Τετάρτη 31 Ιουλίου 2013

10 καλοκαιρινά κόλπα

10 καλοκαιρινά κόλπα

10 καλοκαιρινά κόλπα














Δείτε 10 χρήσιμα καλοκαιρινά tricks που θα σας βοηθήσουν 
να κάνετε κάποια πράγματα, λίγο πιο εύκολα.



ΠΗΓΗ http://www.piperies.gr/

Απίστευτα κόλπα με μια μπάλα ποδοσφαίρου


 Απίστευτα κόλπα με μια μπάλα ποδοσφαίρου





Ο παγκόσμιος πρωταθλητής στο Freestyle Andrew Henderson...
μας δείχνει τις εκπληκτικές του ικανότητες κάνοντας κόλπα με μια μπάλα στο κεντρικό Λονδίνο.
 

ΠΗΓΗ 
http://24wro.blogspot.gr/
           piperies.gr

          http://www.symvolinews.gr/

Τρίτη 30 Ιουλίου 2013

Ελληνική Γλώσσα: Το τελειότερο εργαλείο που επινόησε ποτέ ο ανθρώπινος εγκέφαλος


Ελληνική Γλώσσα: Το τελειότερο εργαλείο που επινόησε ποτέ ο ανθρώπινος εγκέφαλος





Διαδυκτιακοί μου φίλοι, που υιοθετίσατε με περίσσια ευκολία τον τρόπο επικοινωνίας που σας πλάσαραν τα μιάσματα της νέας τάξης πραγμάτων, τα γρεκοαγγλικά, διαπράττετε έγκλημα κατά της χώρας σας, της ιστορίας σας, των προγόνων σας και κυρίως κατά των παιδιών σας.

Τους στερείτε την μεγαλύτερη κληρονομιά που θα μπορούσε να έχει ένας λαός, τους στερείτε αυτό που δικαιωματικά τους ανήκει και που πολλοί λαοί θα ήθελαν.Τους στερείτε την σκέψη, την αντίληψη, την εξέλιξη, τους στερείτε το μέλλον.

Σταματήστε αυτό το έγκλημα, σταματήστε τα Greeklish...

Ας δούμε τι είπαν για την Ελληνική γλώσσα...

Κικέρων (ο ενδοξότερος ρήτωρ της αρχαίας Ρώμης):
"Ει οι θεοί διαλέγονται, τη των Ελλήνων γλώττι χρώνται"

Huan Azio (Βάσκος γερουσιαστής):
"Διά την διεθνοποίησιν της Ελληνικής γλώσσης μεγάλην έχομεν ευθύνην, ως ουκ ούσαν άλλην γλώσσαν αυτής ανωτέραν".

Errieta Valter (Γαλλίδα γλωσσολόγος):
"Η Ελληνική γλώσσα είναι η μόνη στην Ευρώπη που δεν υπέκυψε σε καμία κατοχή".

Wandruska (καθηγητής Γλωσσολογίας Πανεπ. Βιέννης):
"Οι ευρωπαϊκές γλώσσες
φαίνονται ως διάλεκτοι της Ελληνικής".

Sagredo και Puhana (Βάσκοι Ελληνιστές):
"Η Ελληνική γλώσσα και παιδεία αποτελουσι το θεμέλιον του Δυτικού πολιτισμού. Πάντες δε Ευρωπαίοι οφειλέται της Ελλάδος εσμέν".

M. Ventris ('Aγγλος επιστήμων που αποκρυπτογράφησε τη Γραμμική γραφή Β'):
"Η αρχαία Ελληνική γλώσσα ήτο και είναι η ανωτέρα όλων των παλαιοτέρων και νεωτέρων γλωσσών".

U. Wilamowitz (Γερμανός φιλόλογος):
"Η Ελληνική φυλή, ανωτέρα κάθε άλλης, είναι και μητέρα κάθε πολιτισμού".

Βολταίρος (Γάλλος διανοητής):
"Είθε η Ελληνική γλώσσα να γίνει κοινή όλων των λαών".

Var. Goeger (Γερμανός σοφός):
"Ο Ευρωπαϊκός πολιτισμός ξεκινά από την Ελλάδα".

Goethe (ο κορυφαίος Γερμανός ποιητής):
"Η Ελλάδα είναι ο νους και η καρδιά της οικουμένης".

Ακαδημία Επιστημών της ΕΣΣΔ, "Παγκόσμια Ιστορία":
"Χωρίς τα θεμέλια που έθεσαν οι Έλληνες δεν θα υπήρχε ο νεώτερος ευρωπαϊκός πολιτισμός. Η Ελληνική λογοτεχνία είναι η αρχαιότερη της Ευρώπης".

Hellen Keler (η διάσημη τυφλή Αμερικανίδα συγγραφέας):
"Όπως το βιολί είναι το τελειότερο μουσικό όργανο, έτσι και η Ελληνική γλώσσα".

H.F. Kitto ('Aγγλος καθηγητής Πανεπιστημίου):
"Όλοι οι κλάδοι της λογοτεχνίας και της επιστήμης αρχίζουν με τους Έλληνες. Η Ελληνική γλώσσα είναι η πιο καθαρή και η πιο πλούσια στον κόσμο".

Irina Kovaleva (Ρωσσίδα καθηγήτρια Πανεπιστημίου Μόσχας):
"Η Ελληνική γλώσσα είναι όμορφη σαν τον ουρανό με τ' άστρα".

Maurice Kruaze (Γάλλος Ακαδημαϊκός):
"Οι άνθρωποι θα ανατρέχουν πάντα στις πηγές της Ελληνικής κλασσικής αρχαιότητας για να δροσιστούν".

Furtvengler (καθηγήτρια Πανεπιστημίου Βιέννης):
"Η Ρώμη στάθηκε μία αιώνια πόλη, αλλά η Αθήνα είναι κόσμος ολόκληρος".

Marianne McDonald (η πρωτεργάτις του TLG)
"Η γνώση της Ελληνικής γλώσσας είναι απαραίτητο θεμέλιο υψηλής πολιτιστικής καλλιέργειας".

Karl Marx (ο θεμελιωτής του Μαρξισμού):
"Οι αξίες του Ελληνικού Πολιτισμού παραμένουν άφθαστα πρότυπα".

Bernard Shaw (Ιρλανδός συγγραφέας):
"Αν στη βιβλιοθήκη σας δεν έχετε έργα των αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων, τότε μένετε σ' ένα σπίτι χωρίς φως".

Martin Heideger (φιλόσοφος):
"Για τους Έλληνες η ύψιστη προίκα τους είναι η γλώσσα τους, στην οποία η παρουσία (φιλοσοφικός όρος) ως τοιαύτη φθάνει στην εκκάλυψη και στην κάλυψη. Όποιος δε μπορεί να δει τη δωρεά ενός τέτοιου δώρου προς τον άνθρωπο και όποιος δε μπορεί ν' αντιληφθεί τον προορισμό ενός τέτοιου πεπρωμένου, καθόλου δε θ' αντιληφθεί τον λόγο περί του προορισμού του είναι, όπως ο φυσικός τυφλός δε μπορεί ν' αντιληφθεί τι είναι το φως και το χρώμα". "Τα αρχαία Ελληνικά δεν είναι μία γλώσσα, αλλά "Η Γλώσσα"".

Werner Heisenberg (Γερμανός φυσικομαθηματικός-φιλόσοφος):
"Η θητεία μου στην Ελληνική γλώσσα υπήρξε η σπουδαιότερη πνευματική μου άσκησις. Στη γλώσσα αυτή υπάρχει η πληρέστερη αντιστοιχία μεταξύ της λέξεως και του εννοιολογικού της περιεχόμενου".

