Κυριακή 17 Ιουλίου 2016

Όταν η γιαγιά κάνει baby-sitting!


ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΕΡΟΥΜΕ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΒΡΕΘΟΥΜΕ ΠΟΤΕ ΣΕ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΜΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ


Όταν η γιαγιά κάνει baby-sitting!

Από την Μαρία Βόλλη 03 Σεπτεμβρίου 2009


Συχνά αναλαμβάνει τα παιδιά τις ώρες που εμείς εργαζόμαστε. Ανάμεσα σε μας, τις μαμάδες μας και τα εγγόνια τους δημιουργούνται σχέσεις μεγάλης αγάπης, αλλά και γκρίνιας. Ας μάθουμε, λοιπόν, πως να οργανώσουμε μια πιο αρμονική συνύπαρξη για να είμαστε όλοι ικανοποιημένοι.
Αν είστε νεαρή, εργαζόμενη μητέρα και η μητέρα σας (ή η πεθερά σας) μπορεί να σας κρατήσει το παιδί είστε τυχερή! Γιατί κακά τα ψέματα, όσο και αν πολλές φορές οι γιαγιάδες ξεπερνούν τη γραμμή και “κακομαθαίνουν” τα εγγόνια τους, δεν παύουν να προσφέρουν πολύτιμη βοήθεια, συμπαράσταση και συναισθηματική κάλυψη τόσο σε μας όσο και στο παιδί.
Βέβαια, το παιδί σε αυτή την κρίσιμη για την ανάπτυξη της προσωπικότητάς του ηλικία, πρέπει να ακολουθήσει κάποιους κανόνες, πράγμα δύσκολο όταν περνάει πολλές ώρες με τη γιαγιά που θέλει να του κάνει όλα τα “χατίρια”. Μην καταθέτετε όμως τα όπλα! Συζητήστε μαζί της με αποφασιστικό τρόπο και υποστηρίξτε τις επιλογές σας για την ανατροφή του παιδιού σας. Όμως μην ξεχνάτε ποτέ, ότι αυτό που κατά κύριο λόγο χαρακτηρίζει τη σχέση του παιδιού με τη γιαγιά και τον παππού, είναι η άδολη και απεριόριστη αγάπη. Για αυτό, ας δείξετε λίγη επιείκεια, όταν η γιαγιά “ξεφύγει” από τη γραμμή διαπαιδαγώγησης του παιδιού.
Να συμβουλεύεστε πάντα τους ειδικούς για το τι πρέπει και τι δεν πρέπει να κάνει η μητέρα σας, αλλά μην ξεχνάτε ποτέ, ότι όσα λάθη και αν γίνουν από όλες τις πλευρές, αυτά συνήθως γίνονται εξαιτίας της μεγάλης αγάπης και προστασίας.

Τι πρέπει και τι δεν πρέπει να κάνει η γιαγιά:
Πρέπει να καταλάβετε ότι το παιδί δεν είναι δικό σας παιδί, αλλά εγγόνι σας, και ότι τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο στην ανατροφή του τον έχουν οι γονείς του.
Πρέπει η συμπεριφορά σας να έχει μια σταθερότητα. Μην υπαναχωρείτε αν δείτε το παιδί στεναχωρημένο. Όταν θα λέτε “όχι” ή “ναι”, πρέπει να το τηρείτε!
Δεν πρέπει να λέτε πάντα “ναι” για να σας αγαπά το παιδί. Θα κάνετε μεγαλύτερο καλό στο εγγόνι σας, όταν δε θα του κάνετε όλα τα χατίρια.
Δεν πρέπει να δίνετε “συμβουλές” στους νέους γονείς με πιεστικό και απόλυτο τρόπο, γιατί το μόνο που θα κερδίσετε είναι μια εξίσου απόλυτη άρνηση! Φροντίστε να βρείτε τη χρυσή τομή.
Δεν πρέπει να παρεμβαίνετε υπέρ του “αδυνάτου”! Μην ανακατεύεστε στις υποδείξεις των γονιών, ειδικά παρουσία του παιδιού.
Δεν πρέπει να υποχωρείτε σε κάθε επιθυμία του παιδιού, αλλά μόνο σε ό,τι είναι πραγματικά σημαντικό. Συζητείστε με τους γονείς του παιδιού και επιλέξτε ποια αιτήματά του πρέπει να ικανοποιηθούν και ποια όχι.
Δεν πρέπει να κάνετε συνεχώς δώρα στα παιδιά, γιατί στο τέλος θα τα κακομάθετε.

Ο Οργανισμός “Αντιμετώπιση Παιδικού Τραύματος” μας δίνει χρήσιμες συμβουλές για την πρόληψη ατυχημάτων μέσα στο σπίτι


Ο Οργανισμός “Αντιμετώπιση Παιδικού Τραύματος” μας δίνει χρήσιμες συμβουλές για την πρόληψη ατυχημάτων μέσα στο σπίτι

Τα περισσότερα ατυχήματα σε παιδιά ηλικίας 0-4 ετών συμβαίνουν στο σπίτι, μιας και εκεί περνούν και το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας τους.
Τα μικρά παιδιά είναι γεμάτα περιέργεια και δεν έχουν ανεπτυγμένη την αίσθηση του κινδύνου. Γι’ αυτό είναι σημαντικό όταν διαμορφώνουμε τους χώρους του σπιτιού μας, να λαμβάνουμε υπόψιν την ηλικία, το χαρακτήρα και τις ιδιαιτερότητες των παιδιών μας.
Δείχνοντας την απαιτούμενη ευαισθησία και προσοχή μπορούμε να αποφύγουμε πολλά από αυτά τα ατυχήματα. Ένας τρόπος είναι να καθίσουμε στο πάτωμα και, παρατηρώντας το χώρο από το ύψος ενός μικρού παιδιού, να εντοπίσουμε τα επικίνδυνα σημεία και στη συνέχεια, να λάβουμε τα απαραίτητα μέτρα ασφαλείας.
Δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε ποτέ ότι, στα μικρά παιδιά η επίβλεψη είναι η καλύτερη πρόληψη!


