Κυριακή 22 Δεκεμβρίου 2013

Το χριστουγεννιάτικο δέντρο, η φάτνη και ο Άη Βασίλης είναι έθιμα ελληνικά


agios_vasilis_179693827.jpg
Το χριστουγεννιάτικο δέντρο, η φάτνη και ο Άη Βασίλης είναι έθιμα ελληνικά και όχι ξενόφερτα όπως λανθασμένα νομίζουμε. Κάποια από αυτά έχουν τις ρίζες τους στην αρχαιότητα αλλά και στα Βυζαντινά χρόνια.

Η καθιέρωση των εορτών των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς.

Μέχρι τον 10ο μ.Χ. αιώνα, οπότε και καθορίστηκε η ημερομηνία εορτής των Χριστουγέννων, ήταν παράδοση να τελείται στις 25 Δεκεμβρίου κάθε χρόνου δημόσια εορτή προς τιμήν του θεού Ήλιου, ως κατάλοιπο της προχριστιανικής εποχής. Την  γέννηση του Χριστού μέχρι τότε την εόρταζαν στις 6 Ιανουαρίου. Στο Βυζάντιο εκείνη την ημέρα, σε μια από τις αίθουσες ακρόασης του μεγάλου παλατιού, μπροστά σε συγκέντρωση επίσημων, ο αυτοκράτορας έδινε στους αξιωματούχους, που είχαν πρόσφατα ανακηρυχθεί ή προαχθεί, τα διπλώματά τους, τα διακριτικά τους και εγχάρακτες πλάκες από ελεφαντόδοντο όμοιες με εκείνες που σήμερα είναι γνωστές ως υπατικά δίπτυχα. Οι αξιωματούχοι προπαρασκευάζονταν για την τελετή αυτή με νηστεία από την προηγούμενη ημέρα, έπαιρναν δε τα διπλώματά τους από τον αυτοκράτορα γονατίζοντας μπροστά του.

Η Πρωτοχρονιά, σαν πρώτη ημέρα του έτους, ονομαζόταν kalendae από τους Ρωμαίους (και αργότερα από τους Βυζαντινούς). Η πρώτη Ιανουαρίου καθιερώθηκε σαν Πρωτοχρονιά μονάχα από τα μέσα του 2ου αιώνα π.Χ. και συγκαταλέχθηκε μέσα στις πέντε επίσημες γιορτές των Ρωμαίων. Αρχικά το ρωμαϊκό έτος ξεκινούσε την πρώτη Μαρτίου και μόνο το 153 π.Χ. άρχισε να θεωρείται Πρωτοχρονιά η 7η Ιανουαρίου, όταν καθιερώθηκε, το έτος αυτό οι ανώτατοι άρχοντες του κράτους να αναλαμβάνουν ή να ανανεώνουν τα καθήκοντά τους την ημερομηνία αυτή. Η 1η Σεπτεμβρίου ορίστηκε σαν αρχή του θρησκευτικού έτους το 313 και διατηρήθηκε στην Εκκλησία μας αλλά και με κάποια σχετικά έθιμα σε πολλά μέρη της Ελλάδας, ιδιαίτερα στα Δωδεκάνησα.

Οι Βυζαντινοί πίστευαν, ότι όπως θα περνούσε κανείς την ημέρα της Πρωτοχρονιάς, έτσι θα περνούσε και ολόκληρο τον χρόνο. Γι’ αυτό την ημέρα αυτή προσπαθούσαν να την περάσουν με όσο το δυνατόν πιο ευχάριστο τρόπο. Μάλιστα πολλοί, ακολουθώντας ένα πανάρχαιο έθιμο της Διονυσιακής λατρείας, μεταμφιέζονταν σε ζώα (καμήλες, τράγους, ελάφια) και γύριζαν στα σπίτια με πηδήματα, χορούς και τραγούδια. Όσους συναντούσαν τους πείραζαν με διάφορα αστεία. Το έθιμο αυτό εξακολουθεί να τελείται μέχρι και σήμερα σε πολλές περιοχές της χώρας μας, ιδίως στη Μακεδονία και τη Θράκη. Με την Πρωτοχρονιά ήταν από τότε συνδεδεμένες και πολλές προλήψεις. Την ημέρα αυτή τελούσαν το έθιμο του «ποδαρικού», απέφευγαν να πληρώνουν χρέη, να δανείζουν λεφτά, να δουλεύουν ή να δίνουν φωτιά. Από τα Βυζαντινά χρόνια τα παιδιά περίμεναν την Πρωτοχρονιά με λαχτάρα. Μετά την Θεία Λειτουργία, πήγαιναν στα σπίτια των πλουσίων και τραγουδούσαν τα κάλαντα, δηλαδή τα πρωτοχρονιάτικα τραγούδια (η λέξη προέρχεται από τη λατινική kalendae, από την οποία προέρχεται και η λέξη καλένδες), κρατώντας στα χέρια τους ένα μήλο ή ένα πορτοκάλι. Οι οικοδεσπότες κάρφωναν επάνω στο φρούτο ένα νόμισμα, τη «στρήνα» και τα παιδιά, για τον μποναμά που έπαιρναν, έδιναν ευχές και ένα φιλί.