Marriane McDonald (η πρωτεργάτις του TLG):
"Η Γλώσσα της Ελευθερίας, ο Ένδοξος θησαυρός της Ελλάδος, η Δόξα της Ελλάδος, ανήκει σε όλους μας και έχει διαμορφώσει την επιστημονική και λογοτεχνική κληρονομιά του Δυτικού Κόσμου. [...] Η ιστορία της Ελληνικής γλώσσας αποτελεί την ιστορία της φιλοσοφικής και πολιτιστικής εξέλιξης του ανθρώπου της Δύσης. Από όλα τα ανθρώπινα δημιουργήματα, η Ελληνική γλώσσα είναι το καταπληκτικότερο. Η γνώση της Ελληνικής γλώσσας, της ζωής και των σχέσεων στις οποίες οι Έλληνες εξέφρασαν τη σκέψη τους και τα αισθήματά τους, είναι ουσιαστικά αντιπροσωπευτικά στοιχεία για έναν υψηλό πολιτισμό. Δεν υπάρχει πιο όμορφη γλώσσα από την Ελληνική. Έχει διατηρήσει την ομορφιά της μέσα στους αιώνες, όχι μόνο με τη μορφή και τους ήχους της, αλλά και με τις ηθικές ιδέες που εκφράζει. [...] Οι Έλληνες μας έδωσαν το χρυσό μέτρο και τη χρυσή τους γλώσσα. [...] Η Ελληνική γλώσσα πρέπει να διαιωνιστεί ως πολύτιμος και ωραίος θησαυρός. [...] Πρέπει να ξεκινήσουμε μία νέα σταυροφορία για την υπεράσπιση της Ελληνικής γλώσσας και τη διατήρηση της ιστορικής μνήμης του παρελθόντος. Η Ελληνική γλώσσα είναι ένα γερό κτίσμα όσο ο Παρθενώνας. [...] Ας εργαστούμε όλοι μαζί για να λαμπρύνουμε το θησαυρό της Ελληνικής Γλώσσας και να τον κάνουμε κτήμα προσιτό σε όλον τον κόσμο".

G. Murray (καθηγητής της Ελληνικής Γλώσσας στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης):
"Η Ελληνική είναι η τελειότερη γλώσσα. Συχνά διαπιστώνει κανείς ότι μία σκέψη μπορεί να διατυπωθεί με άνεση και χάρη στην Ελληνική, ενώ γίνεται δύσκολη και βαριά στην Λατινική, Αγγλική, Γαλλική ή Γερμανική. Είναι η τελειότερη γλώσσα επειδή εκφράζει τις σκέψεις των τελειότερων ανθρώπων".


T.L. Heath (Βρετανός μαθηματικός):
"Η Ελληνική γλώσσα προσφερόταν κατά εξαιρετικό τρόπο ως όχημα της επιστημονικής σκέψεως. Ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά της γλώσσας του Ευκλείδη είναι η θαυμαστή ακρίβεια. Η γλώσσα των Ελλήνων είναι επίσης θαυμασίως περιεκτική. Στον Αρχιμήδη, στον Ήρωνα, στον Πτολεμαίο και στον Πάππο θα βρούμε πραγματικά πρότυπα περιεκτικών δηλώσεων".

Huan Puhana Arza (Βάσκος Ελληνιστής):
"Η της Ελληνικής γλώσσης σαφήνεια, η τελειότης, η ελασιμότης και πλούτος τοσούτοι εισίν ή πάσας άλλας γλώσσας υπερίσχυκε και ικανή του δημιουργείν και αναπτύσσειν τοσούτον πολιτισμόν ή πάσαι άλλαι ήττονές εισίν, αλλ' αφειλέται αυτής".

M. Ventris:
"Η αρχαία Ελληνική γλώσσα είχε ανωτερότητα και εξακολουθεί να έχει απέναντι σε όλες τις νεώτερες γλώσσες και, γιατί όχι, απέναντι σε όλες τις λατινικές, γερμανικές ή σλαβικές. Αυτό το εργαλείο είναι το τελειότερο πνευματικό εργαλείο που σφυρηλάτησε ποτέ η ανθρώπινη νόησις".

Jean Bouffartigue kai Anne-Marie Delrieu (Γάλλοι λεξικογράφοι):
"Μακρινή πηγή του πολιτισμού μας η Ελλάδα, βρίσκεται ζωντανή μέσα στις λέξεις που λέμε. Σχηματίζει κάθε μέρα τη γλώσσα μας. Οι βάσεις και ο εξοπλισμός του επιστημονικού λεξιλογίου ήρθαν από την Ελλάδα, ακόμα και στην αρχαιότητα. Τα δάνεια όμως εξακολούθησαν, και όχι μόνο από συνήθεια. Συνέχισαν, διότι η Ελληνική γλώσσα προσφέρεται με αξιοθαύμαστο τρόπο, πολύ περισσότερο από ό,τι η Λατινική, για την δημιουργία των λέξεων ανάλογα με τις ανάγκες.
Η Ελληνική γλώσσα δεν παρείχε πια αρκετές λέξεις για τον αυξανόμενο αριθμό νέων εννοιών. Παρουσιάστηκε τότε η ιδέα να χρησιμοποιηθούν οι μέθοδοι που εφάρμοζαν οι Έλληνες για να αυξάνουν το λεξιλόγιό τους. Η δομή της γλώσσας τους τούς επέτρεπε να συνθέτουν λέξεις μ' έναν τρόπο απλό και αποτελεσματικό. Τους μιμήθηκαν κατασκεύασαν μία νέα λέξη, την οποία μετέτρεψαν στη γλώσσα τους (γαλλικά, αγγλικά, γερμανικά, ιταλικά). Η μίμηση τις πιο πολλές φορές είναι πετυχημένη, διότι οι κατασκευαστές Ελληνικών λέξεων είναι εξαίρετοι Ελληνιστές".

H.F. Kitto (Βρετανος καθηγητής Πανεπιστημίου Bristol):
"Είναι στη φύση της Ελληνικής γλώσσας να είναι ακριβής, καθαρή και σαφής. Η ασάφεια και η έλλειψη άμεσης ενοράσεως, που χαρακτηρίζει μερικές φορές τα Αγγλικά, καθώς και τα Γερμανικά, είναι εντελώς ξένες στην Ελληνική γλώσσα. Μαζί με αυτή τη σαφήνεια και τη δημιουργικότητα και τη σοβαρότητα, βρίσκουμε επίσης ευαισθησία και άψογη κομψότητα".

Albert Zursen:
"Δε μπορεί κανείς ν' αναφερθεί στα Ελληνικά γράμματα, χωρίς να αναφέρει ότι και η ίδια η γλώσσα, μία από τις ωραιότερες απ' όσες μίλησαν πoτέ οι άνθρωποι, εξακολουθεί να ζει και σήμερα στην επιστημονική ορολογία της εποχής μας, παρέχοντάς μας μία αστείρευτη πηγή νέων όρων".

W. Thompson (καθηγητής Φυσικής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο St. Andrews):
"Υπάρχουν άνθρωποι που λένε ότι τα Ελληνικά δε χρειάζονται. Πράγματι, υπάρχουν άνθρωποι για τους οποίους τα Ελληνικά δε θα μπορούσαν να κάνουν τίποτα. Υπάρχουν όμως και θα εξακολουθήσουν να υπάρχουν πολλοί άλλοι, που στην Ελληνική σοφία και στην γλυκιά Ελληνική γλώσσα ανακαλύπτουν κάτι που το έχουν ανάγκη και που χωρίς αυτό θα ένιωθαν στ' αλήθεια φτωχοί: κάτι που είναι σαν ραβδί στο χέρι, φως στο μονοπάτι, φάρος-οδηγός... Και όταν κάποιος τους ρωτήσει για ποιό λόγο ασχολούνται με την Ελληνική γλώσσα, το πιθανότερο είναι ότι θα μείνουν άφωνοι μπροστά στην τερατώδη ύβρη της ερωτήσεως και ο λόγος της αφοσιώσεώς τους θα μείνει για πάντα κρυμμένος από τον ερωτώντα".

Edward Gibbon (Βρετανός ιστορικός):
"Οι Βυζαντινοί εξακολουθούσαν να κατέχουν το χρυσό κλειδί που μπορούσε να ξεκλειδώνει τους θησαυρούς της αρχαιότητος: τη μουσική και την πλούσια Ελληνική γλώσσα που δίνει ψυχή στα αντικείμενα των αισθήσεων και σώμα στις αφηρημένες έννοιες της φιλοσοφίας".

Mary Shelley:
"Η γλώσσα των Ελλήνων, σε ποικιλία, απλότητα, ευλυγισία και πιστότητα ξεπερνά κάθε άλλη".