ΠΤΩΣΕΙΣ και πώς να τις αποφύγουμε

Όταν αλλάζουμε το μωρό μας, δεν το αφήνουμε μόνο του ούτε λεπτό, γιατί μπορεί πολύ εύκολα να πέσει
Όταν μαγειρεύουμε ή σιδερώνουμε, έχουμε το μωρό μας ασφαλές μέσα στο παιδικό πάρκο του
Τοποθετούμε γωνίες ασφαλείας σε όσα έπιπλα έχουν αιχμηρές γωνίες που μπορούν να προκαλέσουν σοβαρό τραυματισμό
Εφαρμόζουμε ασφάλειες που δεν επιτρέπουν άνοιγμα μεγαλύτερο από 10 εκατοστά σε μπαλκονόπορτες και παράθυρα
Αποφεύγουμε να τοποθετούμε έπιπλα κάτω από παράθυρα, ώστε τα παιδιά να μην μπορούν να σκαρφαλώσουν και να πέσουν στο κενό
Όπου υπάρχουν κάγκελα, να είναι με ύψος τουλάχιστον 1,50 μέτρα και άνοιγμα λιγότερο των 10 εκ., ώστε τα παιδιά να μην μπορούν να σκαρφαλώσουν σε αυτά ή να χωθούν ανάμεσά τους.
Να υπάρχει πάντα κουπαστή στη σκάλα και να μην αφήνουμε αντικείμενα στα σκαλοπάτια, για να μην σκοντάψουμε. Για τα μωρά, τοποθετούμε πορτάκι ασφαλείας στο πάνω και στο κάτω μέρος της σκάλας, έως ότου μάθουν να τη χρησιμοποιούν σωστά
Χρησιμοποιούμε πάντα αντιολισθητικά χαλάκια ασφαλείας στο μπάνιο.
Κάτω από τα χαλιά τοποθετούμε αντιολισθητικούς τάπητες ή ειδικές ταινίες διπλής όψεως.

ΗΛΕΚΤΡΟΠΛΗΞΙΑ και πώς να την αποφύγουμε
Το σπίτι μας πρέπει να έχει ρελέ και πρίζες ασφαλείας, ή καλύμματα στις υπάρχουσες πρίζες
Φυλάμε τις μικρές ηλεκτρικές συσκευές σε χώρους που δεν τις φτάνουν τα παιδιά
Τοποθετούμε κεντρικό φωτισμό στα παιδικά δωμάτια, γιατί τα φωτιστικά δαπέδου και τα πορτατίφ μπορούν να γίνουν αιτία ηλεκτροπληξίας

ΕΓΚΑΥΜΑΤΑ και πώς να τα αποφύγουμε
Επειδή η επιδερμίδα των μωρών είναι ιδιαίτερα ευαίσθητη, ρυθμίζουμε το θερμοστάτη του ζεστού νερού στους 54 βαθμούς C. Όταν ετοιμάζουμε το μπάνιο τους, πρέπει να βάζουμε πρώτα το κρύο νερό, μετά το ζεστό, και να το ελέγχουμε με τον αγκώνα μας πριν τα βάλουμε μέσα
Όταν κρατάμε τα μωρά στην αγκαλιά μας, δε μεταφέρουμε ούτε πίνουμε ζεστά ροφήματα που μπορεί να τα αρπάξουν και να καούν
Δοκιμάζουμε πάντα το γάλα ή το φαγητό πριν το δώσουμε στο μωρό, για να μην καεί.
Ποτέ δεν αφήνουμε τα παιδιά χωρίς επίβλεψη κοντά σε αναμμένο τζάκι,σόμπα ή άλλου είδους θέρμανση, ακόμα και αν έχουμε τοποθετήσει σήτα ασφαλείας.
Δεν αφήνουμε σπίρτα, αναπτήρες και αναμμένα τσιγάρα εκεί που μπορούν να φτάσουν τα παιδιά.
Όταν μαγειτρεύουμε χρησιμοποιούμε τα πίσω μάτια της κουζίνας, ενώ έχουμε τα χερούλια από τα σκεύη πάντα στραμμένα προς τα μέσα.

Γιαγιά ή νταντά;


Γιαγιά ή νταντά;

 

 Οι παππούδες και οι γιαγιάδες είναι οι δικοί μας άνθρωποι και, όπως δείχνουν οι έρευνες, σήμερα αναλαμβάνουν το δύσκολο έργο της καθημερινής φροντίδας των παιδιών σε μεγαλύτερο ποσοστό από κάθε άλλη δεκαετία. Είναι όμως η καλύτερη εκδοχή για την ανατροφή του παιδιού;

Γιαγιάδες και παππούδες αντικείμενο έρευνας

-Όπως αποκαλύπτει η πρόσφατη έρευνα που πραγματοποιήθηκε για πρώτη φορά στην Ελλάδα και σε πέντε ακόμη χώρες (Ισπανία, Αγγλία, Γαλλία, Φιλανδία και Νορβηγία Ελλάδα) με χορηγό την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η γέννηση του παιδιού στην Ελλάδα σημαίνει συναγερμό για τους παππούδες και τις γιαγιάδες που επιστρατεύονται για να βάλουν ένα χέρι βοηθείας στο μεγάλωμα των απογόνων της οικογένειας.

-Η εμπλοκή της γιαγιάς θεωρείται σχεδόν αυτονόητη, ενώ η επιλογή της baby sitter ή του παιδικού σταθμού γίνεται μόνο όταν οι παππούδες δεν μπορούν να ανταποκριθούν στον ρόλο αυτό λόγω ηλικίας, προβλημάτων υγείας ή επειδή κατοικούν μακριά.

