Τρίτη 26 Απριλίου 2016

Πως να Κάνετε Εμβολιασμό (Μπόλιασμα) σε Καρποφόρα Δέντρα στον Κήπο Σας


Πως να Κάνετε Εμβολιασμό (Μπόλιασμα) σε Καρποφόρα Δέντρα στον Κήπο Σας





Η τεχνική του εμβολιασμού (μπόλιασμα) περιλαμβάνει την συνένωση δύο διαφορετικών φυτών σε συγκεκριμένα σημεία και την ταυτόχρονη συνεργηστική ανάπτυξή τους, προκειμένου να πάρουμε από τα δύο αυτά φυτά τα καλύτερα χαρακτηριστικά τους. Όπως είναι γνωστό οι άγριες ποικιλίες των οπωροφόρων δέντρων δεν καρποφορούν φρούτα αρκετά θρεπτικά ούτε είναι ανθεκτικά σε μια σειρά σοβαρών ασθενειών που πλήττουν τους καρπούς και τους κλάδους των δέντρων. Απ’ την άλλη, το ριζικό τους σύστημα παρουσιάζει ανθεκτικότητα στα παθογόνα του εδάφους. Αυτά τα ζητήματα λύνονται με το μπόλιασμα κατάλληλων ποικιλιών πάνω στα άγρια υποκείμενα. Αυτές οι κατάλληλες ποικιλίες είναι υπεύθυνες για την ανάπτυξη της κόμης των δέντρων και των καρπών που θα παραχθούν. Εξασφαλίζουν μεγάλη παραγωγή και φρούτα με μεγάλο μέγεθος και ομοιομορφία. Για τον κορμό και τις ρίζες οι καλλιεργητές επιλέγουν μια ποικιλία από ένα πολύ ανθεκτικό φυτό, που ο καρπός του , όμως είναι ακατάλληλος για κατανάλωση. Ο συνδυασμός των καλύτερων και επιθυμητών χαρακτηριστικών των δύο φυτών επιτυγχάνεται μέσω του εμβολιασμού ή αλλιώς μπολιάσματος.
Ο εμβολιασμός των δέντρων δεν αφορά μόνο τους επαγγελματίες καλλιεργητές, αλλά τον καθένα που έχει κήπο και θέλει να φυτέψει σε αυτόν μερικά δέντρα για να του δίνουν εδώδιμους καρπούς. Για παράδειγμα, αν θέλετε να φυτέψετε μια ποικιλία αχλαδιάς στον κήπο σας που έχει εύγευστους καρπούς , αλλά από την άλλη είναι εξαιρετικά ευαίσθητη σε ασθένειες, τότε θα πρέπει να την εμβολιάσετε σε ένα ανθεκτικό υποκείμενο, ώστε να έχετε ένα εύρωστο φυτό με ωραίους και χυμώδεις καρπούς. Αν έχετε όρεξη να αρχίσετε την πρακτική εξάσκηση, το μόνο που χρειάζεστε είναι μια κολλητική ταινία και ένα κλαδευτήρι ή ένα πολύ κοφτερό μαχαίρι.
Οι αρχάριοι μπορούν να ξεκινήσουν με τον ενοφθαλμισμό τύπου-Τ, ο οποίος είναι ο πιο εύκολος και συχνός εμβολιασμός στα καρποφόρα δέντρα. Σε αυτού του τύπου τον εμβολιασμό το εμβόλιο είναι απλά ένας οφθαλμός (μπουμπουκάκι στη μασχάλη των φύλλων). Σε γενικές γραμμές, η καλύτερη περίοδος για μεταμόσχευση είναι η άνοιξη, διότι τότε το εσωτερικό στρώμα του φλοιού είναι αρκετά μαλακό και επιδεκτικό για να δεχτεί το εμβόλιο. Το πρώτο πράγμα που έχετε να κάνετε είναι να εξάγετε έναν οφθαλμό από την ποικιλία που έχετε επιλέξει, κάνοντας ένα βαθύ κόψιμο με ένα μαχαιράκι μέχρι τα εσωτερικά στρώματα του φλοιού (το στρώμα με το πράσινο χρώμα). Να θυμάστε πως δεν πρέπει να αφαιρέσετε τον μίσχο του φύλλου στη μασχάλη του οποίου βρίσκεται ο οφθαλμός.



Αργότερα κάντε μια τομή σχήματος «Τ» στο υποκείμενο πάνω στο οποίο θα τοποθετηθεί ο οφθαλμός. Τοποθετήστε μέσα στη σχισμή τον οφθαλμό, όπως βλέπετε στις φωτογραφίες. Στη συνέχεια, δέστε τον κλάδο με κάποια κολλητική ταινία, αφού όμως βεβαιωθείτε ότι εμβόλιο και υποκείμενο είναι καλά συνδεδεμένα και οι καμβιακοί τους ιστοί εφάπτονται. Με την πάροδο του χρόνου η τομή θα κλείσει σταδιακά με τον σχηματισμό κάλλου (μη διαφοροποιημένος ιστός) από το δέντρο και όταν κλείσει εντελώς αφαιρέστε την κολλητική ταινία. Το μόσχευμα είναι έτοιμο και αναπτύσσεται κανονικά και εσείς απλά περιμένετε να δείτε το αποτέλεσμα.