Το στολισμένο δέντρο της αρχαιότητας

Η πρωταρχική ιδέα και το έθιμο του στολισμού ενός δέντρου κατά τα Χριστούγεννα δεν είναι ξενόφερτη, όπως θεωρούν πολλοί, λόγω άγνοιας. Στην αρχαία Ελλάδα υπήρχε παρόμοιο έθιμο, μόνο που το δέντρο που στολιζόταν δεν ήταν έλατο, αλλά η Ειρεσιώνη.

Η Ειρεσιώνη (είρος = έριον, μαλλίον) ήταν ένας μεγάλος κλάδος αγριελιάς (κότινος), που τον στόλιζαν με γιρλάντες από μαλλί λευκό και κόκκινο καθώς και με τους πρώτους φθινοπωρινούς καρπούς (σύκα, καρύδια, αμύγδαλα, κάστανα, δημητριακά, κ.λ.π.), που συνέλεγαν και αφού τους έδεναν με κλωστή, τους κρέμαγαν στα κλαδιά του. Αποτελούσε έκφραση ευχαριστίας για τη γονιμότητα του λήξαντος έτους και παράκληση συνέχισης της γονιμότητας και ευφορίας για τον επόμενο χρόνο. Η Ειρεσιώνη ήταν αφιερωμένη στην Αθηνά, τον Απόλλωνα και τις Ώρες (Ευνομία, Δίκη, Ειρήνη). Κάθε χρόνο, στο διάστημα από 22 Σεπτεμβρίου έως 20 Οκτωβρίου, παιδιά των οποίων και οι δύο γονείς ζούσαν, περιέφεραν την Ειρεσιώνη στους δρόμους της πόλης των Αθηνών και άλλων πόλεων της αρχαίας Ελλάδας, τραγουδώντας κάλαντα από σπίτι σε σπίτι, παίρνοντας το φιλοδώρημά τους από τον νοικοκύρη ή τη νοικοκυρά και όταν έφθαναν στο σπίτι τους κρεμούσαν την Ειρεσιώνη πάνω από την εξώπορτά τους, όπου έμενε εκεί μέχρι την ιδία ημέρα του νέου έτους, οπότε, αφού τοποθετούσαν την νέα, κατέβαζαν την παλιά και την έκαιγαν. Άλλα παιδιά κρεμούσαν την Ειρεσιώνη πάνω από την θύρα του Ιερού του Απόλλωνος.
Πρόγονος λοιπόν, του Χριστουγεννιάτικου δέντρου είναι η Ειρεσιώνη, που μεταδόθηκε σαν έθιμο του στολισμένου δέντρου στους βόρειους λαούς της Ευρώπης από τους Έλληνες ταξιδευτές ή ξένους που είχαν επισκεφθεί και ζήσει στην Ελλάδα. Οι λαοί αυτοί, ελλείψει ελαιοδένδρων στις χώρες τους, στόλιζαν κλαδιά από έλατα και άλλα δέντρα που ευδοκιμούσαν σε κάθε τόπο.

Το Βυζαντινό χριστουγεννιάτικο δέντρο

Το θρησκευτικό έθιμο του στολισμού δένδρου και μάλιστα ως μετεξέλιξη της αρχαίας Ελληνικής «Ειρεσιώνης», πέρασε αργότερα και στους Χριστιανούς, που το συνέδεσαν με την Χριστιανική παράδοση των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς. Όπως αναφέρει στο βιβλίο του «Βυζαντινών βίος και Πολιτισμός» ο Φαίδων Κουκουλές (1881-1956), τακτικός Καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών και Ακαδημαϊκός, στο Βυζάντιο κατά την εορτή των Χριστουγέννων «…κατά διαταγήν του επάρχου της (κάθε) πόλεως, ου μόνον καθαρισμός των οδών εγένετο, αλλά και στολισμός  διαφόρων κατά διαστήματα στηνομένων στύλων με δενδρολίβανα, κλάδους μύρτου και άνθη εποχής».  Αξίζει να σημειωθεί, ότι ένα επίλεκτο Βασιλικό (Ιπποτικό) Τάγμα ιππικού της  βυζαντινής ανακτορικής φρουράς, το οποίο – μεταξύ άλλων – συμμετείχε με  τελετουργικό ρόλο σε επίσημες αυτοκρατορικές τελετές – μεταξύ των οποίων και της  τελετής των Χριστουγέννων – ήταν εκείνο της «Εταιρείας», το οποίο αποτελούνταν από τρία τμήματα, τη «Μικρή», τη «Μεσαία» και την «Μεγάλη Εταιρεία».