-Σύμφωνα με την ίδια έρευνα, το 93% των συμμετεχόντων δήλωσε ότι το να περνάει πολύ χρόνο με το εγγόνι είναι πάνω από όλα διασκέδαση, ειδικά στην περίπτωση που ο παππούς ή η γιαγιά στερούνται άλλων ενδιαφερόντων.

-Η βοήθεια από τους γονείς του ζευγαριού είναι αμέριστη, ανεξάρτητα από το οικονομικό ή το μορφωτικό επίπεδο της οικογένειας, ανεξάρτητα από το αν ζουν στην πόλη ή την επαρχία. Είναι κάτι σαν «παράδοση».

-Το 75% των παπούδων και γιαγιάδων που πήραν μέρος στην έρευνα θεωρούν ότι είναι καλύτερο για το παιδί να μεγαλώνει μαζί τους, ενώ το 65% αποκαλύπτει ότι οι λόγοι είναι το δικό τους αίσθημα ευθύνης και υποχρέωσης απέναντι στα παιδιά τους και τα εγγόνια τους.

-Η βοήθεια από τους γονείς των νέων μαμάδων και μπαμπάδων δεν περιορίζεται μόνο στο επίπεδο φύλαξης των παιδιών αφού πολύ συχνά αναλαμβάνουν μέρος των εξόδων που φέρνει το παιδί στην οικογένεια. Έτσι όχι μόνο "τσοντάρουν" στα έξοδα της γέννας, αγοράζουν μέρος του βασικού εξοπλισμού, αλλά αναλαμβάνουν μέρος των εξόδων για κάποια δραστηριότητα του παιδιού (μπαλέτο, καράτε, φροντιστήρια αργότερα) ή ακόμη και μέρος των καθημερινών εξόδων (τα φρούτα του, τις πάνες του, τα ρουχαλάκια του).

-Η γιαγιά σε πολλές περιπτώσεις βοηθάει και στις δουλειές του σπιτιού (σίδερο, μαγείρεμα κτλ).

-Η γέννηση ενός παιδιού συμπίπτει χρονικά με τη συνταξιοδότηση του παππού και της γιαγιάς. Η συνταξιοδότηση συνοδεύεται απο ανάμεικτα συναισθήματα χαράς και λύπης ή κατάθλιψης. Η συμμετοχή τους στο μεγάλωμα των εγγονιών τους ενισχύει τη χαρά τους, αφού έχουν πια περισσότερο χρόνο να αφιερώσουν στον καινούργιο τους ρόλο. Παράλληλα, αυτή η συμβολή αποφορτίζει το αίσθημα της λύπης, αφού κατά κάποιο τρόπο συνεχίζουν να εργάζονται και να προσφέρουν. Η συναισθηματική τους αμοιβή είναι μεγάλη και εξίσου σημαντική με την προηγούμενη χρηματική αμοιβή. Νιώθουν ότι αξίζουν, αισθάνονται χρήσιμοι και πολύτιμοι.

Γιαγιάδες και παππούδες σε ρόλο...παιδιάτρου

Ο ρόλος των παππούδων και τον γιαγιάδων στο μεγάλωμα των παιδιών είναι καταλυτικός. Στη σημερινή εποχή, που και οι δυο γονείς εργάζονται καθημερινά, η συμμετοχή τους αποτελεί σημαντικό παράγοντα διαμόρφωσης της καθημερινότητας ενός ζευγαριού. Από την πρώτη στιγμή γέννησης του παιδιού (εγγονού/ής) είναι εκείνοι που έχουν τη δυνατότητα να συμβουλεύουν το νέο ζευγάρι σε θέματα καθημερινής πρακτικής π.χ. πώς κρατάμε το νεογνό, το καθαρίζουμε, το νανουρίζουμε, το αλλάζουμε πάνες, το ταΐζουμε, παρακολουθούμε την ανάπτυξη του. Είναι φυσιολογικό η παλιά εμπειρία να παρουσιάζει διαφορές και αντιφάσεις σύμφωνα με τους νέους τρόπους καθοδήγησης από τους παιδιάτρους και άλλους ειδικούς. Παρόλα αυτά οι περισσότεροι νέοι γονείς τείνουν να εμπιστεύονται αυτές τις παλαιότερες πρακτικές και ταυτόχρονα να δοκιμάζουν τις νεότερες.

Γιαγιάδες και παππούδες σε ρόλο...Baby-sitter

Η παρουσία των παππούδων και γιαγιάδων πολλές φορές εξυπηρετεί το ζευγάρι στο να βρίσκει διαθέσιμο χρόνο επαφής, ξεκούρασης καθώς και οικονομικής υποστήριξης ή διευκόλυνσης λόγω εργασιακού ωραρίου. Οι περισσότερες μητέρες εμπιστεύονται καλύτερα τη δική τους μητέρα παρά μια νταντά. Το θέμα της εμπιστοσύνης αποτελεί μείζον θέμα για πολλά ζευγάρια. Τα παραδείγματα παιδικής κακοποίησης και παραμέλησης είναι αρκετά και καθημερινά. Επιπρόσθετα λειτουργεί και το αίσθημα ενοχής σε πολλές μητέρες που επιλέγουν ή βρίσκονται στην ανάγκη να εργάζονται. Πολλές φορές η ενοχή δημιουργεί από μόνη της νέες προβληματικές στη σχέση των γονέων με τα ίδια τα παιδιά τους, στη σχέση με τους παππούδες ή με οποιονδήποτε άλλον επιλέγουν να φροντίζει το παιδί τους.