Η αναπαραγωγή μέσω μοσχευμάτων και εμβολιασμού θεωρείται μια από τις πιο σημαντικές τεχνικές που οδήγησε στην ανάπτυξη και εξέλιξη της καλλιέργειας των καρποφόρων δέντρων. Ο πολλαπλασιασμός ενός φυτού μέσω των σπόρων του δίνει ετερογενή φυτά απογόνους τα οποία έχουν διαφορετικά χαρακτηριστικά σε σχέση με τα γονεϊκά φυτά (είναι η λεγόμενη σεξουαλική ή εγγενής αναπαραγωγή). Τα μοσχεύματα και ο εμβολιασμός εξασφαλίζουν πως η ίδια ποικιλία φυτού (κλώνος φυτού) μπορεί να πολλαπλασιαστεί άπειρες φορές εξασφαλίζοντας ότι τα χαρακτηριστικά του μητρικού φυτού παραμένουν αμετάβλητα στα επόμενα φυτά (είναι η λεγόμενη ασεξουαλική ή αγενής αναπαραγωγή).
Όταν μια ποικιλία δέντρου είναι ανθεκτική σε σοβαρές ασθένειες ή έχει άριστη ποιότητα καρπών, ο πολλαπλασιασμός μέσω μοσχευμάτων επιτρέπει την αναπαραγωγή της ποικιλίας συνεχώς με νέους κλώνους με παρόμοια χαρακτηριστικά.
Ουσιαστικά, ο εμβολιασμός μέσω μοσχευμάτων γίνεται δυνατός στα φυτά λόγω του καμβιακού ιστού, ένας ιστός σχήματος δακτυλίου μέσα στους βλαστούς και τους κλάδους των δέντρων, τα κύτταρα του οποίου έχουν την ικανότητα να αναδιπλασιάζονται και να δίνουν ξύλωμα και φλοίωμα με αποτέλεσμα κάθε πληγή και σχισμή πάνω στο ξύλο να κλείνει .Το κάμβιο κατά τη διάρκεια της άνοιξης και του θέρους δίνει νέους ιστούς και νέα αγγεία επιτρέποντας στους χυμούς του δέντρου να μεταφέρονται αποτελεσματικά σε όλο το δέντρο. Το αποτέλεσμα της δράσης του καμβιακού ιστού είναι η διάμετρος του κορμού και τα ξυλώδη όργανα ξυλώδη του δέντρου να αυξάνονται σταδιακά.
Του Θανάση Αργυρόπουλου (Γεωπόνος ΑΠΘ)
Φώτο: agriculturemoderne.com


ΠΗΓΗ http://share24.gr

Σάββατο 16 Απριλίου 2016

ΜΥΣΤΙΚΑ ΚΑΙ ΚΟΛΠΑ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΣΠΑΝΕ ΤΑ ΑΥΓΑ ΣΤΟ ΒΡΑΣΙΜΟ

ΜΥΣΤΙΚΑ ΚΑΙ ΚΟΛΠΑ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΣΠΑΝΕ ΤΑ ΑΥΓΑ ΣΤΟ ΒΡΑΣΙΜΟ



ayga4z (500 x 334)


Υπάρχουν διάφορα μυστικά για το πως δε σπάνε τα αυγά στο βράσιμο. Ρωτήσαμε γιαγιάδες, μαμάδες, αλλά και μαγείρισσες και σου παρουσιάζουμε αυτά που συγκεντρώνουν τις περισσότερες ψήφους εμπιστοσύνης. Δοκίμασέ τα και ίσως το φετινό Πάσχα κυλήσει με λιγότερες απώλειες!
Βγάλε τα αυγά από το ψυγείο το προηγούμενο βράδυ και άφησέ τα σε θερμοκρασία δωματίου. Αν βάλεις σε καυτό νερό τα αυγά που μόλις έβγαλες από το ψυγείο οι πιθανότητες να μη ραγίσουν είναι πολύ λίγες.
Στρώσε στον πάτο της κατσαρόλας ένα πανάκι κι ακούμπησε τα αυγά πάνω του.
Βράσε μία στρώση αυγών τη φορά.
Μόλις αρχίσει το νερό να βράζει, χαμήλωσε πολύ την κουζίνα. Πολλές κυρίες μας είπαν μάλιστα ότι κλείνουν εντελώς τη φωτιά, βάζουν το καπάκι στην κατσαρόλα και τα αφήνουν στο νερό μέχρι να κρυώσει τελείως.
Μην βράζεις τα αυγά για περισσότερο από 15 λεπτά ( 20 λεπτά αν είναι μεγάλα).
Ρίξε στο νερό που θα βάλεις να βράσουν τα αυγά αλάτι και ξίδι. Με το ξίδι και το αλάτι στο νερό, ακόμη κι αν κάποιο αυγό ραγίσει, οι πόροι του τσοφλιού θα έχουν διασταλεί λειτουργώντας σαν ασπίδα προστασίας οπότε ασπράδι και κρόκος δε θα χυθούν μέσα στο νερό.
Επίσης, μία απάντηση στο πως δε σπάνε τα αυγά στο βράσιμο είναι βάζοντας στην κατσαρόλα μια μεταλλική κουτάλα που θα εξέχει. Το μέταλλο θα απορροφήσει την επιπλέον θερμότητα και έτσι τα αυγά δε σπάνε.