Johann Wolfgang von Goethe:
"'Aκουσα στον 'Aγιο Πέτρο της Ρώμης το Ευαγγέλιο σε όλες τις γλώσσες. Η Ελληνική ξεχώρισε, άστρο λαμπερό μέσα στη νύχτα".

Φρειδερίκος Νίτσε ("Η Γένεση της Τραγωδίας", κεφ. XV, 1872)
"Αποδεδειγμένα σε κάθε περίοδο της εξέλιξής του ο δυτικοευρωπαϊκός πολιτισμός προσπάθησε να απελευθερώσει τον εαυτό του από τους Έλληνες. Η προσπάθεια αυτή είναι διαποτισμένη με βαθύτατη δυσαρέσκεια, διότι οτιδήποτε κι αν (οι δυτικοευρωπαίοι) δημιουργούσαν, φαινομενικά πρωτότυπο και άξιο θαυμασμού, έχανε χρώμα και ζωή στη σύγκρισή του με το Ελληνικό μοντέλο, συρρικνωνότανε, κατέληγε να μοιάζει με φθηνό αντίγραφο, με καρικατούρα. Έτσι ξανά και ξανά μια οργή ποτισμένη με μίσος ξεσπάει εναντίον των Ελλήνων, εναντίον αυτού του μικρού και αλαζονικού έθνους που είχε το νεύρο να ονομάσει βαρβαρικό (για κάθε εποχή) ό,τι δεν είχε δημιουργηθεί στο έδαφός του.
Μα ποιοί, επιτέλους, είναι αυτοί των οποίων η ιστορική αίγλη υπήρξε τόσο εφήμερη, οι θεσμοί τους τόσο περιορισμένοι, τα ήθη τους αμφίβολα έως απαράδεκτα, και οι οποίοι απαιτούν μια εξαίρετη θέση ανάμεσα στα έθνη, μια θέση πάνω από το πλήθος; Κανένας από τους επανεμφανιζόμενους εχθρούς τους δεν είχε την τύχη να ανακαλύψει το κώνειο, με το οποίο θα μπορούσαμε μια για πάντα να απαλλαγούμε από αυτούς. Όλα τα δηλητήρια του φθόνου, της ύβρεως, του μίσους έχουν αποδειχθεί ανεπαρκή να διαταράξουν την υπέροχη ομορφιά τους.

Έτσι, οι άνθρωποι συνεχίζουν να νιώθουν ντροπή και φόβο απέναντι στους Έλληνες. Βέβαια, πού και πού, κάποιος εμφανίζεται που αναγνωρίζει ακέραιη την αλήθεια, την αλήθεια που διδάσκει ότι οι Έλληνες είναι οι ηνίοχοι κάθε επερχόμενου πολιτισμού και σχεδόν πάντα τόσο τα άρματα όσο και τα άλογα των επερχόμενων πολιτισμών είναι πολύ χαμηλής ποιότητας σε σχέση με τους ηνίοχους (Έλληνες), οι οποίοι τελικά αθλούνται οδηγώντας το άρμα στην άβυσσο, την οποία αυτοί ξεπερνούν με αχίλλειο πήδημα".

ΖΝ

Πηγή:visaltis
thesecretrealtruth.blogspot.com


Πηγή: http://www.awakengr.com

Αρκεί μια στάλα στη φωτιά


Αρκεί μια στάλα στη φωτιά


Φωτογραφία

Στη διάρκεια μιας πυρκαγιάς στο δάσος, όλα τα ζώα τρέχουν για να σωθούν. Υπάρχει όμως ένα πουλί που δεν αντιμετωπίζει με τον ίδιο τρόπο την κατάσταση.

Είναι τo κολιμπρί, το μικρότερο πουλί στον κόσμο (το μήκος του σώματός του είναι περίπου 2,5 εκατοστά.)

Παίρνει μια στάλα νερό στο ράμφος του και πετάει προς τη φωτιά.

«Τι νομίζεις ότι κάνεις; Είσαι τρελός, δεν θα σταματήσεις την φωτιά!», του φωνάζει ένας ελέφαντας.

«Το ξέρω», απαντά το κολιμπρί, «κάνω όμως αυτό που μου αναλογεί».

-----

Μπορεί να νομίζεις ότι εσύ δεν μπορείς να κάνεις πολλά πράγματα για να αλλάξει αυτός ο κόσμος. Κάνεις όμως μεγάλο λάθος. Εσύ μπορείς να αλλάξεις τον κόσμο αλλάζοντας απλά τον εαυτό σου. Κάνε εσύ αυτό που σου αναλογεί και μην έχεις καμία προσδοκία να κάνουν και οι άλλοι το ίδιο. Δεν χρειάζεται να κηρύττεις τίποτα. Απλά γίνε ένα παράδειγμα και ο κόσμος θα ακολουθήσει. Τόσο μεγάλη είναι η δύναμή σου!

by Αντικλείδι , http://antikleidi.com/

Η μικρή ελιά

Η μικρή ελιά


images (2)

Η μικρή ελιά για πρώτη φορά γέμισε καρπό.
Ο γεωργός την αγαπούσε γιατί του θύμιζε την πρώτη του αγάπη, κοντούλα και στρουμπουλή. Της είχε φτιάξει ένα περιδέραιο με ασπρισμένες πέτρες και συχνά καθόταν και κουβέντιαζε μαζί της τα όνειρα και τις αναμνήσεις του. Η ελιά κάθε μέρα και πιο όμορφη.
elie5
Ένα πρωί του Νοέμβρη ο γεωργός άπλωσε πανιά κι άρχισε να την ραβδίζει. Πάνε οι ελιές, πάνε τα φύλλα, πάει η ομορφιά.
Theophilos-elies
Η ελιά μέσα στα αναφιλητά της μονολογούσε:
-Μ αγαπούσε και με χάλασε; Πως εννοεί ο άνθρωπος την αγάπη; Έλεγε και ξανάλεγε.
Τότε ακούει μια μαργαρίτα να της λέει:
-Άκουσε να σου πω! Ο άνθρωπος δεν ξέρει την αγάπη. Μην τον παρεξηγείς. Κοίταξε εμένα που μια ζωή με μαδάει για να μάθει...
________
Πηγή: Το πηγάδι του κρίνου / Λουδοβίκος των Ανωγείων
0006949
by Αντικλείδι , http://antikleidi.com