‘Ελα στη γιαγιά (με την άδεια του ψυχολόγου)

-Η συμμετοχή των παππούδων και γιαγιάδων στο μεγάλωμα των εγγονιών είναι σημαντική, σύμφωνα με τους ψυχολόγους. Με τον τρόπο αυτό δίνεται στους παππούδες η δυνατότητα να μην επαναλάβουν τα λάθη που έκαναν στην ανατροφή των δικών τους παιδιών. Οι τύψεις και οι ενοχές που μπορεί να τους βασανίζουν από παρελθοντικές λανθασμένες κινήσεις, ενέργειες, συμπεριφορές βρίσκουν διέξοδο και απαλύνονται μέσα απο το μεγάλωμα των εγγονιών τους.

-Επιπλέον, έμμεσα τους ανατίθεται ο ρόλος του γονιού. Όσοι απο τους παππούδες και τις γιαγιάδες ένιωθαν ότι είχαν χάσει το ρόλο αυτό απο τη στιγμή που ενηλικιώθηκαν τα παιδιά τους, τώρα έχουν την ευκαιρία να τον ξαναζήσουν. Ωστόσο, αυτή τη φορά, ο βαθμός άγχους είναι μικρότερος, αφού την ουσιαστική και τελική ευθύνη των παιδιών έχουν οι ίδιοι οι γονείς. Έτσι, χαίρονται περισσότερο και νιώθουν πιο απελευθερωμένοι.

-Η σχέση του παιδιού με τον παππού και τη γιαγιά δεν χαρακτηρίζεται απο «πρέπει» και «μη». Αυτό βοηθάει το παιδί γιατί στη ζωή του υπάρχουν δύο πρόσωπα στα οποία μπορεί να μιλήσει πιο ανοιχτά και να εμπιστευτεί. Η υγιής σχέση που δημιουργείται στα πρώτα χρόνια της ζωής του παιδιού, συνεχίζεται και μετά την ενηλικίωση του, γεγονός που σημαίνει ότι, οι παππούδες και οι γιαγιάδες εξακολουθούν να συμμετέχουν στη ζωή των εγγονιών τους.

-Τα οφέλη για τα εγγόνια που μεγαλώνουν με έντονη την παρουσία των παππούδων και των γιαγιάδων δεν σταματούν εδώ. Ο χρόνος που περνούν μαζί είναι πολύτιμος, αφού αποκομίζουν την επίγνωση του ποιοί είναι και από που προέρχονται. Μαθαίνουν δηλαδή τις ρίζες τους και αυτό μπορεί να συμβάλλει ουσιαστικά στην μετέπειτα ανάπτυξη και εξέλιξη τους. Είναι σημαντικό για όλους μας να γνωρίζουμε το «οικογενειακό μας δέντρο» και ιστορικό».

Προβλήματα με τη γιαγιά και τον παππού

Μπορεί να ακούγεται ιδανικό το να μεγαλώνουν οι γονείς μας το παιδί που φέραμε στη ζωή, όμως στην πραγματικότητα δεν είναι πάντα έτσι. Έρευνες έχουν αναδείξει προβλήματα που αφορούν στην εμπλοκή των παππούδων στην ανατροφή των παιδιών.

-Η κοινή γραμμή στην ανατροφή που χρειάζεται να ακολουθούν οι γονείς, οι παππούδες και οι γιαγιάδες, είναι σημαντική σύμφωνα με τους ψυχολόγους.

-Πολλοί παππούδες και γιαγιάδες διαφωνούν με τον τρόπο που κάποιοι κανόνες εφαρμόζονται απο τους γονείς. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να τους τροποποιούν ή ακόμα και να τους αλλάζουν. Λογικό επακόλουθο είναι το παιδί να μπερδέυεται μη ξέροντας ποιόν κανόνα να ακολουθήσει ή ποιό είναι τελικά το πρόσωπο αναφοράς στην οικογένειά του.

-Πρέπει να είναι ξεκάθαρο σε όλα τα μέλη της οικογένειας, ότι η συμμετοχή του παππού και της γιαγιάς στο μεγάλωμα των εγγονιών τους είναι εθελοντική. Η υποχρεωτική ανάθεση ενός ρόλου μπορεί να οδηγήσει σε σημαντικά προβλήματα.

-Χρειάζεται λοιπόν πρώτα οι γονείς να εξετάσουν την ικανότητα τους σε όλα τα επίπεδα και την προθυμία του παππού και γιαγιάς, πριν τους αναθέσουν έναν τόσο σημαντικό ρόλο. Άλλωστε η συμβολή τους στην ανατροφή των εγγονιών τους μπορεί να γίνει και με άλλο τρόπο, όπως με την εξιστόριση μιας πραγματικής ιστορίας, ενός παλιού παραμυθιού ή με την εκμάθηση ενός παιχνιδιού που έπαιζαν οι ίδιοι στην παιδική τους ηλικία. Στα παιδιά αρέσει να ακούνε ιστορίες, να ταξιδεύουν σε άλλους κόσμους και να μαθαίνουν καινούργια πράγματα. Έτσι, οι παππούδες και οι γιαγιάδες συμμετέχουν ενεργά στην ψυχοσυναισθηματική ανάπτυξη των εγγονιών τους.