Την «Μικρή Εταιρεία» την αποτελούσαν αλλόθρησκοι μισθοφόροι (π.χ. εθνικοί, ειδωλολάτρες, μουσουλμάνοι κλπ). Την «Μεσαία Εταιρεία» την αποτελούσαν αλλόδοξοι ή και αλλοεθνείς Χριστιανοί μισθοφόροι (π.χ. Σκανδιναβοί, Γερμανοί, Ρώσοι, Άγγλοι κλπ) και τη «Μεγάλη Εταιρεία» την αποτελούσαν «Ρωμαίοι», δηλαδή Έλληνες Ορθόδοξοι Χριστιανοί (Ρωμιοί).
Πιο πιθανό είναι, επομένως, να ήταν και  αλλοεθνείς/αλλογενείς μισθοφόροι Ιππότες της Μεσαίας Εταιρείας, εκείνοι που μεταλαμπάδευσαν το έθιμο της «Ειρεσιώνης» (το οποίο μετεξελίχθηκε στους βυζαντινούς στηνόμενους στύλους με δενδρολίβανα, κλάδους μύρτου και ανθέων εποχής, που ήσαν οι πρόγονοι του σημερινού χριστουγεννιάτικου δέντρου) στις μακρινές  εκχριστιανισμένες χώρες, από τις οποίες κατάγονταν.

Πάντως η ανάμνηση του βυζαντινού Χριστουγεννιάτικου στολισμού με στηνόμενους  στύλους με δενδρολίβανα επιβίωσε στα Πρωτοχρονιάτικα κάλαντα: «Αρχιμηνιά κι  αρχιχρονιά, ψηλή μου ΔΕΝΔΡΟΛΙΒΑΝΙΑ…»

Επειδή στις βόρειες χώρες της Ευρώπης δεν φύονται δενδρολίβανα, αλλά υπάρχουν σε αφθονία τα έλατα, το έλατο –τα κλαδιά του οποίου μοιάζουν πολύ με εκείνα του δενδρολίβανου- θα μπορούσε, ίσως, να ήταν τότε το πιο πρόσφορο υποκατάστατό του δεντρολίβανου σαν στολισμένο χριστουγεννιάτικο δέντρο.

Ο στολισμός του δέντρου με κεράκια καθιερώθηκε αργότερα. Σύμφωνα με μία εκδοχή, αυτός καθιερώθηκε από τον Μαρτίνο Λούθηρο, ο οποίος, περπατώντας τη νύχτα στα δάση και βλέποντας τα χειμωνιάτικα αστέρια να λάμπουν μέσα στα κλαδιά των δέντρων, συνέλαβε την ιδέα της τοποθέτησης ενός φωτισμένου χριστουγεννιάτικου δέντρου στο σπίτι του, που θα απεικόνιζε τον έναστρο ουρανό απ’ όπου ο Χριστός ήρθε στον κόσμο. Έτσι το έθιμο του στολισμού ελάτων στη περίοδο των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς διαδόθηκε ευρέως στη Δύση και παρέμεινε μέχρι τις ημέρες μας, τόσο στους Καθολικούς, όσο και στους Προτεστάντες.

Η επιστροφή του εθίμου στην Ελλάδα

Από την Δύση το έθιμο αυτό επέστρεψε και πάλι στη πατρίδα μας, σαν χριστουγεννιάτικο έλατο, αφού κατά την Ενετοκρατία και την Τουρκοκρατία είχε λησμονηθεί και εκλείψει σε πολλά μέρη το έθιμο του στολισμένου δενδρολίβανου.

Λέγεται, πως μετά την Επανάσταση του 1821 και την σύσταση του Νεοελληνικού Κράτους οι Βαυαροί έφεραν το έθιμο του στολισμού του χριστουγεννιάτικου ελάτου στην Ελλάδα και πως για πρώτη φορά στολίστηκε χριστουγεννιάτικο δέντρο στα ανάκτορα του Όθωνα το 1833. Από τότε καθιερώθηκε σταδιακά σε όλη την Ελλάδα.

