Όσσο (Μπαγκουάν Σρι Ραζνίς)

Όσσο (Μπαγκουάν Σρι Ραζνίς)

Osho (Bhagwan Shree Rajneesh) ( 1931-1990 , Ινδός γκουρού)

  


Ήταν Ινδός μυστικιστής φιλόσοφος και πνευματικός διδάσκαλος που κέρδισε διεθνή αναγνώριση. Το πραγματικό του όνομα ήταν Τσάντρα Μοχάν Ζαΐν (Chandra Mohan Jain) αλλά έγινε γνωστός με το όνομα Μπαγκουάν Σρι Ραζνίς (Bhagwan Shree Rajneesh), το οποίο άλλαξε σε Όσσο (Osho) το 1989.
Δίδαξε φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο της Τζαμπαλπούρ πριν ιδρύσει την κοινότητά του στην Πούνα της Ινδίας. Σύντομα η Κοινότητα εξελίχθηκε στο πιο διάσημο σημείο συνάντησης για χιλιάδες αναζητητές που θέλουν να βιώσουν την εμπειρία του διαλογισμού και της εσωτερικής μεταμόρφωσης. Η "Sunday Times" τον έχει χαρακτηρίσει ως έναν από τους 1.000 δημιουργούς του 20ου αιώνα, ενώ η εφημερίδα "Sunday Midday" της Ινδίας ως έναν από τους δέκα ανθρώπους -που μαζί με τον Γκάντι, τον Νεχρού και τον Βούδα- έχουν αλλάξει το πεπρωμένο της Ινδίας.
Η διδασκαλία του επικεντρώθηκε στη σημασία του διαλογισμού, στην αγάπη στη δημιουργικότητα και στην ευδαιμονία. Οι απόψεις του για τη σεξουαλικότητα έγιναν αιτία να του κολλήσουν το παρατσούκλι "ο γκουρού του σεξ".
Το 1981 εγκαταστάθηκε στο Όρεγκον των ΗΠΑ όπου οι οπαδοί του ίδρυσαν μια διεθνή κοινότητα με το όνομα Ρατζνισπουράμ αλλά αργότερα απελάθηκε.
Σχετικά με το έργο του, ο ίδιος ο Όσσο έχει πει ότι βοηθάει να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για τη γέννηση ενός καινούργιου είδους ανθρώπου. Αυτός ο καινούργιος άνθρωπος, που τον είχε χαρακτηρίσει ως ο «Ζορμπάς ο Βούδας», είναι ικανός να χαίρεται και τις γήινες απολαύσεις του Έλληνα Ζορμπά και τη σιωπηλή γαλήνη ενός Γκωτάμα Βούδα.
Δεν έγραψε βιβλία, αλλά μετά το θάνατό του οι μαθητές του εξέδωσαν περισσότερο από 600 βιβλία μεταφρασμένα σε παραπάνω από 40 γλώσσες.


Αριθμός Αφορισμών: 20

Όλη η ιδέα που έχεις για τον εαυτό σου είναι δανεισμένη. Δανεισμένη από αυτούς που δεν έχουν ιδέα ποιοι είναι οι ίδιοι.

Βγες από το κεφάλι σου και μπες στην καρδιά σου. Να σκέφτεσαι λιγότερο, να αισθάνεσαι περισσότερο.

Η αγάπη είναι ο σκοπός. Η ζωή είναι το ταξίδι.

Ζω τη ζωή μου στηριζόμενος σε δύο αρχές: Πρώτον, ζω σαν σήμερα να ήταν η τελευταία μου μέρα σ’ αυτή τη γη. Δεύτερον, ζω σήμερα σαν να πρόκειται να ζήσω για πάντα.


Θα βρεις νόημα σ’ αυτή τη ζωή μόνο αν το δημιουργήσεις εσύ.
Είναι ένα ποίημα που θα συνθέσουμε, ένα τραγούδι που θα τραγουδήσουμε, ένας χορός που θα χορέψουμε.

Η γνώση είναι ζωντανή μόνο όταν τη αποκτάς εσύ ο ίδιος, όταν είναι άμεση εμπειρία. Όταν όμως την ξέρεις από τους άλλους, δεν είναι ζωντανή εμπειρία, δεν είναι γνώση, είναι απλώς μνήμη.

Μην λες αυτό είναι καλό και αυτό είναι κακό. Άφησε τις διακρίσεις. Δέξου τα όλα όπως είναι.


Ο Θεός δημιουργεί μόνο πρωτότυπα. Δεν του αρέσουν τα αντίγραφα.


Ο πιστός, ο θρήσκος δεν είναι Ερευνητής. Ο πιστός βαριέται, δεν θέλει να ψάξει, γι' αυτό πιστεύει.


Η αυτοκτονία δεν είναι τίποτε άλλο από το έσχατο παράπονο, το πιο απαίσιο παράπονο για την ύπαρξη.


Όταν το μυαλό γνωρίζει, το λέμε γνώση. Όταν η καρδιά γνωρίζει, το λέμε αγάπη. Και όταν η ύπαρξη γνωρίζει, το λέμε διαλογισμό.

Να είσαι ρεαλιστής. Προγραμμάτισε ένα θαύμα.

Μην κολυμπάς αντίθετα στο ρεύμα. Στάσου στο ποτάμι, γίνε το ποτάμι. Και το ποτάμι ήδη κατευθύνεται προς τη θάλασσα.


Μόνο το ψεύτικο και το αβέβαιο δημιουργούνται γρήγορα, όπως στην αλυσίδα συναρμολόγησης. Ενώ για κάτι αληθινό χρειάζεται χρόνος.

Το εκ γενετής δικαίωμα του καθενός δεν είναι να προσεύχεται στο Θεό, αλλά να γίνει Θεός.

Η δημιουργικότητα είναι ο Θεός, και αν νιώθετε κάποια παρόρμηση για δημιουργία, να ξέρετε είναι παρόρμηση για να συναντηθείτε με τον Θεό.


Όποτε συναντώ πόρνες, δεν μιλούν ποτέ για σεξ. Θέλουν να μάθουν για την ψυχή και το Θεό. Συναντώ επίσης ασκητές και μοναχούς, και όταν βρεθούμε μόνοι, ρωτούν μόνο για σεξ.

Στη Δύση, ο φοιτητής πηγαίνει στον καθηγητή. Στην Ανατολή, ο μαθητής πηγαίνει στο Δάσκαλο

Στη Βουδιστική ορολογία δεν υπάρχει κάτι σαν την αμαρτία. Μόνο λάθη, σφάλματα. Δεν υπάρχει καταδίκη. Το λάθος μπορείς να το διορθώσεις. Είναι απλό.


Τα πλήθη δημιουργούν ψευδαισθήσεις.

 

ΕΔΩ Η ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ ΟΣΣΟ




ΕΔΩ ΤΟ ΣΚΑΝΔΑΛΟ ΤΗΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑΣ ΤΟΥ ΟΣΣΟ
ΠΕΡΙ ΟΣΣΟ ΦΙΛΟΣΟΦΙΕΣosholand.blogspot.gr/

Κρατερός, Στρατηγός του Μεγάλου Αλεξάνδρου

Τιβέριος: Ο Λέων το πιο πιθανό κλειδί του μυστηρίου της Αμφίπολης

Δηλώσεις στη Voria.gr του καθηγητή κλασικής Αρχαιολογίας του ΑΠΘ – Πώς θα μπορούσε να επιβεβαιωθεί το σενάριο της Ρωξάνης – Τι εκτιμά για το αν ο τάφος έχει συληθεί ή όχι