Πηγή: Ψυχολόγος – Ψυχοθεραπεύτρια Αντιγόνη Ορφανού & MSc Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπεύτρια Κατερίνα Θεοδωρίδου (www.babyspace.gr)

Γράμμα μιας γιαγιάς στην εγγονή της Της Νίκης Κόλλια


Γράμμα μιας γιαγιάς στην εγγονή της Της Νίκης Κόλλια



Αγαπημένη μου,
μονάκριβη μου εσύ στον κόσμο τούτο, για μια και μοναδική φορά σε παρακαλώ να με ακούσεις και ας ξέρω καλά πως η ώρα είναι πια περασμένη και δεν υπάρχει γύρω μου τίποτα πια το φωτεινό. Δε με νοιάζει, γιατί τόσα χρόνια, μέρες και νύχτες και ζεστά μεσημέρια έμενα μόνη, ακούγοντας μόνο τους άλλους, περιμένοντας κάτι το διαφορετικό να έρθει, πέρα από την ζωή μου και αυτή των άλλων, πέρα πολύ, μα ποτέ δεν έφτασε, και ποτέ δεν μίλησα - ούτε προσπάθησα ποτέ.
Άκου αγάπη μου : Χθες βράδυ είδα το πατέρα μου στον ύπνο μου, όπως τον θυμάμαι μικρό κοριτσάκι λίγο πριν χαθεί. Ποτέ άλλοτε δεν τον έχω φέρει στον όνειρό μου, λες και τόσο καιρό είχα ξεχάσει την μορφή του. Ήταν αναστατωμένος και με παρακλητική φωνή, τι θαρρείς, πως μου ανήγγειλε; Πως δυνατός άνεμος ξερίζωσε το μεγάλο δέντρο στη μέση της αυλής του σπιτιού μας. Ο άνεμος; Ποιος άνεμος; Που ξανάκουσα αλήθεια για τον άνεμο μέσα σε τούτο δω το σπίτι, εγώ, καθισμένη σε αυτό το τραπέζι τόσο καιρό, να καμαρώνω πάντα σκόρπιες φωτογραφίες της ζωής που χώρεσαν και αυτές σε ένα παλιό κουτί -ο μόνος θησαυρός μου- με μυρωδιά ρίγανης και γαζίας; Ένα κουτί που στοίβαξε, έκλεισε και έκλεψε τη μνήμη και τη χαρά και έμεινα να νταντεύω την αγιάτρευτη μοναξιά του.
Μικρό κοριτσάκι έμεινα μόνη. Η ζωή μου, άρχισε με μια σειρά αποχαιρετισμών, πριν ακόμη προλάβω να γνωρίσω αγαπημένους. Τίποτα δεν είχα, ποτέ, μόνο αυτό το μικρό κουτί με μια φωτογραφία του πατέρα πριν τον πόλεμο. Αλήθεια τι όμορφος που ήταν ο πατέρας, και ένα μαντήλι της μάνας με κεντημένα τα αρχικά της: Κάτια Κ. Α! Και λίγη ρίγανη και λίγη γαζία, από αυτή που είχαμε στη μέση της αυλής και ο πατέρας μου είχε κρεμάσει στα κλωνάρια της μια μεγάλη κούνια για να περνώ με χαρά τα ατελείωτα καλοκαιρινά μεσημέρια και να κάνω ησυχία καθώς οι άλλοι ξεκουράζονταν. Και χωρίς να το καταλάβω κύλησαν τα χρόνια και η μοναξιά και γνώρισα τον παππού σου - και παντρεύτηκα. Και έγινα η καλύτερη μάνα για τον γιο του, και απόκτησα δυο ακόμη παιδιά, και η μητέρα σου στη μέση, και το πείσμα μου μεγάλο· να γίνει η καλύτερη, να κάνει ό,τι δεν πρόλαβα εγώ να κάνω, να ζήσει! Και συνέχισα να δίνω, χωρίς να παίρνω, και τα μεγάλωσα με πολύ κόπο και δεν είπα λέξη σαν έφυγαν και με άφησαν μονάχη.
Εγώ είχα το κουτί μου. Μια φωτογραφία ακόμη όλης της οικογένειας έβαλα μέσα σε αυτό, από το γάμο μου δεν κράτησα καμιά. Μια φωτογραφία της μάνας του Δημήτρη, τα πρώτα σκουλαρίκια της δικής σου μαμάς, ένα κομμάτι ύφασμα γεμάτο αίματα, τότε που χτύπησε άσχημα ο Νίκος και φοβήθηκα για πρώτη φορά τόσο πολύ πως θα έμενα μονάχη.
Δεν ξέρω αν με αγάπησε ο παππούς σου γιατί δεν έμαθα ποτέ πώς και εάν μου την έδειχνε την αγάπη του. Ίσως να με αγάπησε περισσότερο από κάθε άλλον, μα αν ναι, τότε είναι κρίμα που ποτέ δεν μου το είπε. Είναι τόσο άδικο όταν αγαπάς, νιώθεις, θες και δεν το λες. Εγώ λάτρευα τη μητέρα σου και πάντα ήμουν αυστηρή μαζί της. Γιατί; Γιατί απλά είχα από αυτή απαιτήσεις, τις πιο πολλές από όλους. Το ξέρω πως και αυτή με αγαπά. Και ας μην το λέμε πολύ συχνά. Τώρα βλέπω πως όταν αγαπάς κάποιον τα όρια είναι λεπτά, τόσο που η αγάπη γίνεται ασφυξία καμιά φορά. Tι είναι άραγε αυτή η αγάπη; Νομίζω πως τώρα ξέρω: Είναι η προσοχή και το ενδιαφέρον γι’ αυτούς που αγαπάς, τίποτε άλλο δεν είναι τόσο όμορφα σημαντικό…
Όλοι οι αγαπημένοι μου προτίμησαν να μείνουν μακριά μου, και εκεί που όλα ήταν σκοτεινά ήρθες εσύ - ένα τόσο δα ξανθό, όμορφο μωρό! Και έφερες πάλι τη ζωή, την χαρά, που ίσως για πρώτη φορά ένιωθα σε τέτοιο βαθμό. Σε λάτρεψα με μια αγάπη ώριμη, μια αγάπη που για πρώτη φορά δεν ζητούσε ανταπόδοση, δεν απαιτούσε. Σε έβλεπα να μεγαλώνεις και εγώ ξαναγεννιόμουνα. Τα τελευταία καλοκαίρια μας ήταν τα πιο όμορφα της ζωής μου, κάθε σου παιχνίδι μιαν ελπίδα, κάθε σου γέλιο μια ακόμη ζωή, κάθε σου δάκρυ και ένας μικρός θάνατος.
Καρδούλα μου σε αγάπησα τόσο πολύ που δεν έχω αγαπήσει άλλο άνθρωπο στη ζωή μου και η ευτυχία που μου χάρισες είναι η πιο μεγάλη, χωρίς καμιά βία, δίχως την παραμικρή διεκδίκηση. Εδώ κάπου η ιστορία μου τελειώνει, μα τελειώνει με το πιο ονειρεμένο τέλος, υπήρξα πολύ μόνη μα όλα φωτίστηκαν και γέμισαν χρώμα ξαφνικά. Δεν φοβάμαι πια. Κάποτε, ναι, φοβόμουν πολύ και για αυτό δενόμουν τόσο πολύ με τους δικούς μου, και ακόμη περισσότερο υπέφερα…
Το μόνο που με λυπεί είναι πως δεν θα ζήσω τίποτε άλλο από το δικό σου όνειρο· μα σε αφήνω σε καλά χέρια, καθώς εσύ έχεις ένα μυστικό θησαυρό, αυτόν που πάντα έψαχνα και άργησα να το βρω και να τον δώσω : Την αγάπη και την φαντασία. Θέλω τόσα να σου πω μα δεν βγαίνει η φωνή μου. Θέλω τόσα πολλά σε όλους να πω, μα φοβάμαι πως κανείς δεν θα με ακούσει. Θέλω τόσο πολύ να μιλήσω, μα δεν έχω κουράγιο. Ήρθε φαίνεται ο καιρός της σιωπής, της ησυχίας...
Τι παράξενα που φυσάει ο άνεμος τούτος απόψε, ανακατώνει τα άσπρα μαλλιά μου -ίσως για τελευταία φορά- με τέτοια δύναμη που θαρρώ πως είμαι πάνω σε κατάστρωμα και χαζεύω το μαύρο ως εκεί που διαλύεται από τα κίτρινα φώτα της στεριάς. Ξάφνου τραβάς την καρέκλα σου κοντά μου «θα κρυώσεις γιαγιά μου» μου λες και μου ρίχνεις στους ώμους ένα γαλάζιο σάλι, πιάνω το χέρι σου, σε κρατώ με όλη μου τη δύναμη, σφιχτά από τον αγκώνα, ο ουρανός από πάνω μας έχει γεμίσει με χιλιάδες αστέρια, και όπως μας φυσά τούτος ο αέρας φαντάζομαι πως είμαστε γλάροι - και δεν έχει σημασία προς τα πού θα ταξιδεύουμε πιά…
Δεν αντέχω άλλο μικρή μου, κλείνω τα μάτια και φαντάζομαι πως γίνομαι ξανά παιδί πάνω στη ξύλινη κούνια της αυλής μας : «Πιο δυνατά μπαμπά, πιο ψηλά, να φτάσω τα σύννεφα!», λέω και ο μπαμπάς μου γελάει με ευχαρίστηση. Τι έχω να σου δώσω καλή μου; Σου έδωσα ό,τι ήξερα, όπως μπορούσα.
Σου αφήνω και αυτό το κουτί με την γαζία : Είναι η μνήμη, φύλαξε την αν μπορείς .Έβαλα μέσα και τη δική σου φωτογραφία, ήταν τότε που χάθηκε το μικρό σου καναρίνι και έμπηξες τα κλάματα και σε πήρα μια σφιχτή αγκαλιά και συ όλο παράπονο με ρώτησες «γιατί χάνονται οι αγαπημένοι» - και εγώ σου ’πα πως πάνε να βρουν άλλους παλιούς αγαπημένους και πως μαγικές αόρατες κλωστές κρατούν πάντα δεμένες την θύμηση και την αγάπη, και έτσι όπως ήμαστε σφιχτά αγκαλιασμένες με κατακόκκινα μάγουλα και πιο κόκκινες καρδιές έβγαλε ο παππούς την φωτογραφία.
Φεύγω , νομίζω. Σε λίγο δεν θα ακούω ούτε τον άνεμο. Καληνύχτα αγαπούλα μου!»