Πώς θα ξέρεις ότι έβρασαν τα αυγά;

Ένα μέτριο αυγό χρειάζεται περίπου 15 λεπτά βράσιμο. Στην ώρα αυτή γίνεται σφιχτό, αλλά δεν προλαβαίνει να πρασινίσει ο κρόκος του. Αν θες να σιγουρευτείς ότι ένα αυγό έχει βράσει κάνε το εξής: Βάλε το αυγό πλαγιαστά στο τραπέζι κρατώντας το με δυο δάκτυλα (αντίχειρα και δείκτη). Γύρισέ το σαν να ήταν σβούρα και άφησέ το να περιστραφεί μόνο του. Καθώς περιστρέφεται σταμάτησέ το στιγμιαία με τα δάχτυλό σου και ξανάφησέ το. Αν αρχίσει ξανά να περιστρέφεται από μόνο του τότε είναι άβραστο. Αν μείνει σταματημένο, τότε είναι βρασμένο.

Παρασκευή 15 Απριλίου 2016

Θάμνοι στα χωριά του Πόντου



Θάμνοι στα χωριά του Πόντου

Ανάμεσα στα δένδρα φύτρωναν και πολλοί θάμνοι:

Ροδόδενδρον το Ποντικόν (κομάρ᾽) που σκέπαζε μεγάλες εκτάσεις, τα φύλλα του ήταν χονδρά, φαρδιά και γυαλιστερά και τα έβαζαν στην κούνια ανάμεσα στα πόδια των βρεφών για να μη κατουριούνται.

Λεπτοκαρυά (λεφτοκάρ᾽), που σκέπαζε και αύτη μεγάλες εκτάσεις ή ανάμεσα σε αλλά δένδρα ή και μοναχή (το Λεφτοκα- ρόν).Τους καρπούς της πολλοί από τους οποίους ήταν όμοιοι με ήμερους, μαζεύανε κατά το φθινόπωρο, και από τα κλαδιά της έβγαζαν τσόνια (λεπτές και φαρδιές βέργες) με τα οποία έπλεκαν καλάθια.

Ἀζαλέα ή Ποντική (τσιφίν), φύτρωνε μονάχη χωρίς τη συ- ντροφιά άλλων θάμνων ή δένδρων (τοποθεσία τα Τσιφίνια).

Μυρτίλος (διφόρ᾽ ᾒ λιφόρ᾽), με μικρούς υπόξινους ή γλυκούς καρπούς τους οποίους μάζευαν οι άνθρωποι, από τα κλαδιά αυτού έκαναν τσουχαβέ­λια (σκούπες του στάβλου), από δε τα φρέσκα φύλλα του, τσάι.

Σαχταρίτζα, σκέπαζε μεγάλες εκτάσεις των γυμνών πλαγίων, έχει ύψος 15-25 έκ. και καρπούς όμοιους με τα διφόρια, αλλά πιο γλυκούς και με χρώμα υπόφαιο.

Τσιλιαλίτρα, με καρπούς όμοιους με τα διφόρια αλλά που δεν τρώγονταν και ονομάζονταν από τα παιδιά «ἂρκονος λιφόρια». Έβγαζε ίσιες βέργες που δεν έσπαζαν εύκολα, γι' αυτό οι δάσκαλοι έλεγαν στους επιμελητές να τους φέρουν βέργες από τσιλιαλίτρας.

Ἴλιξ (καζμάτς), αειθαλής ακουμπούσε σε αλλά φυτά, ενώ στην Καστανιά της Βεροίας είναι ωραίο δενδρύλλιο με κόκκινους καρ- πούς, εδώ πολλοί το χρησιμοποιούν ως δένδρο των Χριστουγέν- νων.

Αγριοτριανταφυλλιά (μασούρα), τους καρπούς της έτρωγαν τα παιδιά. Μερικοί που είχαν ζοχάδες έβραζαν τους καρπούς και έπι- ναν το ζουμί.

Τῆ γραίας τα μῆλα, δενδρύλλιο που απαντούσε αραιά, ήταν α- γκαθωτό με κόκκινους καρπούς τους οποίους έτρωγαν τα παιδιά, ίσως να είναι ο φράξινος των αρχαίων.