Εκτός από το στόλισμα του χριστουγεννιάτικου δέντρου επικράτησε στις παραθαλάσσιες περιοχές του τόπου μας από τα βυζαντινά χρόνια και ο στολισμός του χριστουγεννιάτικου καραβιού. Τα παιδιά των νησιών των Κυκλάδων και ολόκληρου του Αιγαίου, όπως και πολλών παραθαλάσσιων περιοχών της χώρας μας, κατασκεύαζαν με χαρτί και ξύλο ένα ομοίωμα καραβιού, το στόλιζαν με χρωματιστά χαρτιά και σχοινιά και με αυτό γυρνούσαν στα σπίτια και έλεγαν τα κάλαντα. Στο καραβάκι αυτό τα παιδιά φύλαγαν τα γλυκίσματα και τα χριστόψωμα, που έπαιρναν ως φίλεμα από τους νοικοκύρηδες, αφού τους είχαν τραγουδήσει τα κάλαντα. Συνυφασμένο με αποχωρισμούς και δυσάρεστες αναμνήσεις, όπως επισημαίνει ο Κα­θη­γη­τής τής Λα­ο­γρα­φί­ας Δημήτριος Λουκάτος στο βι­βλί­ο του «Χρι­στου­γεν­νι­ά­τι­κα και των γι­ορ­τών», αλλά και ως τάμα των ναυτικών σε στιγμές κινδύνου στη θάλασσα, το καράβι δεν θα μπορούσε να συμβολίσει οικογενειακές συνεστιάσεις θαλπωρής, με παρόντα όλα τα μέλη της οικογένειας, ή να τονώσει το οικογενειακό αίσθημα. Για τον λόγο αυτόν, το καράβι σπάνια αποτέλεσε στοιχείο διακόσμησης των ελληνικών σπιτιών τα Χριστούγεννα.

Τα έθιμα της φάτνης, των καλανδιστών και του Άη Βασίλη

Πρέπει επίσης να αναφερθεί, ότι και η φάτνη, η οποία τοποθετείται στην βάση του Χριστουγεννιάτικου δέντρου, αποτελεί επίσης ελληνικό έθιμο από την εποχή του Βυζαντίου. Στο βιβλίο του ο Φαίδων Κουκουλές αναφέρει ότι «οι Βυζαντινοί κατά την ημέραν των Χριστουγέννων…εσχημάτιζον σπήλαιον και εν αυτώ ετοποθέτουν στρωμνήν, εφ’ ής ετοποθέτουν παίδα, τον Ιησούν παριστάνοντα…».

Τονίζει, επίσης, ότι ελληνικό έθιμο από την βυζαντινή εποχή ήταν και τα χριστουγεννιάτικα κάλαντα και γράφει :«…Οι Βυζαντινόπαιδες, περιερχόμενοι τας οικίας, από βαθείας πρωίας μέχρι δείλης οψίας, μετά αυλών και συρίγγων έλεγον τα κάλανδα…»
Περί των καλανδιστών κατά τα Χριστούγεννα κατά τον 12ο αιώνα, μαρτυρεί και ο βυζαντινός λόγιος του 12ου αιώνα Ιωάννης. Τζέτζης, που αναφέρει χαρακτηριστικά:
«…Και όσοι κατ’ αρχίμηνον την Ιανουαρίου και τη Χριστού γεννήσει δε και Φώτων  ημέρα, οπόσοι περιτρέχουσι τας θύρας προσαιτούντες μετά ωδών και επωδών και  λόγους εγκωμίων…».

Όμως, ελληνική προέλευση έχει και το έθιμο του Άη Βασίλη, που πέρασε σε όλες τις χώρες της Δύσης -πιθανόν λόγω σύγχυσης- εντελώς αλλοιωμένο, σαν έθιμο του Santa Claus, ή του Sintιer Klaas, ή του Saint Nick, ή του Father Christmas κλπ.(δηλαδή του Αγίου Νικολάου, Επισκόπου Μύρων της Λυκίας, ο οποίος για εμάς είναι ο προστάτης Άγιος των ναυτικών και δεν μπορεί σε καμιά περίπτωση να ταυτίζεται με τον Άγιο Βασίλειο).

Ο δυτικός αυτός «τύπος» Άη Βασίλη, από κάθε άποψη, δεν έχει ουδεμία ομοιότητα με τον γνήσιο Άγιο Βασίλειο -ούτε και με τον Άγιο Νικόλαο- και σαν έθιμο δεν βασίζεται στα πραγματικά ιστορικά και λαογραφικά δεδομένα, αλλά στις ιδιαίτερες θρησκευτικές και λαογραφικές παραδόσεις και τους μύθους των διαφόρων λαών, που το προσάρμοσαν στη δική τους κουλτούρα. Δυστυχώς, όμως, και εμείς οι Νεοέλληνες υιοθετήσαμε τον δυτικό αυτόν “τύπο” Άη-Βασίλη, αφού εξοβελίσαμε πολλά στοιχεία από το δικό μας γνήσιο και πρωταρχικό έθιμο του Αγίου Βασιλείου.