Οι 7 τυφλοί και ο ελέφαντας

Οι 7 τυφλοί και ο ελέφαντας




Η παρακάτω ιστορία είναι διδακτική, είναι ένα Ινδικό παραμύθι  και χρησιμοποιείται σε περιστάσεις  που οι άνθρωποι καλούνται να απαντήσουν σε, φαινομενικά, εύκολες και απλές  ερωτήσεις και ισχύει κάθε φορά που καλείται ένας ειδικός να εκφέρει άποψη για  τον κλάδο του.
 Οι 7 τυφλοί και ο ελέφαντας
Στα βάθη της ερήμου υπήρχε μια πόλη, όπου όλοι ήταν τυφλοί. Ένας βασιλιάς με το στρατό του περνούσαν κάπου κοντά στην πόλη και  στρατοπέδευσαν. Ο βασιλιάς είχε μαζί του και έναν μεγάλο ελέφαντα, που τον είχε για βαριές δουλειές αλλά και για να φοβίζει τους εχθρούς του στη μάχη. Οι άνθρωποι της πόλης  είχαν ακούσει βέβαια κάτι για τους ελέφαντες, αλλά δεν είχαν ποτέ την ευκαιρία να συναντήσουν κάποιον. Έτρεξαν λοιπόν 6 νέοι άνδρες να ανακαλύψουν πώς ήταν ο ελέφαντας.
Ο πρώτος μόλις έφτασε, άπλωσε το χέρι του, ακούμπησε τα πλευρά του, αισθάνθηκε τη λεία επιφάνειά του, μύρισε τον αέρα και σκέφτηκε “Είναι, χωρίς αμφιβολία, ζώο, αλλά αυτό το ζώο μοιάζει με τοίχο”. Τρέχει λοιπόν να ανακοινώσει την ανακάλυψή του.
Ο δεύτερος, αισθάνθηκε τον αέρα, ακούμπησε με το χέρι του τον κορμό του ελέφαντα, που μόλις αντιλήφθηκε το χέρι πάνω του βρυχήθηκε δυνατά. Ο τυφλός σκέφτηκε «Ο ελέφαντας μοιάζει με φίδι και είναι τόσο τεράστιο, που η αναπνοή του σε ξεκουφαίνει». Τρέχει λοιπόν πίσω να γνωστοποιήσει την ανακάλυψή του.
Ο τρίτος πλησιάζει τον ελέφαντα, ακουμπάει την απαλή επιφάνεια του χαυλιόδοντα και αισθάνεται την αιχμηρή άκρη του. «Φανταστικό», σκέφτηκε, «ο ελέφαντας είναι σκληρός, αιχμηρός σαν ακόντιο και μυρίζει σαν ζώο». Τρέχει, λοιπόν, στους συμπολίτες του για τα νέα.
Ο τέταρτος, μόλις φθάνει, απλώνει το χέρι του χαμηλά και ακουμπάει ένα πόδι του ελέφαντα. Το ψηλαφεί, το αγκαλιάζει και αισθάνεται το σκληρό του
δέρμα. Ο ελέφαντας αντιδράει και μετακινεί το πόδι του. « Α!», σκέφθηκε «πώς να μη φοβίζει τους εχθρούς στη μάχη ο ελέφαντας. Είναι σαν τεράστιος κορμός δένδρου, κι όμως είναι ευλύγιστος και δυνατός». Τρόμαξε και ο ίδιος και τρέχει να πει τα νέα στην πόλη.
Ο πέμπτος τυφλός ακούμπησε την ουρά του ελέφαντα «Δεν καταλαβαίνω τι το ιδιαίτερο έχει ο ελέφαντας», σκέφθηκε, «είναι απλώς ένα κομμάτι σχοινί».
Αφήνει την ουρά και τρέχει πίσω στην πόλη.
Ο έκτος, βιαζόταν πολύ για να μη φθάσει τελευταίος και μόλις έφθασε, αισθάνθηκε το αέρα που «έκανε» το αυτί του ελέφαντα που κουνιόταν, απλώνει το χέρι του, ακουμπάει το αυτί του ελέφαντα και αισθάνεται τη σκληρή του επιφάνεια. Χαμογέλασε με αυταρέσκεια. «Ο ελέφαντας μοιάζει με ζωντανό ανεμιστήρα», σκέφθηκε και ικανοποιημένος με αυτήν του την πρώτη εντύπωση τρέχει πίσω.
Στο τέλος, έφτασε ένας τυφλός γέροντας. Είχε φύγει από την πόλη νωρίς, περπατούσε αργά και ήταν αποφασισμένος να αφιερώσει χρόνο για να μελετήσει προσεκτικά τον ελέφαντα. Μόλις έφτασε, περπάτησε γύρω από τον ελέφαντα, ακούμπησε διάφορα μέρη του σώματός του, τον μύριζε, και άκουγε όλους τους θορύβους, που έκανε το ζώο, προσεκτικά. Ψηλάφισε το στόμα του ελέφαντα, τον τάισε χόρτο και χτύπησε απαλά τον κορμό του. Τελικά επιστρέφει στην πόλη, αλλά βρίσκει όλη την πόλη σε μεγάλη αναστάτωση.
Κάθε ένας από τους έξι νεαρούς τυφλούς είχε αποκτήσει οπαδούς, που είχαν ασπασθεί τη δική του εκδοχή, για το τι είναι ο ελέφαντας. Όμως, όταν οι άνθρωποι της πόλης ανακάλυψαν ότι υπήρχαν έξι διαφορετικές εκδοχές, άρχισαν να τσακώνονται μεταξύ τους. Ο γέρος, ήσυχα, άκουγε τους διαπληκτισμούς. «Είναι σαν τοίχος!», «όχι είναι σαν φίδι!», «όχι είναι σαν ακόντιο!», «όχι σαν δέντρο!», «όχι σαν σχοινί!», «όχι σαν ανεμιστήρας!».
Ο γέρος γύρισε την πλάτη του και άρχισε να πηγαίνει σπίτι του, γελώντας,  καθώς θυμήθηκε τις δικές του απερισκεψίες, όταν ήταν νέος. Σαν κι αυτούς, κάποτε, είχε συμπεράνει ότι είχε καταλάβει στο σύνολό του κάτι που είχε γνωρίσει (βιώσει), μόνο εν μέρει. Γέλασε, καθώς θυμήθηκε ότι, κάποτε, ήταν απρόθυμος να ανακαλύψει από μόνος του την αλήθεια και στηρίχθηκε αποκλειστικά σε αυτά που έλεγαν οι άλλοι.
Περισσότερο, όμως, γέλασε καθώς συνειδητοποίησε ότι, τελικά, ήταν ο μόνος στην πόλη που δεν ήξερε τι ήταν ο ελέφαντας.
Μόνο όσοι έχουν μάθει πολλά, είναι σε θέση να παραδεχθούν  πόσα λίγα ξέρουν. L. Carte
by Αντικλείδι , http://antikleidi.wordpress.com