28 Αυγ 2014 

του Γιώργου Χατζηλίδη
Απίθανο θεωρεί το ενδεχόμενο ο τύμβος της Αμφίπολης να κρύβει τον τάφο του Μεγάλου Αλεξάνδρου ο καθηγητής κλασσικής Αρχαιολογίας του ΑΠΘ και μέλος της Ακαδημίας Αθηνών Μιχάλης Τιβέριος.
«Το βέβαιο είναι ότι πρόκειται για έναν μοναδικό τάφο σε μέγεθος και μορφή. Από εκεί και πέρα, είναι γνωστό από ιστορικές πηγές ότι ο Αλέξανδρος ο Γ' δεν ετάφη στη Μακεδονία. Αλλά ακόμα και εάν συνέβαινε αυτό, η ταφή του θα γινόταν στις Αιγές, όπου βρίσκονται οι τάφοι των βασιλιάδων της Μακεδονίας, όχι στην Αμφίπολη», λέει στη Voria.gr ο κ.Τιβέριος, απορρίπτοντας με το ίδιο σκεπτικό και το ενδεχόμενο να πρόκειται για κενοτάφιο το οποίο είχε ετοιμαστεί  στη Μακεδονία για τον Μ.Αλέξανδρο, πριν γίνει γνωστή η επιθυμία του να ταφεί στην Αλεξάνδρεια.
Σχετικά με το σενάριο ο τάφος να ανήκει στη Ρωξάνη ή/και τον υιό της με τον Μ.Αλέξανδρο, ο κ.Τιβέριος εκτιμά ότι είναι δύσκολο να ισχύει, χωρίς  όμως να μπορεί να το αποκλείσει. Δεδομένων ότι αφενός ο Κάσσανδρος ήταν εκείνος που είχε δολοφονήσει τη Ρωξάνη και τον Αλέξανδρο Δ΄ και αφετέρου ότι το μνημείο χρονολογείται, σύμφωνα με τους πρώτους υπολογισμούς, μεταξύ 325-300 π.Χ., δηλαδή κυρίως επί βασιλείας Κασσάνδρου, το ερώτημα προκύπτει αβίαστα: Πώς είναι δυνατόν ο Κάσσανδρος να είχε χτίσει έναν τόσο μεγαλοπρεπή τάφο για εκείνη/εκείνους που είχε δολοφονήσει; «Καταρχάς, για την ακριβή χρονολόγηση του τάφου πρέπει να περιμένουμε την ολοκλήρωση της ανασκαφής.  Εάν τελικά πρόκειται για τη Ρωξάνη, τότε προφανώς ο τάφος είναι μεταγενέστερος και κατασκευάστηκε από κάποιον διάδοχο του Κάσσανδρου. Άλλωστε, και ο ίδιος ο Κάσσανδρος είχε χτίσει, για λόγους πολιτικής σκοπιμότητας, αρκετά χρόνια μετά τον θάνατό τους, τάφο για τον Φίλιππο Γ' τον Αριδαίο και τη σύζυγό του Ευρυδίκη, που είχαν δολοφονηθεί με διαταγή της μητέρας του Μ.Αλέξανδρου, Ολυμπιάδας. Σε αυτήν την περίπτωση, όμως, ο Λέων της Αμφίπολης δεν θα σχετίζεται με τον τάφο, ενδεχόμενο που για μένα συγκεντρώνει λίγες πιθανότητες, παρότι βέβαια δεν μπορεί να αποκλειστεί», εξηγεί.
Κατά τον κ.Τιβέριο, λοιπόν, το πιθανότερο είναι να πρόκειται για τον τάφο κάποιου σημαντικού στρατηγού της εποχής, ακριβώς λόγω της εμβληματικής παρουσίας του Λέοντα της Αμφίπολης, που κοσμούσε την κορυφή του τύμβου στον λόφο Καστά, καθώς, όπως τονίζει ο καθηγητής, ο Λέων εκείνον τον καιρό αποτελούσε σύμβολο της πολεμικής αρετής. Αυτό το ενδεχόμενο ενισχύουν και οι απόψεις άλλων αρχαιολόγων, οι οποίοι εκτιμούν ότι ο Λέων της Αμφίπολης είναι φτιαγμένος από τα ίδια χέρια με τις μαρμάρινες σφίγγες που αποκάλυψε η ανασκαφή με επικεφαλής την κ.Περιστέρη.
Μεταξύ των εικασιών που έχουν ακουστεί για το ποιος θα μπορούσε να είναι αυτός ο στρατηγός, ξεχωρίζει το σενάριο για τον Νέαρχο, ο οποίος ήταν ο αρχηγός του στόλου του Μεγάλου Αλεξάνδρου κατά τη διάρκεια της εκστρατείας στην Ασία και παιδικός φίλος του. Ο Νέαρχος είχε στενούς δεσμούς με την Αμφίπολη, τη ναυτική βάση των Μακεδόνων, καθώς εκεί τον είχε εξορίσει σε μικρή ηλικία ο Φίλιππος Β', μαζί με ομάδα στενών φίλων του Αλεξάνδρου ως τιμωρία για παράπτωμα τους.
Ερωτηθείς για το θέμα των ημερών, δηλαδή για το αν ο τάφος έχει συληθεί ή όχι, ο κ.Τιβέριος είναι μάλλον απαισιόδοξος. «Ξεκαθαρίζω ότι δεν έχω ιδία αντίληψη της ανασκαφής. Αλλά από όσα μπόρεσα να καταλάβω μέσω των φωτογραφιών που έβγαλε στη δημοσιότητα το υπουργείο Πολιτισμού, μάλλον ο τάφος έχει συληθεί, διότι λείπει ένα μέρος του μαρμάρινου τοίχου και από εκεί θα μπορούσε να έχει μπει κάποιος προς το εσωτερικό του. Χωρίς κανείς να μπορεί να μιλήσει με βεβαιότητα, το πιθανότερο είναι το κομμάτι αυτό να λείπει λόγω ανθρώπινης παρέμβασης και όχι φυσικής καταστροφής. Άλλωστε, τα περισσότερα ταφικά μνημεία της Μακεδονίας έχουν συληθεί, ελάχιστα έχουν μείνει ασύλητα, με σημαντικότερα εξ αυτών τους βασιλικούς τάφους της Βεργίνας», καταλήγει ο κ.Τιβέριος και συστήνει αυτοσυγκράτηση και υπομονή μέχρι τη στιγμή που η ανασκαφή θα αποκαλύψει το μυστικό του τάφου. 

ΣΧΟΛΙΟ ΑΠΟ

1. • Αντώνης
   • Δημοσιεύθηκε στις 28 Αυγ 2014 - 16:12
   Δική μου ερμηνεία για τον τάφο της Αμφίπολης

   Η δική μου ερμηνεία για τον τάφο στο λόφο Καστά σήμερα 28/8/2014.Δεν είμαι αρχαιολόγος αλλά λατρεύω την ιστορία.Εχω αρκετά βιβλία της αρχαίας Ελληνικής Ιστορίας.Το ταφικό μνημείο κατασκεύασε ο αρχιτέκτονας του Μεγάλου Αλεξάνδρου Δεινοκράτης.Ο Α πέθανε στην Βαβυλώνα τον Ιούνιο του 323 Πχ και έμεινε άταφος για δύο περίπου χρόνια λόγω των ειδικών προετοιμασιών για την μεταφορά της σορου στην Μακεδονία για την ταφή της.Όλες τις λεπτομέρειες της βρίσκει ο καθένας στα βιβλία του Διόδωρου του Σικελιώτη.Το μνημείο που θα φύλαγε το σώμα του Α έπρεπε να είναι μεγαλοπρεπές και ασυνήθιστα κολοσιαίο για τα Μακεδονικά δεδομένα.Δεν "χώραγε" στις Αιγές.Μήπως στην Πέλλα?.Επιλέχτηκε η Αμφίπολη λόγω ιστορικών και οικογενειακών απαιτήσεων.Η μητέρα του Α πρέπει να βρισκότανε σε βαθιά θλίψη για τον αναπάντεχο χαμό του γιου της.Η παθολογική αγάπη που είχε η Ο για τον Α βεβαιώνεται από τις επιστολές που διασώζουν ο Αρριανός κα. Οι ιστορικές πηγές σιωπούν...Το μνημειο άρχισε να φτιάχνεται με γοργό ρυθμό το 323-322 Π.Χ.Τέλειωσε,σε δύο χρόνια,όπως διαβεβαιώνουν οι ανασκαφείς αρχαιολόγοι. Η μεγαλοπρεπής πομπή ξεκίνησε για την Μακεδονία για την Αμφίπολη.Στα σύνορα Συρίας - Αιγύπτου ο Πτολεμαίος απαγάγει,μετά από μάχη,την σωρό του Α και την θάβει πρόχειραστην Μέμφιδα κλπ. Το μνημείο μένει κενό αδειανό για πολλά χρόνια.Ο πόλεμος για τον θρόνο της Μακεδονίας μαίνεται,Πολυπερχων,Λαμιακός πόλεμος,Δολοφονία του Φιλίππου Αριδαίου και της γυναίκας του Ευρυδικής από την Ο. Ξεσπάει πόλεμος της Ο με τον Κρατερό. Πολιορκία της Πύδνας,προδοσία και δολοφονία της Ο της Ρωξάνης και του Αλέξανδρου Δ από τον Κρατερό.Το 297 Π.χ ο κρατερός πεθαίνει από "υδροπικία".Πιθανολογώ πως ο τελευταίος είναι ο ένοικος του τάφου,εάν υπάρχουν ένοικοι....

Κρατερός,
Στρατηγός του Μεγάλου Αλεξάνδρου


Ο Μέγας Αλέξανδρος και ο Καρτερός 
σε κυνήγι λιονταριού, Ψηφιδωτό στην Πέλλα

Στρατηγός και ένας από τους διάδοχους του Μεγάλου Αλεξάνδρου.
Γέννηση	362 π.Χ. Ορεστίδα
Θάνατος	316 π.Χ. Ελλησποντιακή ή Μικρή Φρυγία
Σύζυγος	Φίλα

  
Ο Κρατερός ήταν Μακεδόνας στρατηγός και πιστός φίλος του Μεγάλου Αλεξάνδρου.^[1] Γόνος αριστοκρατικής οικογένειας από την Ορεστίδα, πήρε μέρος στην εκστρατεία της Ασίας, αρχικά ως ταξίαρχος στην 4η τάξη (1500 άνδρες) της μακεδονικής φάλαγγας που την απάρτιζαν οι περίφημοι «πεζέταιροι». Έχοντας την εκτίμηση και την εμπιστοσύνη του Μεγάλου Αλεξάνδρου, ανέλαβε κατά τη διάρκειά της πολλές δύσκολες αποστολές.^[2] Έπαιξε σημαντικό ρόλο στην δίκη του Φιλώτα και του Παρμενίωνα το 330 και ανέλαβε κορυφαίες διοικήσεις στη Σογδιανή και στη Ινδία. Του ανατέθηκε από τον Αλέξανδρο να συνοδέψει 10.000 αποστρατευμένους Μακεδόνες πίσω στη Μακεδονία μετά το επεισόδιο στη Ωπίδα το 324. Του ανατεθηκε από τον Αλέξανδρο να αντικαταστήσει τον Αντίπατρο και ήταν σε πορεία με τους παλαίμαχους,στην Κιλικία, όταν έμαθε για τον ξαφνικό θάνατο του Αλεξάνδρου.^[3] Οι δυνάμεις του έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στη νίκη στο Λαμιακό πόλεμο. Μετά την εξέγεγερση που ξέσπασε εναντίον του Αντιπάτρου στην Ελλάδα έσπευσε να τον βοηθήσει και μαζί νίκησαν την αντιμακεδονική συμμαχία στην Κραννώνα της Θεσσαλίας. Ο Αντίπατρος τιμώντας τον Κρατερό του έδωσε ως σύζυγο την κόρη του Φίλα.Πέθανε πολεμώντας τον Ευμένη στην Μικρά Ασία το 321.