Κιαρμασιά, σπάνιος θάμνος με πολλούς κόκκινους καρπούς που έκαναν μπουκέτο, για να ωριμάσουν έπρεπε να τοποθετηθούν μέ- σα στα χόρτα όπου μαύριζαν και γίνονταν γλυκοί.

'Αλευρίτζα, μικρός σπάνιος θάμνος με κόκκινους, αλευρώδεις και γλυκούς καρπούς λεγόταν και «λουτούδ᾽».

Βατομουρια (αβάτ'), θάμνος ερπυστικός, σκέπαζε μεγάλες εκτά- σεις ή κάτω από δένδρα ή μέρη γυμνά. Το χειμώνα τα γίδια τρέφο- νταν από αυτές. Οι καρποί της, μαυρόμπορα (αντί μαυρόμουρα) τρώγονταν, αλλά εξ αιτίας της πολλής υγρασίας πολλοί ήταν σκου- ληκιάρικοι. Υπήρχε και ποικιλία με υπόλευκους καρπούς (ασπρόμπορα).

Κοκκινόμπορα (σμέουρα), όρθιος βάτος με ύψος 50-80 πόντους και καρπούς κόκκινους, γλυκούς και αρωματικούς- Από τις ρίζες του έκαναν τσάι για τους αρρώστους και τις λεχώνες. Φύτρωνε σε μέρη πετρώδη.

Ζαζέλα, θάμνος χαμηλός, που όταν τον άγγιζες βρωμούσαν τα χέ- ρια σου, από τις φλούδες του τα παιδιά έπλεκαν «κολούκια» (μα- στίγια που κροτούσαν) ή «σαπάντασια» (σφενδόνες). Τα ζώα που κατά λάθος έτρωγαν από τα φύλλα της πάθαιναν στομαχικές δια- ταραχές και διάρροια.

Κισσός (σαρμασιούχ), θάμνος παρασιτικός του όποιου τα φύλλα λίγοι χρησιμοποιούσαν το χειμώνα για τροφή των ζώων.

Ζιαβίρ (φραγκοστάφυλο), με καρπούς κόκκινους υπόξινους ή λευ- κούς γλυκούς σε μερικά μέρη βρίσκονταν άφθονα (τῆ Ζιαβιρί τό ρακάν).

Καρπαρίτα,
οι σπόροι της βρίσκονταν μέσα σε φούσκες, ήταν σαν το κουκούτσια της ελιάς και έκαναν απ' αυτά κομπολόγια.

Κουφοξυλιά (κοφόξυλον), μερικοί έκαναν από τα άνθη της τσάι για τους αρρώστους, τα παιδιά έκαναν από αυτήν παιγνίδια (χτυ- πητέρα, τσιαγκλιχτέρα) .

Τσίκαρη , θάμνος με ωραίους βλαστούς τους όποιους σε αρκετά χωριά τα μεταχειρίζονταν για στήριγμα των φασολιών.

«Ζαντόμελο, το ποντιακό μέλι» της Γιώτας Ιωακειμίδου

«Ζαντόμελο, το ποντιακό μέλι» 

της Γιώτας Ιωακειμίδου



Τσιφίν ή Αζαλέα η ποντική           Ροδόδεντρον το ποντικόν                                                                     ή κομάρ᾽



    
   ΑΖΑΛΕΑ ή ΠΟΝΤΙΚΗ
  Αζαλέα ή Ποντική ή τσιφίν                                  ΡΟΔΟΔΕΝΤΡΟΝ ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΟΝ 
                                                                               Η ροδοδάφνη ή πικροδάφνη ή νήριον