Η ιστορία του υπερόπτη ελέφαντα

Η ιστορία του υπερόπτη ελέφαντα



 Angry_Elephant

Κάποτε λοιπόν, ένας ελέφαντας που ζούσε στην Αφρική, ξύπνησε ένα πρωί με την πεποίθηση ότι ήταν σε θέση να νικήσει όλα τα άλλα ζώα σε μονομαχίες, ένα τη φορά. Αναρωτήθηκε πώς δεν το ‘χε σκεφτεί ως τότε.
Μετά το πρόγευμα κάλεσε πρώτο το λιοντάρι. «Δεν είσαι παρά ο βασιλιάς των ζώων», μούγκρισε ο ελέφαντας, «ενώ εγώ είμαι εκτός συναγωνισμού», κι έκανε επίδειξη των προσόντων του ρίχνοντας νοκ άουτ το λιοντάρι εντός δεκαπέντε λεπτών, όλων των λαβών επιτρεπομένων.
Κατόπιν, τάκα τάκα και νουμεράδα, πάλεψε με τ’ αγριογούρουνο, με το βουβάλι, με το ρινόκερο, με τον ιπποπόταμο, με την καμηλοπάρδαλη, με τη ζέβρα, με τον αετό και το γύπα και τους νίκησε όλους.
Μετά απ´ αυτό ο ελέφαντας περνούσε τον περισσότερο καιρό του στο κρεβάτι τρώγοντας φιστίκια, ενώ τα υπόλοιπα ζώα, που τώρα ήταν σκλάβοι του, χτίζανε το μεγαλύτερο σπίτι που ‘χε ποτέ ζώο στον κόσμο. Είχε πέντε πατώματα, γερά φτιαγμένα από το καλύτερο ξύλο της Αφρικής.
Όταν τελείωσε, ο …Εκτός Συναγωνισμού εγκαταστάθηκε μέσα και δήλωσε ότι μπορούσε να συντρίψει οποιοδήποτε ζώο στον κόσμο. Προσκάλεσε όλους τους διεκδικητές να τον συναντήσουν στο υπόγειο του μεγαθηρίου, όπου είχε εγκαταστήσει επαγγελματικό ριγκ, δέκα φορές μεγαλύτερο από το κανονικό.
elephantΠέρασαν κάμποσες μέρες κι ύστερα ο ελέφαντας πήρε ένα ανώνυμο γράμμα από κάποιον που αποδεχόταν την πρόσκλησή του. «Να ‘σαι στο υπόγειό σου αύριο το μεσημέρι στις τρεις», έλεγε το μήνυμα.
Στις τρεις λοιπόν την άλλη μέρα ο ελέφαντας κατέβηκε στο υπόγειο να συναντήσει το μυστηριώδη αντίπαλό του, αλλά δεν υπήρχε κανένας εκεί ή τουλάχιστον κανένας που μπορούσε να δει ο ελέφαντας. «Βγες έξω από κει πίσω, απ´ όπου και να ‘σαι από πίσω» βρυχήθηκε ο ελέφαντας. «Δεν είμαι πίσω από τίποτα» είπε μια φωνούλα.
Ο ελέφαντας άρχισε να διαλύει το υπόγειο, αναποδογυρίζοντας βαρέλια και κιβώτια, κοπανώντας το κεφάλι του στους σωλήνες της θερμάστρας, σείοντας το σπίτι συθέμελα, τον αντίπαλό του όμως δεν κατάφερε να τον βρει.Ύστερα από προσπάθειες καμιάς ώρας, ο ελέφαντας μούγκρισε ότι αυτή η υπόθεση «μύριζε», έκρυβε κάποια απάτη -πιθανότατα να ήταν στη μέση και εγγαστριμυθία- κι ότι δεν επρόκειτο να ξανακατέβει στο υπόγειο ποτέ.
«Έλα όμως που θα ξανακατέβεις», είπε η φωνούλα. «Θα ‘σαι εδώ αύριο στις τρεις και θα βρεθείς μάλιστα ανάσκελα». Το γέλιο του ελέφαντα τράνταξε το σπίτι. «Αυτό θα το δούμε», είπε.
Την άλλη μέρα το μεσημέρι, ο ελέφαντας που κοιμότανε στον πέμπτο, ξύπνησε στις δυόμισι και κοίταξε το ρολόι πατούσας που ‘χε. «Κανένας που δεν μπορώ να δω δεν πρόκειται να με ξανακατεβάσει στο υπόγειο», μούγκρισε, και γύρισε από το άλλο πλευρό.
Ακριβώς στις τρεις το σπίτι άρχισε να κουνάει και να τρέμει, λες και το ‘παιζε σεισμός στα χέρια του. Κολόνες και δοκάρια λυγίσανε και σπάσανε σαν καλαμάκια, γιατί είχαν γεμίσει από χιλιάδες μικρές τρύπες. Ο πέμπτος όροφος υποχώρησε τελείως και γκρεμίστηκε πάνω στον τέταρτο, που ‘πεσε πάνω στον τρίτο, που ‘πεσε πάνω στο δεύτερο, που παρέσυρε τον πρώτο σαν να ‘τανε πάτος καλαθιού για κεράσια.
Ο ελέφαντας κουτρουβαλιάστηκε και βρέθηκε στο υπόγειο, έπεσε βαριά πάνω στο τσιμεντένιο πάτωμά του κι έμεινε εκεί, ανάσκελα, αναίσθητος τελείως. Μια φωνούλα άρχισε να μετράει το νοκ άουτ. Με το δέκα, ο ελέφαντας συνήλθε, αλλά δεν μπορούσε να σηκωθεί. «Ποιο ζώο είσαι;» ρώτησε τη μυστηριώδη φωνή μ’ ένα τρέμουλο στον τόνο, αυτός που πρώτα απειλούσε τους πάντες και τα πάντα. «Είμαι ο τερμίτης», απάντησε η φωνή.
Τα υπόλοιπα ζώα, μετά από προσπάθειες και αγώνα μιας εβδομάδας, καταφέρανε τέλος να σηκώσουν τον ελέφαντα και να τον μεταφέρουν στη φυλακή. Πέρασε την υπόλοιπη ζωή του εκεί μέσα, με σπασμένο ηθικό και πλάτη.
Το επιμύθιο της ιστορίας, μας λέει ο Τζέημς Θέρμπερ, είναι ότι τις μάχες τις κερδίζουν καμιά φορά οι μικροί, γιατί όποιος είναι πιο βαρύς, πέφτει και πιο βαριά.
2823042-809488-sad-elephant-with-knot-on-its-nose
_________
  Φελνίκος ,   απόσπασμα από το άρθρο:
by Αντικλείδι , http://antikleidi.com

Η όχι και τόσο σοφή κουκουβάγια

Η όχι και τόσο σοφή κουκουβάγια


il_570xN.830894242

Μια φορά και ένα σκοτεινό μεσονύχτι, ήταν μια κουκουβάγια που καθότανε πάνω στο κλαδί μιας βελανιδιάς. Δύο τυφλοπόντικες προσπάθησαν να γλιστρήσουν από δίπλα, απαρατήρητοι. 
«Γιού-χου!» είπε η κουκουβάγια. «Μας είδατε;» τραυλίσανε εκείνοι, φοβισμένοι και κατάπληκτοι, γιατί δεν μπορούσαν να πιστέψουν ότι ήταν δυνατό κανείς να τους διακρίνει στο σκοτάδι. «Ου!» είπε η κουκουβάγια. Οι τυφλοπόντικες τόβαλαν στα πόδια και είπανε στα άλλα ζώα του κάμπου και του δάσους ότι η κουκουβάγια ήταν το σπουδαιότερο και σοφότερο από όλα τα ζώα, επειδή μπορούσε να βλέπει στο σκοτάδι κι επειδή μπορούσε να απαντάει σε οποιαδήποτε ερώτηση. «Αυτό θα το δούμε», είπε ένα πουλί, ένας καρδινάλιος, και κάλεσε μια νύχτα την κουκουβάγια, όταν ήταν πάλι πολύ σκοτάδι. «Τι σχήμα φτιάχνω τώρα με τα δάχτυλά μου;» είπε ο καρδινάλιος. «Χι», είπε η κουκουβάγια, και λάθος δεν έκανε. «Μπορείτε να μου αναφέρετε λέξιν συνώνυμον του γελώ ή καγχάζω;» ρώτησε ο καρδινάλιος. «Χω», είπε η κουκουβάγια. «Γιατί οι άνδρες επιμένουν συνήθως σε αποτυχημένους έρωτας;» «Χούι», είπε η κουκουβάγια..
Ο καρδινάλιος πέταξε στα άλλα ζώα και ανακοίνωσε ότι η κουκουβάγια ήτανε όντως το σπουδαιότερο και σοφότερο πλάσμα στον κόσμο, επειδή μπορούσε να βλέπει μέσα στο σκοτάδι και επειδή μπορούσε να απαντάει σε οποιαδήποτε ερώτηση. «Βλέπει και με το φως της ημέρας το ίδιο καλά άραγε;» ρώτησε μια κόκκινη αλεπού. «Ναι», πετάχτηκε σαν ηχώ ένας μασκαρδίνος. Και ένα κανίς: «Μπορεί να βλέπει και με το φως της ημέρας το ίδιο καλά;» Όλα τα άλλα ζώα ξέσπασαν σε γέλια με αυτή την ηλίθια ερώτηση και τα βάλανε με την κόκκινη αλεπού και την παρέα της και τους εξόρισαν από την περιοχή. Μετά στείλανε έναν αγγελιοφόρο στην κουκουβάγια και της ζητήσανε να γίνει ο ηγέτης τους.
17bc3615f2658e4e8f78221611a5bacc
Όταν η κουκουβάγια εμφανίστηκε στο πλήθος των ζώων ήταν καταμεσήμερο και ο ήλιος έλαμπε δυνατά. Ο ηγέτης περπατούσε πολύ αργά, πράγα που έκανε την παρουσία του εξαιρετικά μεγαλοπρεπή, και ατένιζε γύρω του καρφώνοντας εδώ και εκεί τα μεγάλα του μάτια, πράγμα που του έδινε έναν αέρα εντυπωσιακής σοβαρότητας. «Είναι Θεός!» στρίγκλισε μια κότα και οι άλλοι ενώσανε τις φωνές τους και ξανάπανε: «Είναι Θεός!».
Πιάσανε λοιπόν και τον ακολουθούσαν όπου και να πήγαινε, και όταν η κουκουβάγια άρχισε να σκοντάφτει σε διάφορα πράγματα, αρχίσανε και αυτοί να σκοντάφτουν σε πράγματα. Τέλος, εκείνος έφτασε σε μια ασφαλτοστρωμένη ωτοστράτα και άρχισε να βαδίζει στη μέση του καταστρώματος, και όλα τα άλλα πλάσματα από κοντά του. Τότε ένα γεράκι, που λειτουργούσε σαν μοτοσυκλετιστής συνοδείας, αντιλήφθηκε ένα φορτηγό να κατευθύνεται κατά πάνω τους με καμιά εκατοστή χιλιόμετρα την ώρα, και το ανέφερε στον καρδινάλιο, και αυτός το ανέφερε με τη σειρά του στην κουκουβάγια. «Υπάρχει κίνδυνος μπροστά», είπε ο καρδινάλιος. «Γιου-χου!» είπε η κουκουβάγια. Ο καρδινάλιος της λέει: «Δεν φοβόσαστε καθόλου;» «Ουχί», είπε η κουκουβάγια ήρεμα, γιατί δεν μπορούσε να δει το φορτηγό. «Είναι Θεός!» ξαναφώναξαν όλα τα ζώα, και ακόμα φωνάζανε όταν το φορτηγό έπεσε επάνω τους και τα σκόρπισε. Μερικά ζώα τραυματίστηκαν μονάχα, τα περισσότερα όμως, συμπεριλαμβανομένης της κουκουβάγιας, σκοτωθήκανε.
 Επιμύθιον: Μπορείς να εξαπατάς πάρα πολύ κόσμο επί μεγάλο χρονικό διάστημα».
 Από το βιβλίο: «Μύθοι για την εποχή μας» του Τζέημς Θέρμπερ, εκδόσεις Οδυσσέας, 1982
by Αντικλείδι , http://antikleidi.com