Γιατί οι παππούδες και οι γιαγιάδες συνήθως κακομαθαίνουν τα παιδιά?

Γιατί οι παππούδες και οι γιαγιάδες συνήθως κακομαθαίνουν τα παιδιά?



Βασικά γιατί κακομαθαίνουμε τα εγγονάκια ενω τα παιδάκια τα είχαμε στην τσίτα με τα όχι και τα μη?? χμμμμ...το σκέφτομαι απο δω το σκέφτομαι απο'κει και σε ένα πράγμα καταλήγω...
" ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ ΜΟΥ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΕΙΝΑΙ ΔΥΟ ΦΟΡΕΣ ΠΑΙΔΙ " και αφού πλεον εχω πάρει σύνταξη απο τα μαμαδίστικα καθήκοντα μου...μπορώ να δώσω όλο μου το είναι στο εγγονάκι μου, δίχως περιορισμούς , δίχως τον φόβο μην κακομάθω το παιδί μου και μετα τι θα γινω...!!Οι παππούδες μπορούν πλέον να ξενοιάσουν, να εμπιστευτούν τα παιδιά τους στο γονεικό ρόλο, και να απολαύσουν μια τρυφερή σχέση με τα εγγόνια τους, κάνοντας από κοινού και καμιά σκανταλιά. Κοινως με το άλλοθι την ΓΙΑΓΙΑΚΑΣ. 
Μιας γιαγιάκας που αγαπάει χωρίς όρια!!
Άραγε...πρέπει να θέτουμε όρια και αν ναι με ποιο τρόπο και ως που??
Οι παππούδες, λειτουργούμε πια με το εγγόνι μας, απενοχοποιημένα, από το αίσθημα της ευθύνης για το «τι άνθρωπο θα βγάλουμε στην κοινωνία». Θεωρούμε πώς έχουμε κάνει το χρέος μας και αφήνουμε την σκυτάλη ολόκληρη στα παιδιά μας. Εμείς, έχουμε κάθε καλή διάθεση για να παίξουμε με το εγγόνι μας, να το χαρούμε, να συνωμοτήσουμε μαζί του, να το «κακομάθουμε»! Λαχταράμε την αγκαλιά μαζί του, δίνουμε σ’ αυτό όλο μας το συναίσθημα και ξαναγίνομαστε με αφορμή αυτό το παιδάκι το ίδιο παιδιά με εκείνο!
Η γιαγιά και ο παππούς είναι «bonus» στη ζωή κάθε παιδιού γιατί η άνευ όρων σχέση που θα δημιουργήσουμε μαζί του σε συνδυασμό με την αγωγή και τα όρια που θα τηρήσουν οι γονείς, δημιουργούν μία ισορροπία απόλυτη.
Η ζωή στην πραγματικότητα, δεν είναι καλώς ή κακώς μόνο ελευθερία, ή μόνο κανόνες. Ο σωστός – ισορροπημένος συνδυασμός και των δύο, μεγαλώνει ανθρώπους ευτυχισμένους και γεμάτους!