«Ζαντόμελο, το ποντιακό μέλι» της Γιώτας Ιωακειμίδου «Ζαντόμελο, το ποντιακό μέλι»
Το «μαινόμενον μέλι» ή Ζαντόμελο ή παλαλόν μελ, είναι το μέλι που μας περιγράφει ο Ξενοφώντας στην «Κύρου Ανάβαση». Ο Ξενοφώντας βρισκόταν στο όρος Θήχη του Πόντου μαζί με τους μύριους, προσπαθώντας να φτάσουν στην Ελλάδα μετά από μια περιπετειώδη πορεία. Ενώ τους χώριζε πορεία μόλις δύο ημερών από την Τραπεζούντα, κάθισαν να ξεκουραστούν μετά τη νικηφόρο αναμέτρησή τους με τους Κόλχους.
Τότε τους συνέβη εκεί ένα παράξενο πάθημα που το περιγράφει με μεγάλη ακρίβεια ο Ξενοφώντας. Οι στρατιώτες έφαγαν μέλι και «απώλεσαν τας φρένας», καταλήφτηκαν από εμετούς και διάρροια και κανένας δεν μπορούσε να σταθεί όρθιος. Όσοι είχαν φάει μικρή ποσότητα έμοιαζαν με μεθυσμένους, όσοι έφαγαν πολύ έμοιαζαν με τρελούς ή πεθαμένους. Την επόμενη μέρα δεν πέθανε κανείς και ακριβως την ίδια ώρα ανέκτησαν τας «φρένας», ενώ την τρίτη και τέταρτη μέρα συνήλθαν όλοι, σαν να είχαν πάρει ένα ισχυρό φάρμακο.
Το μέλι αυτό παράγεται ακόμα και σήμερα στην περιοχή αυτή του Πόντου με τις ίδιες ακριβώς ιδιότητες που περιγράφει ο Ξενοφώντας. Προέρχεται  από τα λουλούδια της «αζαλέας της ποντικής» και του «ροδόδεντρου». Τις ιδιότητες αυτές έχουν τα συγκεκριμένα φυτά μόνον στην περιοχή αυτή και σε συγκεκριμένο ύψος.
Το συγκεκριμένο μέλι περιγράφουν και άλλοι αρχαίοι συγγραφείς, όπως ο Αριστοτέλης στο έργο του «περί θαυμαστών ακουσμάτων». Παραθέτω το χωρίο: «Ἐν Τραπεζοῦντι τῇ ἐν τῷ Πόντῳ γίνεται τὸ ἀπὸ τῆς πύξου μέλι βαρύοσμον·καί φασι τοῦτο τοὺς μὲν ὑγιαίνοντας ἐξιστάναι, τοὺς δ᾽ ἐπιλήπτους καὶ τελέως ἀπαλλάττειν» (Στην Τραπεζούντα στον πόντο γίνεται μέλι με βαριά οσμή που τους υγιείς τους τρελαίνει και τους επιληπτικούς τους κάνει καλά). Το μέλι αυτό κατά τον Αριστοτέλη προέρχεται από το πυξάρι, το τσιμισίρι. Την ίδια άποψη εκφράζει και ένας άλλος συγγραφές ο Αιλιανός. Για το μέλι αυτό κάνει αναφορά και ο πόντιος γεωγράφος Στράβων ο οποίος λέει: «μαινόμενον μέλι, ό φέρουσιν οί ακρέμονες(κλωνάρια) των δέντρων. Μέχρι τα μέσα του περασμένου αιώνα δεν ήταν σαφές από ακριβώς φυτά προέρχεται αυτό το μέλι.
Ο Ρωμαίος συγγραφέας Πλίνιος ασχολείται και αυτός με το «μαινόμενο μέλι». Περιγράφει και αυτός τα ίδια συμπτώματα, όσοι το τρώνε γίνονται αλλόφρονες, το αποδίδει στα άνθη του «ροδόδεντρου», με το όνομα αυτό μάλλον εννοεί και τα δυο φυτά, την αζαλέα και το ροδόδεντρο. Οι πόντιοι πλήρωναν στους ρωμαίους ένα μέρος του φόρου σε κερί, αλλά απέφευγαν να τους δίνουν και μέλι.
Τα συγκεκριμένα φυτά είναι ξυλώδη, δικοτυλήδονα, ομοπέταλα και ανήκουν στην οικογένεια των ροδόδεντρων. Είναι μεγάλοι θάμνοι και ευδοκιμούν στην κεντρική Ασία και στην αλπική ζώνη των Ιμαλάϊων όπου ευδοκιμούν 40 είδη. Στον Πόντο υπάρχουν τρία ενδημικά είδη, το «ροδόδεντρο το καυκασιακόν», το «ροδόδενδρον το ποντικόν», η «αζαλέα η ποντική».
Σήμερα οι επιστήμονες ξέρουν με ακρίβεια τις τοξικές ουσίες αυτού του μελιού. Είναι οι τοξίνες ακετυλική ανδρομεδόλη και η ροδοτοξίνη, η οποία προέρχεται από το νέκταρ των δυο φυτών της αζαλέας και του ροδόδεντρου.
Η χρήση του σε μικρές ποσότητες είναι τονωτική και θεραπευτική, ακόμα και ναρκωτική. Η λαϊκή ιατρική το χρησιμοποιούσε για τη θεραπεία των ελκών στομάχου και γαστρεντερικών διαταραχών. Η σύγχρονη έρευνα έχει αποδείξει ότι η λελογισμένη χρήση του ρίχνει την υπέρταση, ειδικά αν συνδυαστεί με τον χυμό κάποιων λαχανικών. Ακόμα και σήμερα το χρησιμοποιούν και την διαχείριση του διαβήτη ,επειδή μειώνει την γλυκόζη στο αίμα.
Υπάρχουν ωστόσο και κάποιες ιστορικές μαρτυρίες όπου αυτό χρησιμοποιήθηκε σαν «χημικό όπλο». Το 946 μ.Χ. πέντε χιλιάδες ρώσοι σφαγιάστηκαν από την Όλγα του Κιέβου, όταν αυτοί κατανάλωσαν μεγάλες ποσότητες μελιού και έπεσαν στο έδαφος. Το μέλι τους είχαν στείλει οι σύμμαχοί τους. Στην ίδια περιοχή ο ρωσικός στρατός έσφαξε το 1489 δέκα χιλιάδες Τατάρους, οι οποίοι είχαν φάει από αυτό το μέλι που οι Ρώσοι άφησαν επίτηδες στο εγκαταλειμμένο στρατόπεδό τους.
Μέλι με αυτές τις ιδιότητες παράγεται σήμερα και στο Νεπάλ, όπου φύονται τα ροδόδεντρα. Οι ντόπιοι ξεχωρίζουν το τοξικό μέλι από την αίσθηση ενός τσιμπήματος, όταν το βάζουν πάνω στην παλάμη τους. Την άνοιξη το δίνουν σε πολύ μικρές ποσότητες στα ζώα τους σαν τονωτικό. Τον 18ο αιώνα ήταν πολύ της μόδας στην Ευρώπη, όπου εξάγονταν μεγάλες ποσότητες, το έβαζαν στα ποτά τους και το έλεγαν “miel fou”(τρελό μέλι).