Η μετρίως έξυπνη μύγα

Η μετρίως έξυπνη μύγα


060328_fly_glasses_big


Μια μεγάλη αράχνη στο παλιό σπίτι έφτιαξε έναν ιστό ωραιότατο, για να πιάνει μύγες. Κάθε φορά που μια μύγα ακουμπούσε στον ιστό και παγιδευότανε πάνω του, η αράχνη την καταβρόχθιζε, έτσι ώστε, όταν θα πέρναγε καμιά άλλη μύγα, να νομίζει πως ο ιστός ήταν ένα μέρος ασφαλές και ήσυχο, να ξεκουραστεί.
Μια μέρα, μια μετρίως έξυπνη μύγα βούιζε γύρω και πάνω απ' τον ιστό τόση πολλή ώρα χωρίς να προσγειώνεται, που η αράχνη παρουσιάστηκε και είπε «Έλα κάτω, μωρέ.»
flies-1
Η μύγα όμως ήταν αρκετά έξυπνη για τα κιλά της αράχνης, κι είπε: «Ποτέ δεν προσγειώνομαι σε μέρη που δε βλέπω να υπάρχουν κι άλλες μύγες, και δε βλέπω καθόλου άλλες μύγες στο σπίτι σας.» Έτσι, πέταξε μακριά μέχρι που έφτασε σ' ένα μέρος όπου υπήρχαν πάρα πολλές άλλες μύγες. Ετοιμαζότανε να εγκατασταθεί ανάμεσά τους όταν μια μέλισσα εμβουίστηκε κι είπε: «Στάσου, βλάκα, το χαρτί έχει κόλλα. Όλες αυτές οι μύγες είναι πιασμένες.»
«Μην είσαι ανόητη», είπε η μύγα, «απλώς χορεύουνε.»
Κατέβηκε, λοιπόν, κάτω και κόλλησε στη μυγοπαγίδα μ' όλες τις άλλες μύγες.
Επιμύθιο: δεν υπάρχει ασφάλεια στους αριθμούς, ούτε σε οτιδήποτε άλλο.
James Thurber
images (2)
Αντικλείδι , http://antikleidi.com/ 

Το φάρμακο της λύπης.

Το φάρμακο της λύπης.