Έτος	Γεγονός
	Γέννηση του Κρατερού στην Ορεστίδα 370 περ. π.Χ.
334 π.Χ.	Στη μάχη του Γρανικού ο Κρατερός πολέμησε υπό τις διαταγές του Παρμενίωνα στην αριστερή πτέρυγα της παράταξης που συνέτριψε το πεζικό του βασιλιά των Περσών Δαρείου.
333 π.Χ.	Στη μάχη της Ισσού επικεφαλής των πεζικών δυνάμεων της αριστερής πτέρυγος παρά την μεγάλη αριθμητική υπεροχή των αντιπάλων του, μπόρεσε να κρατήσει τις θέσεις του.
332 π.Χ.	Στην πολιορκία της Τύρου ήταν διοικητής σ΄ένα τμήμα του στόλου που είχε αποκλίσει την πόλη, ενώ στα Γαυγάμηλα η τάξη του μαζί με εκείνη του του Σιμμία αντιμετώπισε το ισχυρό ιππικό και τα δρεπανοφόρα άρματα του σατράπη Μαζαίου.
330 π.Χ.	Ήταν μέλος του στρατοδικείου που κατεδίκασε σε θάνατο τον Φιλώτα.
Κατά την εκστρατεία της Ινδικής (327/326) ο Κρατερός πέτυχε με ισχυρές δυνάμεις πεζικού την εκκαθάριση της περιοχής των Ασπασίων.
326 π.Χ.	Πορεύθηκε με τις δυνάμεις του στη δεξιά όχθη του Υδάσπη.
Συναντήθηκε με τον Αλέξανδρο και ανέλαβε να τειχίσει την ακρόπολη της πρωτεύουσας της χώρας του Μουσικανού και να εγκαταστήσει φρουρά.
324 π.Χ.	Όταν όλος οστρατός συγκεντρωμένος στην Βαβυλώνα γιόρταζε την ολοκλήρωση της κατάκτησης του Περσικού κράτους, έγιναν γάμοι Μακεδόνων με Περσίδες ο Κρατερός παντρεύτηκε την ανιψιά του Δαρείου Αμαστρίνη (κόρη του αδελφού του Οξυάρθη) και στη συνέχεια ανέλαβε να οδηγήσει πίσω στην Ελλάδα 10.000 απόμαχους Μακεδόνες.
323 π.Χ.	Μετά τον θάνατο του Αλεξάνδρου (3 Ιουνίου 323 π.Χ.) ο Κρατερός που βρισκόταν τότε στην Κιλικία ονομάστηκε «προστάτης της Αρριδαίου βασιλείας» και «προστάτης» του παιδιού που λίγο αργότερα γέννησε η χήρα του Μεγάλου Αλεξάνδρου.
322 π.Χ.	Μετά την εξέγεγερση που ξέσπασε εναντίον του Αντιπάτρου στην Ελλάδα έσπευσε να τον βοηθήσει και μαζί νίκησαν την αντιμακεδονική συμμαχία στην Κραννώνα της Θεσσαλίας. Ο Αντίπατρος τιμώντας τον Κρατερό του έδωσε ως σύζυγο την κόρη του Φίλα.
Στο ίδιο όμως χρονικό διάστημα ο Περδίκκας έπεισε τον άβουλο Φίλιππο Γ΄τον Αρριδαίο να τον ονομάσει «προστάτη» δηλ.συμβασιλέα τον ίδιο στη θέση του Κρατερού.
321 π.Χ.	Ο Αντίπατρος και ο Κρατερός προσεταιρίστηκαν το σύμμαχο των αντιπάλων τους, σατράπη της Αρμενίας Νεοπτόλεμο και βάδισαν εναντίον του Ευμένη, ενώ ο Αντίπατρος μετά από αυτά στράφηκε εναντίον του Περδίκκα.
321 π.Χ.	Τον Αύγουστο του 321 π.Χ. στην σύγκρουση με τον Ευμένη στην Ελλησποντιακή Φρυγία ο Νεοπτόλεμος σκοτώθηκε, ενώ ο Κρατερός έπεσε τραυματισμένος από το άλογό του και καταπατήθηκε απ΄αυτό.
321 π.Χ.	Ο Ευμένης κήδεψε τον παλιό του φίλο με τιμές ικανοποιώντας έτσι και τους Μακεδόνες που τον αγαπούσαν ιδιαίτερα.

Παραπομπές

1. Αρριανός Αλεξάνδρου Ανάβασις 2, 13-15 «τοῦ δὲ εὐωνύμου τοῖς πεζοῖς μὲν Κρατερὸς ἐπετέτακτο ἄρχειν...»
2. Χριστίνα Πρωτόπαπα-Βάβαλη, Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό, Εκδοτική Αθηνών, Τόμ.5 σ.86
3. Ανδρέας Ανδριανόπουλος, Επίγονοι «Ο Ματωμένος Μανδύας του Ελληνισμού», Εκδ.Λιβάνη σ.75

Πηγές

• Αρριανός, Αλεξάνδρου Ανάβασις

MILO MANARA Η ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΔΟΣΜΕΝΗ ΜΕ ΥΦΟΣ SEX

MILO MANARA 
Η ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΔΟΣΜΕΝΗ ΜΕ ΥΦΟΣ SEX
 1

 
 2
 
 3
 
 4
 

 5
 
 6
 

 7
 

 8

 

ΚΙΝΟΥΜΕΝΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ

MAΚΕΔΟΝΙΚΟΙ ΤΑΦΟΙ ΚΑΙ ΠΕΡΙΒΟΛΟΙ

MAΚΕΔΟΝΙΚΟΙ ΤΑΦΟΙ ΚΑΙ ΠΕΡΙΒΟΛΟΙ
 

Η γνωστή αρχαιολόγος, Αγγελική Κοτταρίδη, μας παρέχει εξαιρετικά ενδιαφέρουσες πληροφορίες σχετικά με τους περιβόλους σε Μακεδονικούς τάφους, μετά από σχετική ερώτηση του Ευάγγελου Παπαθανασίου.
Ευάγγελος Παπαθανασίου: «Είχαν, ή δεν είχαν, όλοι απαξάπαντες οι μακεδονικοί τάφοι κάποιας μορφής περίβολο;»

Αγγελική Κοτταρίδη: «Περίβολο του τύπου που βλέπουμε στην Αμφίπολη και που υπάρχει επίσης στο γνωστό μνημείο του Αρχοντικού που ανέσκαψε ο Παύλος Χρυσοστόμου οι Μακεδονικοί τάφοι που έχουν βρεθεί σε Αιγές, Πέλλα Μίεζα κ.λ.π. ΔΕΝ έχουν... Τέτοιου τύπου περιβόλους θα δεις π.χ. στην Ιεράπολη της Φρυγίας (νεώτεροι κατά κανόνα των παραπάνω δύο). οι ταφές στη νεκρόπολη των Αιγών έχουν κυκλικούς αργολιθοδομικούς περιβόλους που ορίζουν περίπου την περιφέρεια του τύμβου. Οι περίβολοι αυτοί συχνά διαταράσσονται ή επεκτείνονται καθώς προστίθενται και άλλες ταφές μελών της ίδιας οικογένειας και διευρύνονται οι τύμβοι. Αλλά βέβαια είναι προφανές ότι για να εντοπιστούν αυτού του είδους οι κατασκευές είναι απαραίτητο να γίνεται πολύ προσεκτική στρωματογραφική ανασκαφή.... στα δυτικά του τάφου του Φιλίππου Β΄(μακεδονικός) είχε εμφανιστεί τμήμα τέτοιου περιβόλου κατασκευασμένο από τεράστιους αργούς λίθους, ωστόσο όπως ξέρουμε ο τύμβος του Φιλίππου κόπηκε και στη συνέχεια επεκτάθηκε για να ταφεί εκεί ο Αλέξανδρος Δ' (τάφος ΙΙΙ) και βέβαια η όλη κατάσταση άλλαξε όταν έγινε η τεράστια Μεγάλη Τούμπα (διαμ, 110 και ύψος 13 μ.) μετά την λεηλασία της βασιλικής νεκρόπολης από του Γαλάτες το 276 π.Χ....»

ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΜΦΙΠΟΛΗ

ΟΙ ΑΞΙΩΜΑΤΟΥΧΟΙ ΤΟΥ Μ. ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΠΟΥ ΣΧΕΤΙΖΟΝΤΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΑΜΦΙΠΟΛΗ

 

Κεντρική φωτογραφία: επισκέπτες φωτογραφίζουν το Λιοντάρι της Αμφίπολης, ένα από τα πιο σημαντικά μνημεία του 4ου αιώνα π.Χ., με ύψος 5,30 μέτρων, το οποίο βρίσκεται πέντε χιλιόμετρα από τον τύμβο Καστά.

ΑΝΔΡΟΣΘΕΝΗΣ – 
Ήταν γιος του Καλλίστρατου και καταγόταν από την Θάσο. (Στραβ. 16.3.2) Στην συνέχεια εγκαταστάθηκε στην Αμφίπολη. To 326 π.Χ. αναφέρεται ως ένας από τους τριηράρχους του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Αργότερα συνόδεψε τον Νέαρχο στο ταξίδι του προς τον ωκεανό (Στραβ. 16.3.2). Το 324 π.Χ. στάλθηκε από τον Αλέξανδρο να εξερευνήσει την Αραβική ακτή.
ΑΝΤΙΓΟΝΟΣ – 
Μακεδόνας, γιος του Κάλλα με καταγωγή από την Αμφίπολη. Ηταν νικητής σε αθλητικούς αγώνες στην Τύρο το 332 π.Χ. Η νίκη του αναφέρεται σε επιγραφή που βρίσκεται τώρα στο Μουσείο Αμφιπόλεως.
AΠΟΛΛΟΔΩΡΟΣ – 
 Ήταν Μακεδόνας από την Αμφίπολη και ένας από τους εταίρους του Μ. Αλεξάνδρου. Στις γραμματειακές πηγές αναφέρεται να έχει τον βαθμό του στρατηγού. Φέρεται να ήταν διοικητής των στρατιωτών στην Βαβυλώνα (Αρ. 3.16.4) Παρέμεινε εκεί ως τον θάνατο του Μ. Αλεξάνδρου (Αρ. 7.18.1)
ΑΡΙΣΤΟΝΟΥΣ – 
Ήταν γιος του Πεισαίου. Είχε καταγωγή από την Εορδαία (Αρ. Ινδ. 18.5), ενώ αναφέρεται και ως Πελλαίος (Αρ. 6.8.24). Ήταν ένας από τους Σωματοφύλακες του Μ. Αλεξάνδρου. Το 326 π.Χ. τον βρίσκουμε στον Υδάσπη ποταμό ως έναν από τους τριηράρχους. Μετά τον θάνατο του Αλεξάνδρου ταχθηκε με το μέρος του Περδίκκα. Τον υπηρέτησε ως γενικός διοικητής στην εκστρατεία στην Κύπρο, όπου οι Κύπριοι βασιλείς είχαν πάρει το μέρος του Πτολεμαίου. Νικήθηκε και αναγκάστηκε να παραδοθεί στον Αντίγονο. Στην συνέχεια ο Αντίπατρος τον συγχώρεσε, με την προϋπόθεση να αποτραβηχτεί στην Μακεδονία. Μετά το θάνατο του Αντιπάτρου, ο Αριστόνους πήρε το μέρος του Πολυπέρχονα. Ανέλαβε να κρατήσει την Αμφίπολη και μάλιστα κατάφερε να νικήσει τον στρατηγό του Κάσσανδρου, Κρατεύα. Ο Κάσσανδρος τελικά κατάφερε και τον ξεγέλασε. Αφού τον έπεισε να παραδόσει την Αμφίπολη, τον παρέδωσε σε συγγενείς του Κρατεύα, οι οποίοι τον δολοφόνησαν.
ΛΑΟΜΕΔΩΝ – 
Γιός του Λάρυχου και αδερφός του Ερίγυιου. (Αρ. 3.6.5) Είχε γεννηθεί στην Μυτιλήνη. Αργότερα του δόθηκε περιουσία στην Αμφίπολη όπου και εγκαταστάθηκε. Ήταν ένας από τους Εταίρους. Πήρε μέρος στην εκστρατεία στην Ασία. Στην Ισσό, μαθαίνουμε πως τον διόρισε ο Αλέξανδρος, υπεύθυνο για τους Πέρσες αιχμαλώτους. Πιθανότατα επειδή ήταν δίγλωσσος. Υπήρξε ένας από τους τριηράρχους στον Υδάσπη ποταμό (Αρ. Ινδ. 18.4). Μετά τον θάνατο του Αλέξανδρου ανέλαβε την σατραπεία της Κοίλης Συρίας. Τα ίχνη του χάνονται στην Ασία όταν κυνηγημένος από τον Πτολεμαίο, απέδρασε με τον Αλκέτα στην Καρία. Πιθανότατα να σκοτώθηκε, όπως οι υπόλοιποι οπαδοί του Αλκέτα στην Κρητόπολη.
 
ΕΡΙΓΥΙΟΣ - 
Γιός του Λάρυχου και αδερφός του Λαομέδοντα. Είχε γεννηθεί στην Μυτιλήνη και εγκαταστάθηκε αργότερα με την οικογένεια του στην Αμφίπολη. Ήταν και αυτός ένας από τους Εταίρους. Στην εκστρατεία της Ασίας φέρεται να ήταν επικεφαλής των Πελοποννήσιων συμμάχων (Αρ. 3.6.6). Στην μάχη της Ισσού είχε κάτω από τις διαταγές του το ιππικό των συμμαχικών δυνάμεων. (Α 2.8.9 – Κουρτ. 3.9.8.) Του ανατέθηκε η καταδίωξη του Σατιβαρζάνη, τον οποίο σκότωσε σε μονομαχία (Κουρτ. 7.4.32-8). Το 328 π.Χ ο Ερίγυιος πέθανε στην Σογδιανή – πιθανότατα από κάποια αρρώστια – όπου και τάφηκε με τιμές (Κουρ. 8.2.40)
ΙΠΠΟΚΡΑΤΗΣ – 
Ήταν γιος του Δράκοντα και καταγόταν από Κω. Ήταν ο προσωπικός γιατρός της Ρωξάνης. Σκοτώθηκε μαζί με την Ρωξάνη το 310 π.Χ. στην Αμφίπολη. Είχε γράψει το βιβλίο «Ιατρικά» (Σούδα Ι567)
ΝΕΑΡΧΟΣ – 
Είχε καταγωγή από την Κρήτη και ήταν γιος του Ανδροτίμου, πιθανότατα από την Λατώ (Α 3.6.5). Ο Βασιλιάς Φίλιππος Β’ τον εξόρισε στην Αμφίπολη, καθώς λόγω των γεγονότων με τον Πυξόδαρο, ο ίδιος είχε πέσει στη δυσμένεια του Βασιλιά. Αργότερα αποκαταστάθηκε από τον Αλέξανδρο και ανέλαβε διοικητής της Λυκίας στην Μ. Ασία. (Α 3.6.6.). Το 326 π.Χ. του δόθηκε η αρχηγία του στόλου. Ξεκίνησε με τον στόλο από τον Υδάσπη ποταμό, έπλευσε στις ακτές του Περσικού κόλπου και έφτασε στις εκβολές του Ευφράτη ποταμού. Σύντομα ακολούθησαν η εξερεύνηση των ακτών της Αραβίας και της Κασπίας. Αργότερα τον βρίσκουμε στα Σούσα, όπου παντρεύτηκε την κόρη της Βαρσίνης. (Α. 7.4.6 ) Μετά τον θάνατο του Αλέξανδρου, υποστήριξε τον Αντίγονο τον μονόφθαλμο. Ο τελευταίος τον εμπιστεύθηκε ως έναν από τους συμβούλους του γιου του, Δημήτριου του Πολιορκητή, στην Συρία ( 313 π.Χ.) Τα ίχνη του από εκεί και πέρα χάνονται.
ΠΥΘΑΓΟΡΑΣ (ή ΠΕΙΘΑΓΟΡΑΣ) – 
Μακεδόνας μάντης από την Αμφίπολη. Πήρε μέρος στην εκστρατεία της Ασίας μαζί με τον αδερφό του, Απολλόδωρο. Φέρεται να προφήτευσε τον θάνατο του Μ. Αλεξάνδρου και του Ηφαιστίωνα.
http://history-of-macedonia.com/2014/08/19/alexander-marshals-amphipolis/
 

ΥΓ 
Για να μην δημιουργηθούν λανθασμένες εντυπώσεις. Το άρθρο αναφέρεται σε αξιωματούχους του Μ. Αλεξάνδρου που σύμφωνα με τις γραμματειακές πηγές σχετίζονται με την Αμφίπολη.
Είτε από καταγωγή, είτε επειδή εγκαταστάθηκαν, είτε επειδή φέρονται να έχασαν την ζωή τους στην ευρύτερη περιοχή. Δεν ισχυρίζεται ότι κάποιος από τους προαναφερόμενους είναι ο ένοικος του τάφου στην Αμφίπολη.
 ΠΗΓΗ  http://history-of-macedonia.com

Γράφει η Κωνσταντίνα Πλεσιώτη

Παρακολουθώ κι εγώ τις τελευταίες μέρες το θρίλερ της ανασκαφής στην Αμφίπολη, με ενδιαφέρον και ίσως και μια μικρή δόση ζήλιας. Από την σύντομη εμπειρία μου στο επάγγελμα,μπορώ να διαβεβαιώσω ότι τίποτα δεν προκαλεί μεγαλύτερη έξαψη και ενθουσιασμό σ’ έναν αρχαιολόγο, από τη θέα ενός κλειστού τάφου, ανεξαρτήτως μεγέθους ή εποχής. Δεν είναι λίγες οι φορές, που η προσμονή και η επιμονή ανταμείβονται με το άνοιγμα του τάφου και ευρήματα σπάνιας ομορφιάς ή ευτελούς υλικής, αλλά σημαντικής ιστορικής αξίας ισοσταθμίζουν τις ατελείωτες ώρες γραφειοκρατικής δουλειάς, βαρετής αποδελτίωσης και μοναχικής μελέτης της εγχώριας και ξένης βιβλιογραφίας.