Ο κα­θη­γη­τής Δημήτριος Λου­κά­τος, γρά­φει μεταξύ άλλων:

«Ο δικός μας Άγιος Βασίλης ήταν καθαρά ένας πρωτοχρονιάτικος Άγιος, κάτι ανάμεσα στον πραγματικό Ιεράρχη της Καισαρείας και σε ένα πρόσωπο συμβολικό του Ελληνισμού, που ξεκινούσε από τα βάθη της ελληνικής Ασίας και έφτανε την ίδια ημέρα σε όλα τα πλάτη, από τον Πόντο (σ.σ. την ιδιαίτερη πατρίδα του, αφού είχε γεννηθεί το 330 στη Νεοκαισάρεια του Πόντου) ως την Επτάνησο και από την Ήπειρο ως την Κύπρο…Εκείνο που έφερνε στους ανθρώπους ήταν περισσότερο συμβολικό: Η καλή τύχη και η ιερατική ευλογία του.

Ο Άη Βασίλης στην δική μας βυζαντινή παράδοση ήταν γελαστός, ντυμένος σαν βυζαντινός πεζοπόρος με σκουφί…και στο χέρι του κρατούσε ένα ραβδί…Το μαγικό ραβδί του, από όπου με θαυμαστό τρόπο βλάσταιναν ή ζωντάνευαν κλαδιά και πέρδικες, σύμβολα των αντίστοιχων δώρων, που θα μπορούσε να μοιράσει στους ευνοούμενούς του….Οι άνθρωποι λες και ζητούσαν την ευλογία του, με το να μοιράζουν από δική τους πρόθεση δώρα και λεφτά…Γονείς και συγγενείς έδιναν στα παιδιά τους μποναμάδες ή αντάλλαζαν και μεταξύ τους δώρα..»

Σαν ιστορικό πρόσωπο, ο Άγιος Βασίλειος, που υπήρξε ένας από τους μεγάλους Πατέρες της Εκκλησίας μας (ένας από τους τρείς μεγάλους Ιεράρχες της Εκκλησίας, για αυτό και ονομάστηκε Μέγας Βασίλειος), διετέλεσε Επίσκοπος Καισαρείας και Έξαρχος της Αρχιεπισκοπής του Πόντου. Εκτός από τον υποδειγματικό χριστιανικό του βίο και το πλούσιο φιλανθρωπικό του έργο (στο οποίο, σύμφωνα με την παράδοση, οφείλεται και η καθιέρωση του γνωστού εθίμου της πρωτοχρονιάτικης Βασιλόπιτας), είχε τεράστια παιδεία και μόρφωση, καθώς είχε σπουδάσει φιλοσοφία στην Αθήνα και την Κωνσταντινούπολη και υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους συνδετικούς κρίκους της αρχαίας φιλοσοφίας με τον Χριστιανισμό.

Γράφει ο Ευθύμιος Χατζηϊωάννου.

Πηγή: elliniki-gnomi.eu

Πέμπτη 5 Δεκεμβρίου 2013

Ενας μύθος για τους Έλληνες και τους Κινέζους. Μια ιστορία που αξίζει να γνωρίζετε

Ενας μύθος για τους Έλληνες και τους Κινέζους. Μια ιστορία που αξίζει να γνωρίζετε



Ενας μύθος για τους Έλληνες και τους Κινέζους. Μια ιστορία που αξίζει να γνωρίζετε

Η παρακάτω παραβολή βρίσκεται στο Κολοσσιαίο έργο μεταφυσικού περιεχομένου, το «Μαθναβί» γραμμένο από τον Πέρση ποιητή και δάσκαλο Θεολογίας Τζελαλεντίν Ρουμί το 1273. Στην Ιστορία αυτή απεικονίζεται η διαφορά μεταξύ θεολογικής και μυστικιστικής σκέψεως ανάμεσα στους δυο κορυφαίους πολιτισμούς των Ελλήνων και των Κινέζων. 

Ενας μύθος για τους Έλληνες και τους Κινέζους. Μια ιστορία που αξίζει να γνωρίζετε

¨Αν θες μια παραβολή της κρυμμένης γνώσης, πες την ιστορία των Ελλήνων και των Κινέζων.

-Είμαστε οι καλύτεροι καλλιτέχνες, είπαν οι Κινέζοι. 

-Κι όμως εμείς υπερέχουμε! Είπαν οι Έλληνες. 

Θα διαγωνιστείτε, είπε ο Σουλτάνος, και τότε θα δούμε ποιος έχει δίκιο στον ισχυρισμό του. 

Παραχωρήσατε μας ένα ορισμένο δωμάτιο και ένα άλλο στους Έλληνες είπαν οι Κινέζοι. 