Δευτέρα 11 Απριλίου 2016

H Χήρα του Ψαρά


H Χήρα του Ψαρά





Πριν απο παρα πολλα χρονια, μια γρια χηρα ενος ψαρα ζουσε κοντα στη θαλασσα. Δεν ειχε αποκτησει παιδια για να την βοηθανε, και οι συγχωριανοι της δεν ειχαν πολλα και της παρειχαν οτι μπορουσαν απο τα τροφιμα τους. Καθως οι καιροι τοτε ηταν δυσκολοι.

Ενα πρωινο ειχε παει να ψαρεψει στη παραλια, οχι μακρια απο μερικες νεαρα κοριτσια. Παρατηρωντας μια μικρη αναταραχη αναμεσα στα κοριτσια, η γρια χηρα ειδε οτι ενας πληγωμενος ιπποκαμπος ειχε πεταχτει απο τα κυμματα εξω στην αμμο. Τα κοριτσια γελουσαν με το καημενο ζωο, και μαλιστα το ενα απο αυτα δεν εχασε και του πεταξε πετρα. Νευριασμενη με αυτη τη σκληροτητα, η γρια χηρα πηγε να περιποιηθει την πληγη του ιπποκαμπου καλυπτοντας την. Του εδωσε λιγο νερο, και εκατσε διπλα του, κρατωντας το κεφαλι του στα ποδια της.

Ο ιπποκαμπος τελικα αρχισε να θεραπευεται. Σηκωσε το κεφαλι του και ειπε στη γυναικα:

"Μου εσωσες τη ζωη. Σαν ανταλλαγμα για το καλο αυτο θα σου εκπληρωσω 3 ευχες"

Η γυναικα τον ρωτησε:

¨Οτι ευχη θελω?"

Και ο ιπποκαμπος απαντησε;

"Οτι επιθυμει η καρδια σου και θελει η ψυχη σου. Σου δινω το λογο μου"

"Τοτε θελω να κανεις αυτο το χωριο να ειναι ευφορο και πλουσιο" του αποκριθηκε η γυναικα.

Μολις τελειωσε την ευχη της η γυναικα, το φτωχο χωριο αλλαξε. Τα σπιτια απο παλια ερειπια εγιναν πανεμορφα, καλοδιατηρημενα κτιρια, και μικροι κηποι με λαχανικα ειχαν φυτρωσει γυρω τους. Τα πλοια των ψαραδων ελαμπαν, και ηταν τελεια επισκευασμενα και βαμμενα, σαν να ηταν ολοκαινουργια. Τα κοριτσια απο την παραλια φορουσαν πλεον πανεμορφα κεντημενα φορεματα.

"Η δευτερη ευχη μου, ιπποκαμπε, ειναι να κανεις τους χωριατες να ειναι πιο φιλικοι μεταξυ τους. Να ειναι καλοι και ευγενικοι. Κανενας να μην γυρναει την πλατη του στον αλλον." ζητησε η γρια.

Και παλι η γυναικα δεν προλαβε να ολοκληρωσει την ευχη της και τα κοριτσια αλλαξαν. Δακρυα κυλησαν απο τα ματια τους και ετρεξαν βιαστικα να φροντισουν τον ιπποκαμπο. Η γυναικα ειδε παραθυρα και πορτες ανοιχτες διαπλατα, και οι ανθρωποι να αγκαλιαζονται μεταξυ τους στους δρομους και να συζητουν.

"Δεν θες κατι αλλο για τον εαυτο σου?" της ειπε ο ιπποκαμπος.

"Ναι, μονο ενα πραγμα", του ειπε. "Θελω το θανατο".