Ο εντοπισμός του εντυπωσιακού μακεδονικού τάφου της Αμφίπολης στον τύμβο Καστά, προσέλκυσε το ενδιαφέρον όχι μόνο των ειδικών, αλλά και μεγάλης μερίδας του κόσμου. Είναι ενθαρρυντικό που τόσοι άνθρωποι ασχολούνται με μια αρχαιολογική έρευνα, μάλλον όμως πρόκειται για μια περαστική μόδα και όχι για μια εδραιωμένη τάση, όπως θα άξιζε σε μια χώρα με τόσο πλούσια πολιτιστική κληρονομιά, όπως η δική μας. Ο μόνος λόγος που το γεγονός έχει απασχολήσει τα ΜΜΕ και το κοινό, είναι η συσχέτιση του χώρου με την πάντα δημοφιλή προσωπικότητα του Μεγάλου Αλεξάνδρου.

Ας είμαστε όμως ειλικρινείς! Η πιθανότητα ο τύμβος της Αμφίπολης να ανήκει στον Μέγα Αλέξανδρο είναι απειροελάχιστη. Κατά τους ανασκαφείς, οι οποίοι εν τέλει είναι και οι πλέον αρμόδιοι, πιο πιθανό είναι να προορίζονταν για κάποιο σημαίνοντα και εξαιρετικά πλούσιο Μακεδόνα στρατηγό, για το όνομα του οποίου οψόμεθα. Όλα τα υπόλοιπα σενάρια που αναπαράγονται σωρηδόν στα ΜΜΕ και, κυρίως, στο διαδίκτυο κάνουν τον μακαρίτη τον Φώσκολο να μοιάζει ερασιτέχνης, και προσωπικά τα θεωρούσα φαιδρά και ανάξια σχολιασμού. Ακούγοντας όμως κάποιες συζητήσεις, συνειδητοποίησα ότι αρκετοί άνθρωποι, ανεξαρτήτως μορφωτικού επιπέδου, τα υιοθετούν και περιμένουν εναγωνίως τις εξελίξεις, λες και πρόκειται για το φινάλε κάποιου τούρκικου σίριαλ.

Η αρχαιολογία, όμως, δεν είναι η επιστήμη των εύκολων και γρήγορων απαντήσεων. Απαιτεί νηφαλιότητα, ηρεμία και, κυρίως, υπομονή. Οι σπουδαίες αρχαιολογικές ανακαλύψεις δεν γίνονται πάντα στο πεδίο, στη διάρκεια της ανασκαφής, αλλά μέσα σε σκοτεινές βιβλιοθήκες, σε κάποιο εργαστήριο ή μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή. Μπορεί να περάσουν και δεκαετίες μέχρι να μπορέσουν οι αρχαιολόγοι, σε συνεργασία συνήθως με άλλους επιστημονικούς κλάδους, να εκτιμήσουν πλήρως την σπουδαιότητα ενός ευρήματος και να καταλάβουν την ακριβή προέλευση και χρήση του. Τρανό παράδειγμα ο μηχανισμός των Αντικυθήρων, που αν και ανασύρθηκε το 1900, μόλις πριν από λίγα χρόνια κατέστη δυνατό να κατανοήσουμε τον σύνθετο τρόπο λειτουργίας του και την ακριβή αρχική μορφή του.

Ο τύμβος της Αμφίπολης είναι από μόνος του, ανεξαρτήτως περιεχομένου, ένα πολύ σημαντικό εύρημα. Οι ανασκαφές θα συνεχιστούν και λογικά θα χρειαστούν αρκετά έτη μέχρι να ολοκληρωθούν. Ακόμη όμως και μετά το πέρας των ανασκαφών, θα χρειαστεί πολύς καιρός για να μελετηθούν διεξοδικά τα ευρήματα και να υπάρχουν αξιόπιστα ιστορικά πορίσματα, εκτός κι αν έχουμε τη σπάνια συγκυρία της ανακάλυψης μιας διαφωτιστικής επιγραφής, που θα δώσει κάποιες απαντήσεις.

Το ανυπόμονο κοινό λοιπόν θα πρέπει να περιμένει, να είναι επιφυλακτικό και να μην απογοητεύεται από την αργή πορεία της έρευνας. Η Ρώμη δε χτίστηκε σε μια μέρα, και απ’ ό,τι φαίνεται θα χρειαστεί πολύ περισσότερο για να ανασκαφεί…
   

ΠΕΡΙΕΡΓΟΙ ΘΑΝΑΤΟΙ ΤΗΣ ΡΟΚ

http://cityportal.gr/articles_det1.asp?subcat_id=16&article_id=63540





Θεωρίες συνωμοσίας για τους πιο «παράξενους» θανάτους της ροκ

 




Εικασίες και σενάρια που έχουν δει το φως της δημοσιότητας για τη δολοφονία του John Lennon, τον πνιγμό του Brian Jones και το μυστηριώδη θάνατο του Jimi Hendrix.

Η σοκαριστική αποκάλυψη της Marianne Faithfull, ότι ένας πρώην εραστής της και ντίλερ ναρκωτικών-εν ονόματι Jean De Breteuil- έδωσε στον Jim Morrison την μοιραία δόση που τον σκότωσε, έριξε «φως» στον μυστηριώδη θάνατο του frontman των Doors, σαράντα τρία χρόνια μετά. «Είναι μία ανεκτή εξήγηση» γράφει η Telegraph για τις συνθήκες θανάτου του Jim Morrison, που στις 3 Ιουλίου του 1971, σε ηλικία 27 ετών, βρέθηκε νεκρός στην μπανιέρα του διαμερίσματος του στο Παρίσι.

Στο νεκρό σώμα του, δεν έγινε ποτέ αυτοψία, γιατί ο γιατρός που τον εξέτασε είπε ότι δεν βρήκε στοιχεία εγκληματικής ενέργειας. Η απουσία αυτοψίας έδωσε λαβή για πολλά σενάρια σχετικά με την αιτία θανάτου. Ένα από τα πιο «πειστικά» είναι εκείνο του Γάλλου δημοσιογράφου και πρώην στενού φίλου του ροκ σταρ, Sam Bernett, που ισχυρίζεται ότι ο Jim Morrison άφησε την τελευταία του πνοή -από  υπερβολική δόση ηρωίνης- στην τουαλέτα του κλαμπ Rock 'n' Roll Circus στο Παρίσι και ότι μεταφέρθηκε νεκρός από δύο ντίλερ στο διαμέρισμα του, εκεί όπου διαπιστώθηκε επίσημα ο θάνατος του. Ο Bernett σε συνέντευξη του το 2007, στη Daily Mail είχε πει ότι είχε δει τον Morrison να μπαίνει στη 1.00 το βράδυ στο κλαμπ του Παρισιού και να προμηθεύεται  την μοιραία δόση από δύο εμπόρους ναρκωτικών που δούλευαν για τον Breteuil. Ο ίδιος υποστήριξε ότι αντίκρυσε νεκρό τον ρόκερ, έχοντας βγάλει αίμα από το στόμα, και ότι θάνατος του διαπιστώθηκε από γιατρό που κάλεσε ο ίδιος, το όνομα του οποίου αρνήθηκε να αναφέρει. Εκείνη τη στιγμή, εμφανίστηκαν οι δύο ντίλερ που δούλευαν για τον Jean De Breteuil και ισχυρίστηκαν ότι ο Morrison είχε απλά λιποθυμήσει. Όπως είπε ο Bernett, τον πήραν σηκωτό για να τον πάνε στο σπίτι του. Αυτή ήταν και η τελευταία φορά που τον είδε...

Στις 2 Ιουλίου 1969, ο κιθαρίστας των Rolling Stones, Brian Jones, βρέθηκε νεκρός στην πισίνα του σπιτιού του στο Σάσεξ. Η επίσημη εκδοχή των αρχών, είναι ότι ο 27χρονος Jones πνίγηκε υπό την επήρρεια αλκόολ και ναρκωτικών. Το βράδυ που ο Jones πνίγηκε βρίσκονταν στο σπίτι του, η Anna Wohlin, η ερωμένη του Jones, η 26χρονη νοσοκόμα Janet Lawson, που γνώριζε τον
Jones μέσω του εραστή της και μάνατζερ του συγκροτήματος Tom Keylock και ο 43χρονος Frank Thorogood, οικοδόμος στο επάγγελμα.