duhrer


”Παρατηρώ, φίλε μου Βρούτε, πως, μολονότι εμείς οι άνθρωποι, εκτός από σώμα, διαθέτουμε και ψυχή, για τη φροντίδα και τη διατήρηση του σώματος επινοήσαμε μια τέχνη, η οποία μάλιστα, λόγω της χρησιμότητάς της, τιμάται ως εύρημα των αθανάτων θεών, ενώ αντιθέτως, μέχρι να ανακαλύψουμε την τέχνη που θεραπεύει την ψυχή δεν νιώθαμε και τόσα έντονα την έλλειψή της. Κι όταν επιτέλους μάθαμε ότι η τέχνη αυτή υπάρχει, όχι μόνο δεν τη μελετήσαμε σε βάθος, αλλά λίγοι από εμάς την υποδέχτηκαν καλοπροαίρετα- για να μην πω ότι οι περισσότεροι την αντιμετώπισαν με καχυποψία κ φθόνο”
Τον Φεβρουάριο του 45 π.Χ ο Μάρκος Τύλλιος Κικέρων, χάνει την κόρη του Τυλλία και πέφτει σε βαριά κατάθλιψη. Τον Ιούλιο του ίδιου έτους, απομονωμένος στην έπαυλή του στο Τούσκουλο αρχίζει να συγγράφει τις “Τουσκουλανές Διατριβές”, μια φιλοσοφική πραγματεία για τις προυποθέσεις της ευτυχίας. Η πρώτη διατριβή είναι αφιερωμένη εξ ολοκλήρου στο θάνατο ενώ η τρίτη είναι αφιερωμένη στο θέμα της θλίψης. Το κεντρικό ερώτημα της τρίτης τουσκουλανής διατριβής είναι το αν ο σοφός μπορεί να υποφέρει από “aegritudo” δηλαδή από λύπη. Η απόδοση στα ελληνικά της λέξης αυτής σπαζοκεφαλιάζει εδώ και χρόνια τους φιλολόγους. Μιας και δεν είμαι ένας απο αυτούς, παραχωρώ στον εαυτό μου την πολυτέλεια να ταχθεί με το μέρος των ειδικών που αν και δειλά μεταφράζουν τη λέξη aegritudo ως ” κατάθλιψη”. Τα χωρία του Κικέρωνος στα οποία περιγράφει τα συμπτώματα της κατάθλιψης είναι συγκλονιστικά καθώς δεν διαφέρουν στο ελάχιστο από τα κείμενα εκλαικευμένης ιατρικής που διαβάζουμε σήμερα στον Τύπο για το θέμα.
Φαίνεται πως πρώτοι οι Έλληνες και στη συνέχεια οι Λατίνοι, αντιμετώπισαν το θέμα της κατάθλιψης ως μια κατάσταση του πνεύματος από την οποία ξεφεύγει κανείς δύσκολα αλλά μπορούσε να γίνει εφικτό μόλις κινητοποιούσε τις πνευματικές δυνάμεις του, στις οποίες τόσο οι Έλληνες όσο και οι Λατίνοι, ως γνωστόν, είχαν τεράστια πίστη.
avicenna2paintingΧίλια χρόνια αργότερα, γύρω στο 980 μ.Χ , στη μακρινή Περσία, στην επαρχία Μπουχάρα, γεννιέται ο άνθρωπος ο οποίος έμελλε να ονομαστεί “Ο Πρίγκηπας των Ιατρών”. O Ibn Sina γνωστότερος σε όλους μας ως Avicenna αφού μελέτησε πρώτα τα συγγράμματα των προκατόχων του Ελλήνων και Λατίνων αλλά και των συγχρόνων του Αράβων ιατρών, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι το ”φάρμακο τη λύπης” μπορούσε να βρεθεί και στην τροφή. Ο Αβικέννας ήταν μια bigger than life μορφή. Ένας homo universalis πριν η Δύση να συλλάβει καν την έννοια του “καθολικού ανθρώπου”, ένας ανθρωπιστής πριν να διατυπωθεί η έννοια του ανθρωπισμού, ένας ορθολογιστής και σκεπτικιστής πριν το ρεύμα του σκεπτικισμού να πάρει σάρκα και οστά στη Δύση. Η βαθιά του αγάπη για τον άνθρωπο και η φιλοπερίεργη φύση του, τον παρακίνησαν να ταξιδέψει για να γνωρίσει από κοντά τα ανθρώπινα η μελέτη των οποίων του απέδωσε μια μοναδική υστεροφημία και βέβαια τον τίτλο του “Πρίγκηπα των Ιατρών.
Μία από τις πιο γνωστές του πραγματείες είναι το De viribus cordis, “Περί των Δυνάμεων της Καρδιάς” στο οποίο περιγράφει μια μέθοδο θεραπείας της μελαγχολίας μέσω της φροντίδας του “πνεύματος”. Για το λόγο αυτό προτείνει την ενίσχυση του πνεύματος με μια σειρά από καρδιοτονωτικές τροφές.
Αυτές οι τροφές της καρδιάς που τονώνουν το πνεύμα κ διώχνουν μακριά τη μελαγχολία αποτελούν και τα βασικά στοιχεία της κουζίνας της Μέσης Ανατολής: μπαχαρικά, ροδόνερο, ρόδια, φλούδα από λεμόνι, κρόκοι αυγού, σαφράν, σανδαλόξυλο και κρασί. Αυτά είναι τα βασικά συστατικά για το φάρμακο της λύπης.
images (5)Δεν χρειάζεται ίσως να πω, πως η επίδραση της διδασκαλίας του Αβικέννα είναι καταλυτική και πως σύντομα όλα τα μαγειρικά βιβλία της Δύσης εναρμονίζονται με τη διδασκαλία του. Όλοι αναζητούν στην κουζίνα της Μέσης Ανατολής το μυστικό της ευτυχίας και τη μακροζωίας. Η κουζίνα της Περσίας, γίνεται συνώνυμη της ευεξίας, της χαράς της ζωής, του ανέμελου έρωτα που νικάει κατά κράτος τα γηρατειά!
Με την πάροδο των αιώνων και το μετασχηματισμό της Αλχημείας σε Επιστήμη αλλά και την ίδια την πρόοδο των Επιστημών, οι διδασκαλίες του Αβικέννα, όπως είναι φυσικό ξεχνιούνται. Η κουζίνα της Ευρώπης με την εγκατάσταση των Ιταλών μαγείρων στα υπόγεια των Βερσαλλιών, κάτω από τη μπαγκέτα του Λα Βαρέν παίρνει άλλο δρόμο κ η εικόνα του μάγειρα-αλχημιστή ξεχνιέται οριστικώς.
Στα 1858 όμως, o Άγγλος, ο Edward Fitzgerald εκδίδει για πρώτη φορά μεταφρασμένα στα Αγγλικά τα τετράστιχα του Πέρση ποιητή Ομάρ Καγιάμ. Η πρώτη έκδοση των “Ρουμπαγιάτ” ήταν μια εκδοτική αποτυχία που σύντομα όμως μετετράπη σε τεράστια επιτυχία τόσο εκδοτική όσο και καλλιτεχνική. Έτσι, η Ευρώπη αρχικά και η Αμερική στη συνέχεια, γνώρισαν το μαγικό και αισθησιακό πολιτιστικό terroir της Περσίας.
Πώς μπορεί να περιγράψει κανείς την ποίηση του Πέρση, σκεπτικιστή αστρονόμου, μαθηματικού κ ποιητή Ομάρ Καγιάμ;
              Στέκει η καρδιά μου κ απορεί. Δεν ξέρει πού να γύρει
     Προς τη Ταβέρνα ή στο Τζαμί; Κοράνι ή ποτήρι;
Μα είναι θαρρώ καλύτερα να κάθεται κανένας
        Γέρος στο καπηλειό παρά τρελός στο μοναστήρι.
Είναι νομίζω φανερό ότι ο Ομάρ Καγιάμ δεν ήταν ένας συνηθισμένος άνθρωπος της εποχής του. Αμφισβήτησε τις θρησκείες και το Ιερατείο και αν κ Αστρονόμος ο ίδιος κατέληξε όπως και ο Αβικέννας, νωρίτερα από αυτόν ότι η Αστρολογία ήταν μία απάτη και επιδόθηκε με πάθος στο να μελετήσει την Επιστήμη του και να απομυζήσει και την τελευταία σταγόνα ζωής και την τελευταία σταγόνα κρασιού, εντοπίζοντας με μια χαρακτηριστική μελαγχολία κι αυτός, το σύντομο πέρασμά μας από τη ζωή.
 Είν’ η Ζωή παράξενο που φεύγει καραβάνι
          Που της θερίζει τη χαρά της Μοίρας το δρεπάνι.
             Πες μου, γιατί να θλίβεστε κ συλλογιέστε τ’αύριο;
                      Κέρνα μας, κέρνα κεραστή, κι η Νύχτα μας προκάνει
Χάρις στον Ομάρ Καγιάμ και τις αστρονομικές του μετρήσεις, το περσικό Νέο Έτος, το Nowruz εορτάζεται σήμερα, την πρώτη μέρα της Άνοιξης. Τη μέρα κατά την οποία οι Πέρσες ανάβουν φωτιές γύρω από τις οποίες χορεύουν τραγουδώντας το πέρασμα του μελαγχολικού χειμώνα: “Sorkhee-eh tow az man, zardee-eh man az tow! “
“Φωτιά! Δώσε μου το κόκκινό σου χρώμα, παίρνοντας από το δέρμα μου την ασπράδα του χειμώνα!”
 Και βέβαια το νέο έτος εορτάζεται με φαγητά που φυσικά περιέχουν κ τα “καρδιοτονωτικά υλικά” του Avicenna.
Η μετάφραση των Ρουμπαγιάτ έκανε την Περσία μόδα κι έτσι η κουζίνα της κατέκτησε για δεύτερη φορά τη Δυτική Ευρώπη, μάλιστα δύο από τα περσικά εστιατόρια που υπάρχουν στο Παρίσι ως τις μέρες μας, χρονολογούνται από εκείνη την εποχή.
Το αν οι καρδιοτονωτικές τροφές του Αβικέννα νικούν τη μελαγχολία είναι μια ερώτηση που σήμερα μπορούμε να απαντήσουμε με σιγουριά. Ο σκεπτικιστής μέσα μου νικάει το μύθο του μάγειρα-αλχημιστή, ιατρού των σωμάτων και των “ψυχών” χωρίς να καταφέρνει όμως να διώξει την επίγευση της μαγείας που αφήνει η γλυκιά αυτή σκέψη.
Άλλως τε και ο Καγιάμ αν κ ο ίδιος σκεπτιστής, λέγεται πως πέθανε στην πολυθρόνα του διαβάζοντας μέχρι την τελευταία στιγμή τα συγγράμματα του Αβικέννα…
Τι να έψαχνε να βρει άραγε;
Κάμε όπως κάνουν οι σοφοί κ μην πολυπλανάσαι
Παράτησε τις προσευχές κ τις νηστείες σπάσε
 Και πρόσεχε, Ομάρ Καγιάμ, έργα σωστά να κάμεις
Μέθα, και πήγαινε μακριά, καλός μονάχα να’σαι!
haftseen*Το Μυστικό του Σουλτάνου*
Σούπα απο χυμό ροδιού.
(για 8 άτομα, εφόσον σερβίρεται ως πρώτο πιάτο, για 4 εφόσον σερβίρεται ως κύριο)
500 γρ. κιμά απο άπαχο αρνί
2 φλυτζάνια χυμό ροδιού
1,5 φλυτζάνι ζωμό κρέατος
Μισό κουτ. τσαγιού γαρύφαλλο σκόνη
Μισό κουτ.τσαγ. φρεσκοαλεσμένο πιπέρι
Μισό κουτ.τσαγιού τουρμέρικ (κουρκουμάς)
1 κουτ.τσαγιού αλάτι
1 φλυζάνι ψιλοκομμένος μαιντανός
1 κουτ.σούπας ψιλοκομμένα φύλλα μέντας
1 μέτριο κρεμμύδι ψιλοκομμένο
4 κουτ.σούπας λάδι
Ανακατέψτε καλά τον κιμά με το αλάτι, το πιπέρι, το γαρύφαλλο και το τουρμέρικ και δουλέψτε το με τα χέρια σας.
Πλάστε τον κιμά σε μικρούς, σφιχτούς κεφτέδες.
Σε ένα βαρύ τηγάνι, ζεστάνετε το λάδι και σωτάρετε ελαφρά το κρεμμύδι, το μαιντανό και τη μέντα.
Προσθέστε τους κεφτέδες και τους αφήνουμε μέχρι να πάρουν ένα καλό χρώμα, ανακατεύοντας τους προσεκτικά.
Προσθέστε το χυμό ροδιού και στη συνέχεια το ζωμό του κρέατος, σκεπάστε το τηγάνι και σιγοβράστε για μισή ώρα.
Σερβίρεται ζεστό.
1. Με τον τίτλο ” Το φάρμακο της λύπης” εξεδόθη σχετικά πρόσφατα από τις εκδόσεις “Ωκεανίδα”, η τρίτη τουσκουλανή διατριβή του Κικέρωνος σε μετάφραση της Όλγα Παπακώστα . Δεν τη θεωρώ ιδαιτέρω πετυχημένη έκδοση.
2. Η μετάφραση των “Ρουμπαγιάτ” είναι του Πάνου Γνευτού, από τις εκδόσεις ” Ερατώ”.
* Άλμπρεχτ Ντύρερ, Μελαγχολία
Αντικλείδι , http://antikleidi.com

