την προϊστορική και ιστορική περίοδο αντιστοίχως. Κατά την άποψη την δική μας, οι ήδη εγκαταστημένοι Αθηναίοι στην Αίγυπτο, μετά τον Τρωικό Πολεμο, πήγαν στην καρδιά της Ατλαντίδας, δηλαδή, στην Ταρτεσσό και την κατέλαβαν. Εκεί βρήκε τους νικητές και τους ηττημένους η καταστροφή. Όσοι επέζησαν επέστρεψαν στην Σαϊδα και κατέγραψαν το γεγονός. Μέχρι τώρα δεν έχουν βρεθεί υποστηρικτικά στοιχεία της θεωρίας μας στην Σαϊδα διότι δεν έχουν γίνει ανασκαφές. Το γεγονός ότι σε αρχαιολογική ανασκαφή στον Γκουανταλκιβίρ το 1990 βρέθηκε από Ισπανούς αρχαιολόγους τμήμα μυκηναϊκού αγγείου, του 13ου αιώνος π.Χ. είναι ενδεικτικό ότι η περιοχή ήταν γνωστή ως εμπορικός σταθμός τουλάχιστον. Το αγγείο αυτό το εξέτασε ο Ακαδημαϊκός και Καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών Σπύρος Ιακωβίδης που προσκλήθηκε από τους Ισπανούς αρχαιολόγους γι’ αυτόν τον σκοπό. Γιατί δεν εορταζόταν, στην Αθήνα, η θριαμβευτική νίκη των Αθηναίων εναντίον των Ατλάντων; Στην Αθήνα πραγματοποιούνταν εορτές για νίκες οι οποίες αφορούσαν την άμυνα της πατρώας γης. Τόσο η νίκη των Ιώνων πολεμιστών του 6ου αιώνα π.Χ. στο Σουδάν, οι οποίοι προήρχοντο από διάφορες Ιωνικές πόλεις, μία εκ των οποίων ήταν και η Αθήνα, όσο και εκείνη 600 χρόνια πριν από την τελευταία εναντίον των «Ατλάντων» ανήκουν σε αυτήν την κατηγορία. Δεν έγιναν για την άμυνα της πόλης των Αθηνών και επομένως δεν εορτάζοντο. Για την νίκη των Ελλήνων στα βάθη της Αφρικής δεν υπάρχει καμία αναφορά ιστορική από τον Ηρόδοτο ή τον Θουκυδίδη. Ωστόσο υπάρχουν δύο αρχαιολογικές μαρτυρίες οι οποίες βρέθηκαν στην Αίγυπτο τόσο στα αρχαία ελληνικά όσο και στα ιερογλυφικά των Αιγυπτίων του 6ου π.χ. αιώνα οι οποίες αναφέρονται στον άγνωστο πόλεμο. Ομοίως για την νίκη των Αθηναίων εναντίον των «Ατλάντων» υπάρχει μόνον ο Πλάτων ο οποίος δεν είναι καν ιστορικός. Ο τελευταίος όμως περιγράφει την προϊστορική Αθήνα με ακρίβεια, 800 χρόνια πριν από την εποχή του, όταν οι γνωστοί ιστορικοί σιωπούν…. Ποιός είναι ο Σταύρος Παπαμαρινόπουλος Ο Σταύρος Π. Παπαμαρινόπουλος προέρχεται από την Αρκαδία και από τους δύο γονείς του την Δήμητρα και τον Παναγιώτη. Είναι διδάκτωρ του της Γεωφυσικής του Πανεπιστημίου του Εδιμβούργου. Υπηρετεί ως Καθηγητής της Γεωφυσικής, στο Τμήμα Γεωλογίας, στο Πανεπιστήμιο Πατρών. Eχει διδάξει γεωφυσική σε Γεωλόγους, Φυσικούς, Αρχαιολόγους και Μηχανικούς στα Πανεπιστήμια Πατρών, Αθηνών και στο Πολυτεχνείο Αθηνών σε προπτυχιακό και μεταπτυχιακό επίπεδο αντιστοίχως. Eχει πραγματοποιήσει πάνω από 100 επιστημονικές αποστολές στην προσπάθεια γεωφυσικού εντοπισμού αρχαίων θαμμένων μνημείων στην Ελλάδα, στην Κύπρο στην Βρετανία, στην Γαλλία, στην Ισπανία, στην Ρωσία, στην Κεντρική Ασία στην οροσειρά Αλτάι και στην Βόρειο Ανατολική Δυτική Αφρική. Έχει δεκάδες επιστημονικές δημοσιεύσεις και πολλές ετεροαναφορές του έργου του από άλλους επιστήμονες. Είναι επιμελητής έκδοσης τριών τόμων διεθνών συνεδρίων στο θέμα της Ατλαντίδας που έγιναν στην Μήλο το 2005, στην Αθήνα το 2008 και στην Σαντορίνη το 2011 αντιστοίχως. Σημείωση: Η συνέντευξη αυτή του Σταύρου Παπαμαρινόπουλο στον Μηνά Παπαγεωργίου, δημοσιεύτηκε αρχικά στο περιοδικό “Φαινόμενα” του Ελεύθερου Τύπου.