Η Lawson , η γυναίκα που τον βρήκε νεκρό στην πισίνα του, παραχώρησε το 2008, λίγο πριν πεθάνει από καρκίνο, μία συνέντευξη στην Daily Mail. Αν και στις αρχές είχε δηλώσει ότι την στιγμή του θανάτου του Jones, ήταν ήδη στο σπίτι της, στον δημοσιογράφο αποκάλυψε ότι όχι μόνο βρισκόταν εκεί αλλά ήξερε και τον δολοφόνο. Η Lawson ισχυρίστηκε ότι ο 43χρονος Frank Thorogood έπνιξε τον Brian Jones. «Ο Φρανκ δεν είχε κάνει το έργο της οικοδόμησης καλά και ο Brian τον είχε απολύσει εκείνη την ημέρα. Υπήρχε κάτι στον αέρα. Ο Φρανκ φερόταν περίεργα» είχε πει. Σύμφωνα με την εκδοχή της, κάποια στιγμή ο Jones -μέσα από την πισίνα - της ζήτησε να του φέρει τη συσκευή εισπνοών για το άσθμα του. «Έψαχνα μέσα στο σπίτι και ο Φρανκ με ακολούθησε μετά από λίγο. Τα χέρια του έτρεμαν. Βγήκα στην πισίνα να δω τι έγινε. Τότε είδα τον Brian στο πάτο της πισίνας. Πιστεύω ότι ο Φρανκ το έκανε. Πήδηξε μέσα στην πισίνα και μέχρι να βγω, ο Brian βρισκόταν στον πάτο της πισίνας. Δεν υπήρχε ούτε ένας κυματισμός στο νερό» είχε δηλώσει η Lawson.

8 Δεκέμβριου 1980: Ο John Lennon υπογράφει ένα αυτόγραφο -επάνω στο άλμπουμ του «Double Fantasy»- στον Mark Chapman, τον άνθρωπο που ταξίδεψε από τη Χονολουλού στη Νέα Υόρκη με έναν και μόνο σκοπό: να τον δολοφονήσει. Λίγη ώρα αργότερα, έξω από το κτίριο Dakota, ο John Lennon δέχεται από τον Chapman πέντε θανάσιμους πυροβολισμούς. Σύμφωνα με την αυτοψία, οι μισές σφαίρες διαπέρασαν το αριστερό μέρος του σώματός του στο ύψος του στήθους, ενώ οι υπόλοιπες τον τραυμάτισαν κοντά στον αριστερό ώμο. Όλες προκάλεσαν εσωτερική αιμοραγία, ενώ η θανάσιμη σφαίρα διαπέρασε την αορτή του.

Το σενάριο του ψυχικά διαταραγμένου δολοφόνου -για κάποιους -δεν φαίνεται ιδιαίτερα πειστικό. Για πολλούς, πίσω από την δολοφονιά του «θρυλικού σκαθαριού» κρύβεται η διαμάχη του με την κυβέρνηση Nixon. Σύμφωνα με το ντοκιμαντέρ των David Leaf και John Scheinfeld  «The U.S. vs John Lennon», ειδικά τη 1966-76 o John Lennon μαζί με τη σύντροφό του Yoko Ono στοχοποιήθηκαν απροκάλυπτα από την καθεστηκυία τάξη των Η.Π.Α. O «μαλλιάς» των Beatles είχε μετατραπεί σε έναν επίμονο ακτιβιστή κατά του πολέμου και της βίας, δοκιμάζοντας την ανοχή της αμερικανικής κυβέρνησης. Η υπόθεση της δολοφονίας του Lennon, ήταν μία υπόθεση που η CIA σε συνεργασία με τις αμερικανικές αρχές ήθελαν- πάση θυσία- να κλείσει.

Ο Kurt Cobain, ο frontman των Νirvana, αποφάσισε στις 5 Απριλίου του 1994, να δώσει τέλος στη ζωή του, αφήνοντας πίσω του τη γυναίκα του, Courtney Love και την 2 ετών κορούλα του, Francis Bean. Το άψυχο σώμα του τραγουδιστή, βρήκε ο ηλεκτρολόγος Gary Smith, τρεις μέρες αργότερα, που είχε πάει στο σπίτι του Cobain στη λίμνη Ουάσινγκτον για να εγκαταστήσει ένα σύστημα ασφαλείας.

Ένα όπλο ήταν στραμμένο στο πιγούνι του και στο πλάι του βρέθηκε ένα σημείωμα αυτοκτονίας. Από την ιατροδικαστική εξέταση προέκυψε ότι στον οργανισμό του Cobain βρέθηκε μεγάλη συγκέντρωση ηρωίνης και ηρεμιστικών Valium. Κατά καιρούς έχουν διατυπωθεί εικασίες ότι ο θάνατος του Cobain ήταν δολοφονία. Ένας ιδιωτικός αστυνομικός που
προσέλαβε η σύζυγός τoυ Cobain, ο Tom Grand, είχε υπαινιχθεί ότι εκείνη ήταν τελικά πίσω από τον θάνατο του τραγουδιστή και ότι είχε πληρώσει ανθρώπους να τον δολοφονήσουν.

Τον περασμένο Απρίλιο η αστυνομία του Σιάτλ έδωσε στη δημοσιότητα ένα σημείωμα που βρέθηκε στο πορτοφόλι του Kurt Cobain στο οποίο έγραφε: «Εσύ, ο Kurt Cobain, δέχεσαι την Courtney Michelle Love, ως νόμιμη σύζυγό σου, ακόμη κι όταν είναι σκύλα και ρουφάει όλα σου τα χρήματα για ναρκωτικά".

Αξίζει να σημειωθεί, ότι στο πρώτο σημείωμα αυτοκτονίας, o Cobain έπλεκε το εγκώμιο της συζύγου και μητέρας του παιδιού του.
Ακόμα ένας καλλιτέχνης που μπήκε στο μακάβριο κλαμπ των «27». Σε ηλικία 27 ετών, ο θρυλικός κιθαρίστας Jimi Hendrix έχασε τη ζωή του κάτω από αδιευρκίνηστες συνθήκες. Βρέθηκε νεκρός στη σουίτα του ξενοδοχείου Samarkand στο Νότινγκ Χιλ, όπου κοιμήθηκε με την 23χρονη Δυτικογερμανίδα Monika Dannemann. Το τελευταίο βράδυ της ζωής του, ο κιθαρίστας πήρε 9 χάπια Vesperax.

Η Γερμανίδα ξύπνησε στις 10.20 το βράδυ και παρατηρήσε εμετό στο πρόσωπό του Hendrix, Παρά τις απεγνωσμένες προσπάθειες της να τον ξυπνήσει, δεν τα κατάφερε. Κάλεσε ένα ασθενοφόρο και λίγη ώρα αργότερα διαπιστώθηκε ο θάνατος του. Ο Jimi Hendrix πέθανε από ασφυξία, ενώ οι πνεύμονες και το στομάχι του ήταν γεμάτα κόκκινο κρασί. Στο αίμα του όμως, ανιχνεύτηκε ελάχιστη ποσότητα αλκόολ. Άλλοι μιλούν για αυτοκτονία, άλλοι υποστηρίζουν ότι έπαθε στον ύπνο του εισρόφηση και κάποιοι κάνουν λόγο για αυτοκτονία. Ίσως κάποιος να του έριξε όλο αυτό το κρασί μέσα στον λαιμό του για να πάθει ασφυξία.

Στο βιβλίο «Rock Roadie» που κυκλοφόρησε το 2009 o James Wright, ισχυρίζεται ότι ο μάνατζερ του Hendrix, Michael Jeffery, του εξομολόγηθηκε ότι εκείνος σκότωσε τον θρυλικό κιθαρίστα: «Ήμουν στο Λονδίνο το βράδυ του θανάτου του Jimi και μαζί με μερικούς φίλους περάσαμε από το δωμάτιο του ξενοδοχείου. Πήραμε μία χούφτα χάπια και του τα βάλαμε στο στόμα του και μετά του αδειάσαμε μερικά μπουκάλια κρασί» φέρεται να είχε εκμυστηρευτεί ο Jeffery στον συγγραφέα.  Όσο για το κίνητρο; Είχε συνάψει συμβόλαιο ζωής για τον συνθέτη και κιθαρίστα, αξίας 2 εκατ. δολαρίων, σύμφωνα με τη εφημερίδα Daily Mail.

Πηγή Πρώτο Θέμα

Γκιμπράν Χαλίλ Γκιμπράν

Χαλίλ Γκιμπράν




Χαλίλ Γκιμπράν, Απρίλιος 1913
Όνομα Χαλίλ Γκιμπράν
Γέννηση Τζουμπράν Χαλίλ Τζουμπράν
6 Ιανουαρίου, 1883
Μπσαρί, οθωμανική Συρία (σύγχρονος Λίβανος)
Θάνατος 10 Απριλίου 1931
Νέα Υόρκη, ΗΠΑ
Επάγγελμα ποιητής, ζωγράφος, συγγέας, φιλόσοφος
Εθνικότητα Λιβανέζος
Είδη Ποίηση, παραβολή, σύντομες ιστορίες
Αξιοσημείωτα έργα Ο Προφήτης, Σπασμένα Φτερά
Ο Γκιμπράν Χαλίλ Γκιμπράν (αραβικά: جبران خليل جبران‎ ​), ή Χαλίλ Γκιμπράν, ή «ο άνθρωπος από τον Λίβανο», όπως είναι γνωστός στο παγκόσμιο κοινό, υπήρξε ποιητής, φιλόσοφος και καλλιτέχνης.