ΓΙΑΓΙΑ Ή BABY SITTER ?


ΓΙΑΓΙΑ Ή BABY SITTER ?



Παρόλο που μπέιμπι σίτερ, παιδικοί σταθμοί, τμήματα φύλαξης και άδειες μητρότητας περιόρισαν, τα τελευταία χρόνια, τον πολύτιμο ρόλο της γιαγιάς, η συμμετοχή της στην ανατροφή των εγγονιών αποδεικνύεται η καλύτερη επιλογή
Η ανάγκη μας, για υποστήριξη από ανθρώπους που πραγματικά νοιάζονται για μας δεν αλλάζει ποτέ. Έτσι, όταν κι εμείς με τη σειρά μας κάνουμε οικογένεια, αρχίζουμε να νιώθουμε ότι έχουμε ανάγκη από την υποστήριξη των γονιών μας περισσότερο από ποτέ! Με βάση, εξάλλου, τα νέα δεδομένα, οι λόγοι για τους οποίους η επιστροφή της γιαγιάς είναι κάτι παραπάνω από αναγκαία κρίνονται ιδιαίτερα σημαντικοί!
1. Ανάγκη για οικονομίαΌσο πιο πολλά προσόντα, δε διαθέτει η μπέιμπι σίτερ τόσο περισσότερο αυξάνονται και οι οικονομικές της απαιτήσεις, καθώς σίγουρα φιλοδοξούμε να προσλάβουμε την καλύτερη. Το ίδιο ισχύει και για τους ιδιωτικούς παιδικούς σταθμούς, το μηνιαίο κόστος των οποίων αποσπά μεγάλο μέρος του μισθού τουλάχιστον του ενός από τους δύο γονείς. Η λύση της γιαγιάς, αντίθετα, προσφέρει μια σημαντική ώθηση στον προϋπολογισμό της οικογένειας.
2. Ενάντια στο ρεύμα της μαζικοποίησηςΌσο κι αν ο παιδικός σταθμός αποτελεί την εύκολη λύση για τους γονείς, δεν παύει να εντάσσει πρόωρα το παιδί στην ψυχολογία της μάζας, απαιτώντας απ' αυτό να κόψει τον ομφάλιο λώρο με την οικογένεια, ενώ στην πραγματικότητα δεν είναι έτοιμο. Η άποψη των ψυχολόγων πάνω σ' αυτό είναι ιδιαίτερα κατηγορηματική: το παιδί έχει ανάγκη να μείνει με τη μητέρα του τα τρία πρώτα χρόνια της ζωής του! Μάλιστα η λύση του παιδικού σταθμού δεν είναι πάντα η καλύτερη, ιδίως όταν το παιδάκι είναι κάτω των δύο. Στην ουσία, το παιδί δεν είναι έτοιμο να κοινωνικοποιηθεί αποτελεσματικά, παρά μόνο στην ηλικία των τεσσάρων, γι' αυτό και τότε ξεκινάει το νηπιαγωγείο. Αν το αίτημα αυτό ακούγεται εξωπραγματικό, ακριβώς γιατί η σημερινή πραγματικότητα επιβάλλει στις περισσότερες μητέρες να εργάζονται, τότε το αμέσως επόμενο πρόσωπο που μπορεί να μεγαλώσει το παιδί μέσα στο σπίτι, παρέχοντας σπιτικό φαγητό και εξασφαλίζοντας ασφαλές περιβάλλον θαλπωρής, είναι η γιαγιά.
3. Συναισθηματική υποστήριξη ποιότητας!Ακριβώς επειδή η γιαγιά αποτελεί για το παιδί αποδέκτη τεράστιας αγάπης και ένα κομμάτι από τη μητέρα του, είναι το πιο κατάλληλο πρόσωπο για να την αντικαταστήσει αποτελεσματικά κι ανώδυνα. Είναι εξάλλου το μόνο πρόσωπο που προσφέρει στο παιδί συναισθηματική υποστήριξη παρόμοια με αυτήν της μητέρας. Πέρα απ' αυτό, ο ενεργός ρόλος της γιαγιάς στην ανατροφή των παιδιών ενισχύει γενικότερα τους δεσμούς του παιδιού με την οικογένεια και καθορίζει σε σημαντικό βαθμό τις ηθικές αξίες με τις οποίες θα εφοδιαστεί, τουλάχιστον μέχρι την ηλικία των έξι, οπότε ολοκληρώνεται η διαμόρφωση της προσωπικότητάς του.