"Γιατι? Κοιτα πως αλλαξες τα κοριτσια με την ευγενικη σου ευχη. Φαινεται να ενδιαφερονται και για τους δυο μας τωρα. Σιγουρα η ζωη θα ειναι πιο ωραια στο χωριο?" ειπε ο ιπποκαμπος.

¨Οχι για μενα> Η ζωη μου τελειωσε, ιπποκαμπε. Εχω υποφερει πολυ καιρο και ειμαι πολυ γρια τωρα. Οι αλλοι ανθρωποι θα επωφεληθουν, ελπιζω, αλλα δεν εχω κατι αλλο να κανω πια στο χωριο" ειπε η χηρα.

"Δεν μπορω να σου δωσω τον θανατο" της ειπε ο ιπποκαμπος.

"Εδωσες τον λογο σου, ιπποκαμπε. Οτι ζητησω."

"Τοτε πρεπει να με ακολουθησεις στο κοσμο μου. Ο Πριγκιπας μου μπορει να σου δωσει τον θανατο."

Τα κοριτσια προσπαθησαν να την σταματησουν, αλλα η χηρα δεν ακουγε. Πηγε στην ακρη του νερου της θαλασσας με τον ιπποκαμπο. Ο ηλιος που εδυε εριξε μια πορτοκαλι ακτινα φωτος. Εμοιαζε σαν ενας χρυσος δρομος προς τον οριζοντα. Καθως ο ιπποκαμπος και η χηρα ακουμπησαν στην ακρη της "ακτινας", η θαλασσα ανοιξε, εμφανιζοντας πετρινες σκαλες που οδηγουσαν προς τα κατω. Τα κοριτσια που τρομαξαν υποχωρησαν.

Χωρις να κοιταει πισω, η γρια περπατησε μεσα στη θαλασσα, και ειδε οτι μπορουσε να αναπνευσει τοσο ανετα οπως οταν βρισκοταν στη στερια. Κατεβαιναν τα σκαλια για αρκετη ωρα, φτανοντας επιτελους στην Γη κατω απο τη Θαλασσα, γνωστη και ως Ατλαντιδα.

Η γυναικα δεν ειχε ξαναδει τετοια ομορφια. Με τα πολλα οι δυο τους καταφεραν και περασαν τις πυλες του παλατιου. Ηταν καμωμενο απο περλες και κοχυλια. Μεσα σε εναν χρυσο θρονο, καθοταν ο Πριγκιπας της Ατλαντιδας, περιτριγυρισμενος απο το συμβουλιο του. Ο ιπποκαμπος υποκλιθηκε και ανεφερε την ιστορια και την επιθυμια της χηρας. Ο Πριγκιπας ακουσε με προσοχη και χαμογελωντας ειπε:

"Αυτη ειναι μια καταπληκτικη ιστορια, φιλε μου ιππποκαμπε. Αλλα που ειναι αυτη η ευγενης κυρια που εσωσε τη ζωη σου και δεν θελει τιποτα σε ανταλλαγμα για αυτην?"

"Γιατι, Υψηλοτατε, εγω ειμαι η γρια γυναικα" ειπε η γρια εκπληκτη.

Ολοι μεσα εκει γελασαν και ο Πριγκιπας της εδωσε εναν διακοσμημενο με κοσμηματα καθρεφτη.

"Κανενας δεν γερναει στην Ατλαντιδα", ειπε ο Πριγκιπας, " και κανενας δεν πεθαινει εκτος και αν το θελει ο ιδιος. Δες γυρω σου και αποφασισε. Θες ακομα να πεθανεις, αγαπητη μου? Ή προτιμας να ζησεις?"

"θα προτιμουσα να ζουσα, Υψηλοτατε, εφοσον μου δωσατε την ευκαιρια για μια νεα ζωη," ειπε η χηρα. " Αλλα τι θα απογινω? Δεν θελω να επιστρεψω πισω στο χωριο. Η ζωη μου εκει τελειωσε."

"Για εκατονταδες χρονια εψαχνα να βρω εναν ιδιαιτερο ανθρωπο να γινει γυναικα μου, καθως ειναι παραδοση στο Βασιλικο Οικο της Ατλαντιδας να περνουμε γυναικες απο τον Κοσμο Επανω απο τη Θαλασσα. Αν ψαξω για αλλα εκατο χρονια δεν θα βρω αλλη ανιδιοτελη, σοφη, και ομορφη σαν εσενα," ειπε ο Πριγκιπας. "Θες να εισαι η γυναικα μου και Πριγκιπισσα της ατλαντιδας?"

Και ετσι εγινε. Στο παλιο χωριο εστησαν ενα αγαλμα προς τιμην της γριας γυναικας αλλα και στη μνημη της. Το αγαλμα αυτο μπορεις ακομα να το δεις αν πας αρκετα μακρυα στην ακτη του μικρου αυτου Ελληνικου Νησιου οπου ολα εγιναν, πριν απο πααααρα πολυ καιρο. To μικρο αυτο νησι ειναι η Κως συμφωνα με τον μυθο.