BίοςΕπεξεργασία

Ο Γκιμπράν Χαλίλ Γκιμπράν γεννήθηκε στις 6 Ιανουαρίου, 1883, στη μαρωνιτική οικογένεια των Γκιμπράν, στο Μπσαρί, της ορεινής περιοχής του Βόρειου Λιβάνου. Ο Λίβανος, οθωμανική επαρχία εκείνη την εποχή και τμήμα της μείζονος Συρίας (Συρία, Λίβανος και Παλαιστίνη) ήταν υποταγμένος στην οθωμανική κυριαρχία, η οποία είχε αποδώσει στο όρος Λίβανος σχετική διοικητική αυτονομία. Ο μακρύς αγώνας των ανθρώπων του όρους Λίβανος για ανεξαρτησία επηρέασε ιδιαίτερα τον νεαρό Γκιμπράν, που έγινε αργότερα ενεργό μέλος του κινήματος για ανεξαρτησία. Το όρος Λίβανος κυριαρχείτο ιδιαίτερα από αναταραχές, εξαιτίας διάφορων εξωτερικών παρεμβάσεων που πυροδότησαν θρησκευτικό μίσος ανάμεσα στους χριστιανικούς -ιδιαίτερα τους Μαρωνίτες- και τους μουσουλμανικούς πληθυσμούς[1], διάσταση ενεργή ακόμη και σήμερα[2]. Ο Γκιμπράν αποδείχθηκε μοναχικό παιδί που απολάμβανε ιδιαίτερα το φυσικό περιβάλλον του ορεινού Μπεσχάρι, ειδικά τα βράχια, γεγονός που αποτυπώθηκε ως συμβολιστική επίδραση στα κείμενα και τα σκίτσα του. Η επιπολαιότητα του πατέρα οδήγησε την οικογένεια σε φτώχεια[3] και έτσι ο νεαρός Γκιμπράν δεν έλαβε επίσημη εκπαίδευση. Η μάθησή του περιορίστηκε στις συχνές του επισκέψεις στον ιερέα ενός χωριού, που τον δίδαξε τα ουσιώδη της θρησκείας και της Βίβλου, μαζί τη τη Συριακή και την Αραβική γλώσσα. Αναγνωρίζοντας την ερευνητική φύση του νεαρού Γκιμπράν, ο ιερέας άρχισε επίσης να του διδάσκει τα προκαταρκτικά του αλφάβητου και της γλώσσας, ανοίγοντάς του ουσιαστικά τον κόσμο της ιστορίας, της επιστήμης και της λογοτεχνίας[4].

Μετανάστευση στις Η.Π.Α.Επεξεργασία

Με τον πατέρα φυλακισμένο από τις οθωμανικές αρχές για χρέη και την περιουσία του κατασχεμένη[5], η οικογένεια Γκιμπράν άστεγη έμεινε για λίγο σε γνωστούς και συγγενείς, έως ότου η μητέρα του Καμίλα Ραχμέχ (Kamila Rahmeh), γυναίκα με ισχυρή θέληση, αποφάσισε να μεταναστεύσει, αναζητώντας μια καλύτερη τύχη[6]. Αν και ο πατέρας αποφυλακίστηκε το 1894, το τμήμα Αλλοδαπών τον έκρινε ανεπιθύμητο λόγω πρότερου βίου. Έτσι, η υπόλοιπη οικογένεια αναχώρησε στις 25 Ιουνίου του 1895 για τις Η.Π.Α. Οι Γκιμπράν εγκαταστάθηκαν στο Σάουθ Εντ της Βοστώνης όπου η Καμίλα για να θρέψει την οικογένειά της, εργαζόταν ως γυρολόγος στους φτωχούς δρόμους του Σάουθ Εντ. Τα φιλανθρωπικά ιδρύματα των περιοχών στις οποίες υπήρχαν φτωχοί μετανάστες έδωσαν τις δυνατότητα σε παιδιά μεταναστών να ενταχθούν σε δημόσια σχολεία και να τα κρατήσουν από τους δρόμους. Ο Γκιμπράν ήταν το μόνο μέλος της οικογένειας που ακολούθησε τον δρόμο της εκπαίδευσης. Οι αδελφές του δεν επιτρεπόταν να μπουν στο σχολείο αποθαρρυμένες αφενός από την παράδοση της Μέσης Ανατολής αλλά και τις οικονομικές δυσκολίες της οικογένειας. Αργότερα ο Γκιμπράν έγινε υπέρμαχος της υπόθεσης της χειραφέτησης και μόρφωσης των γυναικών, περιβαλόμενος πάντα από ανεξάρτητες, μορφωμένες γυναίκες με ισχυρή θέληση.

Η περιέργεια του Γκιμπράν τον οδήγησε στην εξερεύνηση της πολιτισμικής όψης της Βοστώνης, του θεάτρου, της όπερας και των γκαλερί. Υποτάσσοντας τις πολιτισμικές σκηνές που αντλούσε γύρω του σε σκίτσα, ο Γκιμπράν προσέλκυσε την προσοχή των δασκάλων του, που διαβλέποντας το ταλέντο του, τον έφεραν σε επαφή με τον Φρεντ Χόλαντ Ντέι (Fred Holland Day), καλλιτέχνη και υποστηρικτή καλλιτεχνών[5]. Τούτη η επαφή οδήγησε βήμα-βήμα τον Γκιμπράν στο δρόμο της καλλιτεχνικής φήμης. Ο νεαρός καλλιτέχνης πέρασε στους κύκλους της Βοστώνης και οι καλλιτέχνικές του δυνατότητες του εξασφάλισαν στέρεη φήμη σε νεαρή ηλικία. Ωστόσο, η οικογένειά του αποφάσισε ότι τούτη η πρόωρη ηλικία θα του δημιουργούσε μελλοντικά προβλήματα και με την έγκρισή του γύρισε πίσω στον Λίβανο για να τελειώσει την εκπαίδευσή του και να μάθει Αραβικά.

Πίσω στη ΒηρυττόΕπεξεργασία

Το 1898 ο Γκιμπράν έφτασε στη Βηρυτό μιλώντας λίγα Αγγλικά και πολύ λιγότερα Αραβικά. Μιλούσε άνετα, αλλά δεν μπορούσε να τα διαβάσει και πολύ περισσότερο να τα γράψει. Για να βελτιώσει τα Αραβικά του γράφτηκε στο σχολείο Μαντραζάτ-αλ-Χικμά, ένα μαρωνιτικό σχολείο που πρόσφερε ένα παρωχημένο κύκλο σπουδών, τον οποίο ο Γκιμπράν αναπροσάρμοσε, ζητώντας από το εκπαιδευτικό ίδρυμα ένα νέο πρόγραμμα κολλεγιακής κατεύθυνσης. Τελείωσε τούτο το κολεγιακό πρόγραμμα το 1902, μαθαίνοντας πολύ καλά Αραβικά και Γαλλικά με κατεύθυνση τη λογοτεχνία και ειδικότερα την ποίηση. Οι εντάσεις στις σχέσεις του με τον πατέρα του, η στερημένη ζωή που έζησε εκεί και τα άσχημα νέα της οικογένειας πίσω στις Η.Π.Α. τον εξανάγκασαν να φύγει από τον Λίβανο το Μάρτιο του 1902.

Επιστροφή στις Η.Π.Α.Επεξεργασία


Χαλίλ Γκιμπράν, φωτο Φρεντ Χόλαντ Ντέι, περ. 1898.
Γεμάτη θανάτους τούτη η χρονιά, του στέρησε την αδελφή του και τη μητέρα του, καθώς και τον αδελφό του. Στο μεταξύ η Ζοζεφίν Πίμποντι (Josephine Peabody), η πρώτη γυναίκα που ερωτεύθηκε βαθιά ο Γκιμπράν, απέρριψε την πρόταση γάμου που της έκανε. Ωστόσο, η φροντίδα της και η προσοχή της ήταν η μεγάλη έμπνευση πίσω από τον Προφήτη, ο τίτλος του οποίου βασίστηκε σε ένα ενδεκάστιχο ποίημα της Ζοζεφίν, που έγραψε τον Δεκέμβριο του 1902, για τη ζωή του Γκιμπράν στο Μπσαρί, όπως εκείνη το οραματίστηκε. Αργότερα, ο Γκιμπράν της αφιέρωσε την έκδοση του έργου του. Μετά τον θάνατο της μητέρας του ο Γκιμπράν πούλησε τη μικρή επιχείρηση που είχε στήσει στο μεταξύ η μητέρα του και με τη βοήθεια του Ντέι και της Ζοζεφίν ξεκίνησε την πρώτη του καλλιτεχνική έκθεση με τα αλληγορικά και συμβολικά σκίτσα του, που τόσο γοήτευαν την κοινωνία της Βοστώνης[5]. Η έκθεση άνοιξε στις 3 Μαΐου 1904 και απέσπασε θετικές κριτικές. Ωστόσο, η σημασία αυτής της έκθεσης επικεντρώνεται κυρίως στο γεγονός ότι εκεί ο Γκιμπράν γνώρισε τη Μαίρη Χάσκελ (Mary Haskell) η οποία επηρέασε ιδιαίτερα τη λογοτεχνική καριέρα του, σχεδόν για το υπόλοιπο της ζωής του[7].