Τα δωμάτια ήταν απέναντι πόρτα με πόρτα. Οι κινέζοι ζήτησαν από το βασιλιά εκατό χρώματα. Έτσι ο πλούσιος μονάρχης άνοιξε το θησαυροφυλάκιο του και κάθε μέρα οι Κινέζοι έπαιρναν από την επιχορήγηση του τα χρώματα τους. 

Για τη δική μας δουλειά χρώματα και αποχρώσεις δεν είναι κατάλληλα, είπαν οι Έλληνες. Αυτό που θέλουμε είναι να απαλλαγούμε από τη σκουριά. Και βάλθηκαν να γυαλίσουν το δωμάτιο.Υπάρχει ένας δρόμος από το πολύχρωμο στο άχρωμο. Το χρώμα είναι σαν τα σύννεφα, το φεγγάρι είναι άχρωμο. Οποιαδήποτε ακτινοβολία και λαμπρότητα βλέπουμε στα σύννεφα, ας είμαστε σίγουροι ότι προέρχονται από τα άστρα το φεγγάρι και τον Ήλιο. 

Ενας μύθος για τους Έλληνες και τους Κινέζους. Μια ιστορία που αξίζει να γνωρίζετε Μόλις τέλειωσαν οι Κινέζοι τη δουλειά τους άρχισαν να χτυπούν τύμπανα από την χαρά τους. Ο Βασιλιάς ήρθε μέσα και είδε τις εικόνες τους και από τη στιγμή που αντίκρισε αυτό το θέαμα έχασε το μυαλό του. 



Μετά προχώρησε προς το δωμάτιο των Ελλήνων, που μόλις τον είδαν τράβηξαν την κουρτίνα που χώριζε τα δυο δωμάτια, έτσι ώστε τα καταπληκτικά έργα των Κινέζων αντικατοπτρίστηκαν πάνω στους τοίχους , που τους είχαν βγάλει τη σκουριά και τους είχαν γυαλίσει. Όλα εκείνα που ο βασιλιάς είχε δει στο δωμάτιο των κινέζων φαίνονταν καλύτερα εδώ. Τόσο καλύτερα που τα μάτια του πετάχτηκαν έξω από τις κόγχες τους!

Οι Έλληνες πατέρα μου, είναι οι Σούφι χωρίς επαναλήψεις, βιβλία και διαβάσματα και όμως έχουν ελευθερώσει τα στήθη τους από την πλεονεξία, την απληστία, την φιλαργυρία και την κάκια. Η αγνότητα του καθρέφτη είναι χωρίς άλλο η καρδιά που δέχεται αμέτρητες εικόνες. Η αντανάκλαση κάθε εικόνας λάμπει για πάντα στην καρδιά και μόνον. Και κάθε νέα εικόνα που εισχωρεί στην καρδιά προβάλλεται, απαλλαγμένη από κάθε ατέλεια. 

Αυτοί που έχουν καθαρίσει την καρδιά τους έχουν ξεφύγει από τα αρώματα και τα χρώματα. Κάθε λεπτό, κάθε στιγμή ατενίζουν την ομορφιά¨ 

Πηγή: Οι Διδάσκαλοι του Γκουρτζίεφ-Raphael Lefort, εκδόσεις:Πύρινος κόσμος
http://aneksigita-fainomena.blogspot.gr