Πώς θα μειώσουμε το χάσμα των γενεών

Με βάση τις μαρτυρίες, ο πιο συχνός λόγος εξαιτίας του οποίου οι μαμάδες καταλήγουν σε διαμάχη με τις γιαγιάδες είναι οι διαφορετικές απόψεις όσον αφορά στην ανατροφή και τη διαπαιδαγώγηση των παιδιών. Η αλήθεια είναι ότι η σύγχρονη μητέρα είναι περισσότερο ενημερωμένη από ποτέ, καθώς έχει κοντά της παιδίατρους, εκπαιδευτικούς, ειδικά εγχειρίδια και έντυπα που της επιτρέπουν να διαμορφώσει μια σωστή άποψη για το πώς πρέπει να μεγαλώσει τα παιδιά της, κάτι που μπορεί να έρχεται σε σύγκρουση με τις απόψεις της μητέρας ή της πεθεράς της. Αυτό, όμως, συμβαίνει συνήθως επειδή οι νέες μητέρες δεν έχουν προσπαθήσει αρκετά να φτάσουν σε ικανοποιητικό επίπεδο συνεννόησης με ένα πρόσωπο που είναι αναμφισβήτητο ότι αγαπάει το παιδί τους όσο και οι ίδιες. Άλλωστε οι σύγχρονες γιαγιάδες διαφέρουν πολύ από την παραδοσιακή γιαγιά με την οποία μεγαλώσαμε οι περισσότερες. Κάτι που σημαίνει ότι οι σημερινές γιαγιάδες είναι περισσότερο ανοιχτόμυαλες απ' όσο νομίζουμε και πρόθυμες να ακολουθήσουν τις υποδείξεις μας! 
Γι' αυτό ας θυμόμαστε:
1. Η επικοινωνία και η προσπάθεια να μοιραζόμαστε συναισθήματα είναι το κλειδί για σωστή συνεννόηση. Δεν πρέπει ν' αποφεύγουμε τη συζήτηση όταν διαφωνούμε, γιατί έτσι δεν θα φτάσουμε ποτέ σε συμφωνία.
2. Δεν επιβάλλουμε αυθαίρετα τη γνώμη μας: εξηγούμε πως καταλήξαμε σ' αυτήν έπειτα από την καθοδήγηση των ειδικών, όπως παιδίατρων, ψυχολόγων και εκπαιδευτικών.
3. Αναζητάμε σημεία επαφής, δείχνοντας εκτίμηση στις γνώσεις της και τις... παραδόσεις - συνταγές, παραμύθια, ήθη και έθιμα.
4. Δείχνουμε ευγνωμοσύνη για όσα μας προσφέρει η γιαγιά, με λόγια ή και πράξεις.
5. Προσέχουμε πώς χρησιμοποιούμε τη... γλώσσα μας: η γιαγιά δεν είναι το πρόσωπο που θα του δώσουμε διαταγές ή θα το προσβάλουμε. Επιβάλλεται οι υποδείξεις μας να είναι διαφωτιστικές και να διατυπώνονται με ήπιο τόνο.

Σάββατο 16 Ιουλίου 2016

ΟΤΑΝ ΚΛΕΙΝΕΙ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΩΝ ΠΑΠΟΥΔΩΝ

ΟΤΑΝ ΚΛΕΙΝΕΙ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΩΝ ΠΑΠΟΥΔΩΝ





Μια από τις πιο θλιβερές στιγμές της ζωής μας έρχεται όταν η πόρτα του σπιτιού των παππούδων μας είναι κλειστή για πάντα, και όταν κλείνει αυτή η πόρτα, οριστικοποιούμε τις συναντήσεις με όλα τα μέλη της οικογένειας, που σε ειδικές περιστάσεις όταν συναντιούνται, σαν να ήταν πραγματική οικογένεια, γεμάτοι από την αγάπη των παππούδων. Όταν κλείνουμε το σπίτι των παππούδων, τελειώνουμε τα μεσημέρια της χαράς με τους Γονείς, Αδέλφια, Θείους, Ξαδέλφια, Εγγόνια, Ανήψια.

Ο χρόνος περνάει ενώ περιμένεις αυτές τις στιγμές, και χωρίς να το συνειδητοποιήσεις, πήγαμε από το να είμαστε παιδιά ανοίγοντας δώρα, στο να καθόμαστε δίπλα σε ενήλικες στο ίδιο τραπέζι, να πηγαίνουμε από το γεύμα στο επιδόρπιο, στο δείπνο και στον καφέ, γιατί όταν είσαι στην οικογένεια ο χρόνος δεν περνάει και 
ο καφές είναι ιερός.
Έτσι, εάν μια μέρα έχετε την ευκαιρία να χτυπήσετε την πόρτα του σπιτιού και κάποιος σας ανοίξει από μέσα, πρέπει να το εκμεταλλευτείτε κάθε φορά που μπορείτε, γιατί το να μπείτε εκεί μέσα είναι φανταστικό να δείτε τους παππούδες σας ή τους ηλικιωμένους σας, να κάθονται περιμένοντας να σου δώσουν ένα φιλί, να νιώσεις το πιο υπέροχο συναίσθημα που μπορείς να έχεις στη ζωή σου.
Απολαύστε και εκμεταλλευτείτε το σπίτι των παππούδων όσο μπορείτε, γιατί θα έρθει η στιγμή που, στη μοναξιά των τοίχων και των γωνιών τους αν κλείσετε τα μάτια και συγκεντρωθείτε, μπορείτε να ακούσετε ίσως την ηχώ ενός χαμόγελου ή μιας κραυγής που πιάστηκε με τον καιρό, και όταν το ανοίξεις πάλι, η νοσταλγία θα σε πιάσει, και θα αναρωτιέσαι, γιατί όλα πέρασαν τόσο γρήγορα; Και θα είναι οδυνηρό να ανακαλύψουμε ότι δεν έφυγαν όλα αυτά, αλλά ότι τα αφήσαμε να φύγουν.