Το 1904, ο Γκιμπράν άρχισε να γράφει στην αραβόφωνη εφημερίδα για τους μετανάστες Al-Mouhajer (Ο Μετανάστης), με πρώτο δημοσιευμένο έργο το «Όραμα», ένα ρομαντικό δοκίμιο. Εκείνη τη χρονιά ξεκίνησε τη στήλη Δάκρυα και Γέλιο, που αποτέλεσε και τη βάση για το βιβλίο του Δάκρυ και Χαμόγελο. Το πρώτο του αραβόφωνο έργο με τίτλο Μουσική δημοσιεύθηκε το 1905. Το 1906 δημοσιεύθηκε το δεύτερο έργο του Οι Νύμφες της Κοιλάδας και το 1908 το Επαναστατημένα Πνεύματα , έργο που παραλίγο να του κοστίσει αφορισμό για το αντικληρικό του περιεχόμενο και απαγορεύθηκε από την κυβέρνηση της Συρίας.

ΠαρίσιΕπεξεργασία

Στις 1 Ιουλίου του 1908, Ο Γκιμπράν έφυγε από τη Βοστώνη για το Παρίσι, για να μελετήσει στη Σχολή Καλών Τεχνών. Εδώ, ωστόσο, έγινε άμεσα ορατή η έλλειψη βασικής εκπαίδευσης. Αποξενωμένος από την ακαδημαϊκή εκπαίδευση ο Γκιμπράν αναζήτησε τη δική του ελεύθερη έκφραση, σκιτσάροντας αδιάκοπα μοντέλα σύμφωνα με τη δική του αίσθηση πραγμάτων. Επέστρεψε στην Αμερική στις 31 Οκτωβρίου 1910 και αργότερα μετακόμισε στη Νέα Υόρκη, μακριά από τη Λιβανέζικη συνοικία, αναζητώντας χώρο για την τέχνη του και για τον εαυτό του.

Στη Νέα Υόρκη ο Γκιμπράν άρχισε να επεξεργάζεται τα Σπασμένα Φτερά, ένα είδος πνευματικής βιογραφίας όπως το έθεσε ο ίδιος, παρά το γεγονός ότι οι εμπειρίες στο βιβλίο δεν είναι δικές του. Όντας το μεγαλύτερο από τα αραβικά μυθιστορήματά του, τούτο το έργο καταπιάστηκε με την ιστορία της Σέλμα Κάραμεχ, μιας παντρεμένης γυναίκας, το ερωτικό της δράμα με έναν νεαρό άνδρα και την κατάληξή της στον θάνατο. Τούτη η ιστορία είχε τη βάση της σε μια ερωτική υπόθεση του Γκιμπράν με μια Λιβανέζα χήρα, τη Σουλτάνα Ταμπίτ, κατά τη διάρκεια της εκπαίδευσή του στον Λίβανο.

Επιστροφή στη ζωγραφικήΕπεξεργασία

Το 1911, ο λογοτέχνης γίνεται ξανά ζωγράφος. Ξεκινώντας με ένα πορτρέτο του Γ. Μπ. Γητς, ο Γκιμπράν δημιούργησε μια σειρά πορτρέτων γνωστών μορφών της εποχής του, τις οποίες συνάντησε αποκλειστικά για να τις σκιτσάρει. Ανάμεσά τους συγκαταλέγεται ο Ογκίστ Ροντέν, άλλοτε δάσκαλός του, η Σάρα Μπερνάρ, ο Καρλ Γκούσταβ Γιουνγκ και ο Τσαρλς Ράσελ[8]. Είναι η εποχή κατά την οποία εμπλέκεται ο καλλιτέχνης με την πολιτική. Συνδέεται με την οργάνωση "Χρυσοί Σύνδεσμοι", που την αποτελούσαν νέοι Σύριοι, αφιερωμένοι στη βελτίωση της ζωής των απανταχού Σύριων πολιτών. Αργότερα, στην περίοδο του Α' Π.Π., ο Γκιμπράν έγινε ένθερμος υποστηρικτής της ένοπλης εξέγερσης των Αράβων ενάντιο στον οθωμανικό ζυγό. Το 1913 ο Γκιμπράν επιστρέφει στη λογοτεχνία με το έργο του Ο Τρελός , ένα θέμα που τον γοήτευε από τότε που έμαθε ότι στην πατρίδα του, το Μπσαρί, ο τρελός θεωρείτο ότι κατεχόταν από το τζιν.

Την επόμενη χρονιά, το 1914, ο Γκιμπράν δημοσίευσε το πέμπτο αραβόφωνο βιβλίο του το Kitab DamΆah wa Ibtisamah, δηλαδή το Δάκρυ και Χαμόγελο, μια ανθολογία από τη στήλη του στην εφημερίδα. Ο Τρελός θα καθυστερήσει αρκετά και θα εκδοθεί το 1918 πλέον, όπως και Ο Προφήτης, που εκδόθηκε τον Οκτώβριο του 1923, τυγχάνοντας μάλιστα μέτριας υποδοχής στις Η.Π.Α. στην πρώτη του έκδοση.

ΘάνατοςΕπεξεργασία


Μνημείο για τον Τζιμπράν στην Ουάσιγκτον.
Πέντε χρόνια αργότερα το 1928, η υγεία του μεγάλου αυτού καλλιτέχνη άρχισε να κλονίζεται. Για να αποφύγει τους ψυχοσωματικούς πόνους αναζήτησε ανακούφιση στο αλκοόλ και μάλιστα στην εποχή της ποτοαπαγόρευσης. Τον Νοέμβριο του 1928 εκδόθηκε το έργο του Ιησούς, ο Γιος του Ανθρώπου. Το 1929, διαγνώστηκε ηπατικό οίδημα, αλλά ο Γκιμπράν αγνόησε οποιαδήποτε ιατρική συμβουλή. Για να αποφύγει μάλιστα κάθε αναφορά στο θέμα καταπιάστηκε έντονα με ένα παλιό του έργο για τρεις γήινους θεούς του 1911. Στη νέα του εκδοχή το βιβλίο αφηγείτο το δράμα ενός νεαρού ζευγαριού. Η Μαίρη έκδωσε το βιβλίο στα μέσα Μάρτη του 1930. Στις 10 Απριλίου του 1931 ο Γκιμπράν Χαλίλ Γκιμπράν πέθανε σε ηλικία 48 ετών με εκτεταμένη κίρρωση του ήπατος. Τον θάνατό του θρήνησαν χιλιάδες άνθρωποι στις Η.Π.Α. την Ευρώπη και κυρίως στον αραβόφωνο κόσμο, που έχασε έναν από τους ουσιαστικότερους υπερμάχους του[8].

Παραπομπές σημειώσειςΕπεξεργασία

Maronites and Lebanon, A Brief History.
for Maronite Christians in Lebanon.
Το χαρτοπαίγνιο ουσιαστικά, που τον οδήγησε να γίνει μπράβος του Ρατζί Μπέη τοπικού διαχειριστή, εντεταλμένου της Οθωμανικής διοίκησης. Βλ. - Chronology of his Life, ανάκτηση 22.11.08.
Gibran (1883-1931) στη βιβλιοθήκη του Κορνέλ.
Acocella, Joan (January 7, 2008). "Prophet Motive". The New Yorker. Ανάκτηση 9 Μαρτίου, 2009.
Khalil Gibran (1883–1931) Cornell University Library
Alexandre Najjar, Kahlil Gibran, a biography, Saqi, 2008, κεφ 7 (σ.79), "Beloved Mary"
Kahlil Gibran's The Prophet: Why is it so loved?, BBC News, May 12, 2012, Ανάκτηση 12 Μαΐου, 2012.
ΕργογραφίαΕπεξεργασία

Έργα γραμμένα στην Αραβική
Επαναστατημένα Πνεύματα (1908)
Σπασμένα Φτερά (1912)
Δάκρυ και Χαμόγελο (1914)
Η Λιτανεία (1918)
Έργα γραμμένα στην Αγγλική
Ο Τρελός (1918)
Ο Πρόδρομος (1920)
Ο Προφήτης (1923)
Άμμος και Αφρός (1926)
Ιησούς ο Γιος του Ανθρώπου (1928)
Έργα που εκδόθηκαν μετά τον θάνατό του
Οι Θεοί της Γης (1931)
Ο Περιπλανώμενος (1932)
Ο Κήπος του Προφήτη (1933)
Ο Λάζαρος κι ο Αγαπημένος του (1933)
Συνθέσεις κειμένων του όπως το Σκέψεις και Διαλογισμοί εκδόθηκαν μετά τον θάνατό του, όπως και αρκετά πεζοτράγουδα, ποιητικά και λογοτεχνικά κείμενα σε διάφορους τίτλους.