Το Φίδι και η Πυγολαμπίδα


Το Φίδι και η Πυγολαμπίδα


Ο Ισπανός ψυχολόγος και ψυχίατρος Ενρίκε Ρόχας αναφέρει πως «όσοι νιώθουν ότι αποτελούν αντικείμενο του φθόνου συναδέλφων, συμμαθητών, γειτόνων, φίλων, ακόμα και συγγενών,
πρέπει να ξέρουν πως το πιο σημαντικό είναι να προφυλάσσονται, να μην εκτίθενται σε καταστάσεις που προκαλούν και οξύνουν αυτό το συναίσθημα».
Για το τόσο ανθρώπινο ελάττωμα του φθόνου, μια παραδοσιακή αλληγορική ιστορία αναφέρει πως μια φορά ένα φίδι άρχισε να κυνηγάει μια πυγολαμπίδα. Υστερα από τρεις μέρες αδιάκοπης καταδίωξης, χωρίς δυνάμεις πια, η πυγολαμπίδα σταμάτησε και μίλησε στο φίδι:
— Μπορώ να σου κάνω μια ερώτηση;
— Δε συνηθίζω ν’ ακούω τα θηράματά μου, αλλά μια που θα σε καταβροχθίσω, μπορείς να ρωτήσεις.
— Ανήκω στην τροφική σου αλυσίδα;
— Όχι.
— Σου έκανα κανένα κακό;
— Όχι.
— Τότε γιατί θέλεις να με σκοτώσεις; Αφού σκέφτηκε λίγο, το φίδι απάντησε:
— Επειδή δεν αντέχω να σε βλέπω να λάμπεις.

serpent-and-firefly_Traditional-Tales_Humanity-Healing


Σίγουρα αυτή η μικρή ιστορία θα μπορούσε να συνοψιστεί στην ολιγόλογη μοντέρνα φράση " Κράζεις; Θαυμάζεις". Δεν είναι λίγες οι φορές που προκαλούμε τον φθόνο και την ζήλια των τριγύρων μας και γινόμαστε αποδέκτες μιας άσχημης συμπεριφοράς χωρίς να υπάρχει κάποια προφανή αιτία! Δεν είναι λίγες, επίσης, οι φορές που τα σχόλια των γύρων μας όταν υλοποιούμε αυτά που ονειρευόμαστε, όταν κάνουμε πράξη αυτά που μας εκφράζουν, θα είναι το λιγότερο επικριτικά και το μέγιστο απαξιωτικά.
Και τότε σκεφτόμαστε ότι αυτό που καταφέρνουμε, δεν είναι αποδεκτό και μαλώνουμε άλλη μια φορά τον εαυτό μας για την απερισκεψία μας έστω και να ονειρευτούμε...
Και ξεκινάμε, αδύναμοι, σαν την πυγολαμπίδα, να τρέχουμε μακριά από αυτούς μας επικρίνουν και μας καταδιώκουν, φοβούμενοι την οργή και τα σχόλια που προκαλούν οι πράξεις μας.
Θέλει μεγάλο κουράγιο και ψυχικό σθένος να σταματήσουμε να τρέχουμε και να στραφούμε στον θηρευτή μας και να τον αντιμετωπίσουμε κατάματα. Και αυτός ακριβώς είναι ο λόγος που ανταμοιβόμαστε με μια μεγάλη αλήθεια. Σοκαριστική μεν, αλλά μεγάλη:
" Επειδή δεν αντέχω να σε βλέπω να λάμπεις."
Και τότε συνειδητοποιούμε όχι μόνο το μάταιο αυτού του κυνηγητού αλλά και τον πραγματικό μας εχθρό. Είμαστε αυτοί που είμαστε, λάμπουμε με τον τρόπο που φτιαχτήκαμε να λάμπουμε. Και αυτός από τον οποίο τρέχαμε να ξεφύγουμε δεν ήταν τελικά κανένας άλλος από τον ίδιο μας τον φόβο για την επικριτική στάση του κόσμου. Και όλα αυτά γιατί απλά δεν είχαμε συνειδητοποιήσει πως...λάμπουμε!
Κάθε φορά λοιπόν που κάνουμε κάτι που μας αρέσει, κάτι που μας εκφράζει, κάτι που μας συγκινεί, ας θυμόμαστε ότι αυτό είναι το φως μας και αν εμπιστευόμαστε το πως φαίνεται αυτό το φως στα δικά μας μάτια, δεν έχουμε να φοβηθούμε κανένα κυνηγητό από αυτούς που ενοχλήθηκαν. Πάντα υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν... Πάντα θα προσπαθούν να σβήσουν την δική μας λάμψη γιατί απλά δεν γνωρίζουν τον τρόπο να αναδείξουν την δική τους...
Γιατί ο καθένας είναι μοναδικός και δεν μπορεί να λάμψει ποτέ με τον ίδιο τρόπο που λάμπει ο διπλανός του...