Ζώντας για τους άλλους…

Ζώντας για τους άλλους…


timthumb

Έρχεται κάποια στιγμή στη ζωή μας που μας πιάνει ένα αίσθημα φόβου, ένας πανικός. Νιώθουμε ότι δε ζήσαμε, νιώθουμε ότι δε ζούμε τις στιγμές, νιώθουμε ότι ζούμε μόνο για τους άλλους και η ζωή μας περνάει σαν τρέιλερ ταινίας από μπροστά μας.
Πρωταγωνιστές είμαστε εμείς, αλλά είμαστε δυστυχισμένοι.Δίνουμε συνέχεια στους άλλους, φίλους, συγγενείς,γνωστούς, μοιράζουμε κομμάτια του εαυτού μας απλόχερα και ανιδιοτελώς. Δίνουμε χωρίς να εισπράττουμε. Αναμένουμε μόνο μια κατανόηση, ένα καλό λόγο, ένα ευχαριστώ. Μα δεν παίρνουμε ούτε αυτό!
Μας πληγώνει η αχαριστία αλλά συνεχίζουμε να μοιράζουμε ό,τι έχουμε υλικό και άυλο, μοιράζουμε ψυχή, συναίσθημα. Η ψυχολογία λέει ότι εκείνοι που δίνουν είναι οι άνθρωποι που είχαν καλά παιδικά χρόνια, που ένιωσαν και πήραν αρκετή αγάπη ως παιδιά. Και μια άλλη θεωρία υποστηρίζει ότι εκείνος που δίνει πάντα ευελπιστεί και περιμένει να πάρει. Μάταια, όμως, περιμένει… το ότι κάποιοι από εμάς ζούνε για τους άλλους δε σημαίνει ότι αυτό θα αναγνωρισθεί από μέρους τους, ούτε ότι θα λάβουν ό,τι δίνουν.
Όταν παίρνεις γεμίζουν τα χέρια σουόταν δίνεις γεμίζει η καρδιά σου. Είναι πολύ εγωιστικό, λοιπόν, να απαιτούμε να εισπράττουμε ό,τι χαρίζουμε. Καταρχήν ό,τι κάνουμε το κάνουμε για να νιώσουμε καλά οι ίδιοι, δεν μας το επιβάλλει κανείς. Δεν υπάρχει, λοιπόν, λόγος να αναμένουμε και ανάλογη συμπεριφορά.
Στη ζωή αυτή δεν παίρνεις πάντα ό,τι δίνεις. Στην κοινωνία μας δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι. Υπάρχουν δυο τύποι ανθρώπων. Αυτοί που ζουν για τους άλλους, παραμερίζοντας οποιοδήποτε προσωπικό όφελος, και οι άλλοι που ζουν μόνο για τον εαυτό τους, για την πάρτη τους και μόνο. Η μέση κατηγορία και πιο υγιής από κοινωνικής άποψης είναι ο ισομερισμός του δούναι και λαβείν.
Πάντως, ένα είναι σίγουρο: ενώ αυτοί που δίνουν χωρίς να παίρνουν θεωρούν τους εαυτούς τους θύματα, στην ουσία δεν είναι. Είναι μόνο έρμαια στα προσωπικά τους θέλω, έρμαια στο κυνήγι της εκτίμησης και της ευγνωμοσύνης των άλλων που, όμως, ποτέ δεν θα κερδίσουν, στο βαθμό, τουλάχιστον, που επιθυμούν.
Sebastião-Salgado-Genesis2
Προσφέρω σημαίνει υπάρχω, προσφέρω σημαίνει μπορώ, είμαι δυνατός. Άρα, η προσφορά μας είτε υλική, είτε ψυχική, έχει να κάνει με τον τρόπο που εμείς οι ίδιοι αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό μας και θέλουμε να πλασάρουμε αυτή την εικόνα του Εγώ μας προς τα έξω. Δίνουμε, δίνουμε, δίνουμε απεριόριστα, χωρίς φραγμούς, πολλές φορές ξεπερνάμε και τις δυνατότητες και μετά νιώθουμε ευχαρίστηση, όχι γιατί μας το αναγνώρισαν εξολοκλήρου, αλλά γιατί ανέβηκε το Εγώ μας στα δικά μας μάτια πρώτα από όλα.
Δίνω, άρα είμαι σε καλύτερη μοίρα από τους άλλους. Νοιάζομαι για το συνάνθρωπο, άρα είμαι καλός άνθρωπος. Η εξύψωση του Εγώ είναι ένα από τα ζητούμενα της ανθρώπινης φύσης. Εξυψώνουμε το Εγώ μας για να εξοβελίσουμε τους φόβους και τις ανησυχίες. Πολλές φορές, όμως, ξεπερνάμε το μέτρο του επιτρεπτού και φτάνουμε σε βαθμό να παραγκωνίζουμε τον εαυτό μας, ενώ αρχική μας πρόθεση ήταν να τον αναβαθμίσουμε και να του δώσουμε προτεραιότητα, τώρα έρχεται σε δεύτερη μοίρα.
Ζώντας για τους άλλους ξεχνάμε ότι υπάρχουμε… Ζώντας για τους άλλους μηδενίζουμε το εγώ μας… Οι άλλοι δεν το αναγνωρίζουν και εμείς μπαίνουμε σε ένα φαύλο κύκλο αναζήτησης της ευγνωμοσύνης τους… Περιμένουμε, όμως, κάτι ανύπαρκτο. Το καταλαβαίνουμε κάποιες στιγμές, όμως έχουμε ήδη δώσει τόσα πολλά που μας είναι δύσκολο να αλλάξουμε ρόλο, πιστεύουμε ότι κάποτε θα ακούσουμε το τόσο πολυπόθητο και απλό, μια λέξη μόνο, ευχαριστώ. Και όσο αυτό δε συμβαίνει η εμμονή να προσφέρουμε γίνεται μεγαλύτερη!
Και όσο προχωράει η ζωή και όσο πλησιάζουμε στη δύση της αρχίζουμε, πλέον, και συνειδητοποιούμε τα χρόνια που χάσαμε αναμένοντας… Όμως ακόμα και τώρα δεν το πιστεύουμε, δεν θέλουμε να πιστέψουμε ότι υπάρχει τόσο μεγάλη αγνωμοσύνη. Υπάρχουν πραγματικά άνθρωποι που έχουν αφιερώσει όλη τους τη ζωή στους άλλους και όχι στον εαυτό τους. Μπορεί ποτέ αυτοί οι άνθρωποι να μην κατόρθωσαν να καλύψουν τα συναισθηματικά τους κενά αναζητώντας την αφοσίωση που και οι ίδιοι έδειξαν, αλλά κατόρθωσαν κάτι άλλο πολύ σημαντικό για αυτούς, έζησαν όπως πραγματικά ένιωσαν, έζησαν όπως πραγματικά ήθελαν… έζησαν για τους άλλους.
Δεν είναι οδυνηρό να ζεις για τους άλλους… δεν είναι λυπηρό που οι άλλοι δεν το καταλαβαίνουνΕίναι λυπηρό να ζεις μια ζωή που δε θες… ζήσελοιπόντη ζωή σου όπως εσύ θες ακόμα και αν ζεις μόνο για τους άλλους και όχι για σένα. Κάνε αυτό που θέλεις πραγματικά στη ζωή σου, αγάπησε χωρίς να σε αγαπήσουν, πρόσφερε χωρίς να σου προσφέρουν, νιώσε τους ανθρώπους χωρίς να σε νιώσουν…
Και πρέπει να ξέρεις ότι τη χαρά δε θα την πάρεις από την αναγνώρισή τους, τη χαρά θα την πάρεις από σένα τον ίδιο. Γιατί μπορεί να έζησες για τους άλλους
Αλλά ήταν αυτό που ήθελες
Στην ουσία έζησες τη ζωή που ήθελες,
Έστω και ζώντας για τους άλλους…
____
   Ιωάννα Χαρμπέα
   aixmi.gr
Αντικλείδι , http://antikleidi.com