Κυριακή 1 Δεκεμβρίου 2013

Κρυμένος για 2.300 χρόνια

Κρυμένος για 2.300 χρόνια



Ο τάφος βρέθηκε και αποκολλήθηκε ολόκληρος στη διάρκεια ανασκαφής της τραπεζιόσχημης τούμπας στα νότια παράλια της χερσονήσου Μεγάλο Εμβολο ή Καραμπουρνού, στα ΒΔ της σημερινής Νέας Μηχανιώνας Θεσσαλονίκης. Η περιοχή έχει ταυτισθεί με βάση τις πληροφορίες του Ηροδότου και του Λίβιου με την αρχαία πόλη Αίνεια. Ο πώρινος κιβωτιόσχημος τάφος (ονομάστηκε απο τους αρχαιολόγους «της Αινείας») βρέθηκε ασύλητος.
Το εσωτερικό του είναι ζωγραφισμένο (επενδυμένος εσωτερικά) με εξαιρετικής ποιότητας τοιχογραφίες (πολύχρωμη κοσμοφόρος που περιτρέχει και τις τέσσερις πλευρές με βλαστούς, άνθη, περιστέρια, κορδέλες) και προσωπικά είδη της νεκρής νεαρής γυναίκας. Η ταφή χρονολογείται στα 350-325 π.Χ.
Η νεαρή αριστοκράτισσα (με βάση τα ευρήματα) νεκρή αναπαύεται επί 2.300 χρόνια παρέα με ολόκληρο το... μπουντουάρ της. Ο ιστοριοδίφης θεατής μπορεί να βυθιστεί στην εξερεύνηση των συμβόλων που κοσμούν την εξαιρετικής τέχνης πολύχρωμη κοσμοφόρο με βλαστούς και άνθη η οποία περιτρέχει όλο τον τάφο. Τα ταφικά σύμβολα, περιστέρια, κουκουνάρια και ανθέμια που παρεμβάλλονται, καθώς και τα αντικείμενα της καθημερινής ζωής από τον γυναικείο θάλαμο (στεφάνι, ταινίες, γυναικεία προτομή, αλάβαστρο, κιβώτιο με τα είδη καλλωπισμού), δίνουν ένα έξοχο σύνολο ζωγραφικής του 4ου π.Χ. αιώνα, από τα πιο πρώιμα στη Μακεδονία, είναι ενδεικτικά του πολυτελούς τρόπου ζωής και αντανακλούν το πλαίσιο των θρησκευτικών αντιλήψεων της αριστοκράτισσας νεκρής.
Η πόλη της Αινείας (σημερινή Νέα Μηχανιώνα) πήρε το όνομα από τον ιδρυτή της Αινεία, τον θρυλικό ήρωα της Τροίας, γιο της θεάς Αφροδίτης και του Αγχίση. Οταν έπειτα από δεκάχρονη πολιορκία η Τροία κυριεύθηκε από τους Ελληνες, ο Αινείας φυγάδευσε έξω από την πόλη στους ώμους του τον γέροντα πατέρα του κι εγκατέλειψε την πατρίδα του. Ξεκίνησε ακολουθούμενος από τη γυναίκα του Κρέουσα (κόρη του βασιλιά της Τροίας Πρίαμου και της Εκάβης) και τα παιδιά τους, ανάμεσα στα οποία η κόρη τους, Ανθεμώνη, που έδωσε το όνομά της στην πόλη Ανθεμούς.
Τελικός στόχος του ταξιδιού του ήταν το Λάτιο, στη σημερινή Ιταλία, ωστόσο ο Αινείας έκανε μια αναγκαστική στάση - εγκατάσταση στο μεγάλο Καραμπουρνού. Εδώ, αφού έθαψε τον πατέρα του που δεν άντεξε την ταλαιπωρία της μετακίνησης, έχτισε την πόλη Αίνεια. Από τότε αυτό που σήμερα ονομάζεται μεγάλο Καραμπουρνού ονομάστηκε Αινεία Ακρα και Αιναίον Ακρωτήριο.
Ο Αινείας εξακολούθησε το ταξίδι του στην Ιταλία, αλλά η γυναίκα του Κρέουσα με τον γιο τους Ασκάνιο και τις θυγατέρες παρέμεινε στη νεοϊδρυθείσα Αίνεια και βασίλεψε μέχρι τον θάνατό της.
Στο κέντρο της μεγάλης αίθουσας των μονίμων εκθέσεων του Αρχαιολογικού Μουσείου Θεσσαλονίκης είναι τοποθετημένος ένας ολόκληρος τάφος! Αξίζει τον κόπο να ανεβεί κανείς τα δύο σκαλιά (του υπερυψωμένου επιπέδου που τον περιβάλλει) να δει το κρυμμένο για 2.300 χρόνια εσωτερικό του.
Της Βίκυς Χαρισοπούλου








Παρασκευή 29 Νοεμβρίου 2013

Δείτε πώς κάνουν πολλαπλασιασμό οι Κινέζοι!

ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ! Δείτε πώς κάνουν πολλαπλασιασμό οι Κινέζοι!

Δείτε πώς κάνουν πολλαπλασιασμό οι Κινέζοι! (video)
Δεν έχετε ξαναδεί κάτι τέτοιο!

Ένας απλός πολλαπλασιασμός μπορεί να αποδειχθεί δύσκολη υπόθεση...αν είσαι Κινέζος!



Αποτρίχωση μπικίνι live στη τηλεόραση...!!

Είναι πολύ μπροστά η Φιλανδική τηλεόραση ....















Είναι πολύ μπροστά η Φιλανδική τηλεόραση ....
Λοιπόν.. δεν το δημοσιεύω...γιατί....ντρέπομαι..!!

ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ 24-09-2012


La depilación láser en el informativo de la noche en Finlandia [NSFW]

 | 24/09/2012
 

Τετάρτη 27 Νοεμβρίου 2013

Πώς πήραν τα ονόματά τους 27 ευρωπαϊκές πρωτεύουσες


Πώς πήραν τα ονόματά τους 27 



ευρωπαϊκές πρωτεύουσες


Ποιο όνομα ευρωπαϊκής πρωτεύουσας σημαίνει «η πόλη της χαράς»; Ποια πόλη της Γηραιάς Ηπείρου συνδέεται με… αρκούδες; Τι δουλειά έχει ο Οδυσσέας στη Λισαβόνα και γιατί μία από τις σπουδαιότερες πρωτεύουσες της Γηραιάς Ηπείρου οφείλει το όνομά της σε μια αδελφοκτονία;
Η ετυμολογία και η ονοματολογία των ευρωπαϊκών πρωτευουσών κρύβουν μικρά μυστικά, από απλώς ενδιαφέροντα έως αναπάντεχα και πιπεράτα, κι εμείς τα συγκεντρώνουμε, για να ξέρετε τα πάντα γύρω από τα… αστικά «βαφτίσια» από την Ισλανδία μέχρι την Κύπρο.

Πώς πήραν τα ονόματά τους οι ευρωπαϊκές πρωτεύουσες (2)
  • Άμστερνταμ
Σημαίνει φράγμα του ποταμού Άμστελ – για πρώτη φορά αναφέρθηκε τον 13ο αιώνα, όταν επρόκειτο ακόμη για ένα μικρό ψαροχώρι κοντά στο φράγμα του ποταμού, οι κάτοικοι του οποίου έχτισαν μια γέφυρα, και ο Κόμης της περιοχής τους παρείχε ένα πιστοποιητικό, ότι «οι κάτοικοι κοντά στο φράγμα του Άμστελ (Amestelledamme) εξαιρούνται από την πληρωμή προμήθειας για να περάσουν τη γέφυρα». Η λέξη Amstel με τη σειρά της προέρχεται από την ολλανδική φράση «Aeme stelle», δηλαδή «περιοχή όπου αφθονεί το νερό».
  • Βαρσοβία
Η πολωνική πρωτεύουσα ονομάζεται από τους ντόπιους Warszawa, και στην κυριολεξία σημαίνει «αυτή που ανήκει στον Warsz». Σύμφωνα με τον θρύλο, ένας ψαράς με το όνομα Wars ερωτεύτηκε μια γοργόνα που ζούσε στον ποταμό Βιστούλα και ονομαζόταν Sawa, και από τον γάμο τους προέκυψε το όνομα της πόλης. Η πιο «πεζή» εκδοχή θέλει τον Warsz να είναι ένας ευγενής του 13ου αιώνα ο οποίος είχε στην ιδιοκτησία του ολόκληρη την περιοχή όπου σήμερα εκτείνεται η συνοικία Mariensztat.
  • Βελιγράδι
Το όνομα Beograd της σερβικής πρωτεύουσας προέρχεται από τις σλαβικές λέξεις beo και grad, που σημαίνουν αντίστοιχα «λευκή πόλη». Το Βελιγράδι ονομάστηκε «Λευκή Πόλη» εξαιτίας του άσπρου τείχους του φρουρίου μέσα στο οποίο φώλιαζε ο οικισμός.
Πώς πήραν τα ονόματά τους οι ευρωπαϊκές πρωτεύουσες (3)
  • Βερολίνο
Δύο διαφορετικές εκδοχές υπάρχουν για την ετυμολογία της ονομασίας Berlin, που ωστόσο μοιράζονται την ίδια… αγριότητα. Σύμφωνα με την προφορική παράδοση των Γερμανών, το όνομα προκύπτει από την γερμανική λέξη Bär, που σημαίνει αρκούδα – εξ ου και η άρκτος έχει γίνει σύμβολο της σημαίας της πόλης. Ωστόσο, η πιο πιθανή εξήγηση είναι αυτή που θέλει την ρίζα «berl» να έχει σλαβική προέλευση. Συγκεκριμένα, σημαίνει «βάλτος» και οι πρώτοι σλάβοι έποικοι της περιοχής έδωσαν στην πόλη αυτό το όνομα επειδή χτίστηκε στο επίπεδο του «βαλτώδους» ποταμού Spree.
  • Βουδαπέστη
Είναι ευρέως γνωστό ότι η ουγγρική πρωτεύουσα οφείλει το όνομά της στο «πάντρεμα» των δύο της πλευρών, της Βούδας και της Πέστης. Πού οφείλει όμως το όνομά της η καθεμία από αυτές; Οι γλωσσολόγοι και ιστορικοί καταλήγουν ότι η Βούδα ονομάστηκε έτσι εξαιτίας του Bleda ή Buda, αδελφού του γνωστού Ούννου, Αττίλα, ο οποίος ίδρυσε τον οικισμό. Μια άλλη εκδοχή κάνει λόγο για ετυμολογική σύνδεση με την λέξη «voda», ήτοι «νερό». Από την άλλη, η Πέστη ίσως οφείλει το όνομά της στον χαρακτηρισμό «Πέσσιον» που της απέδωσε ο Πτολεμαίος και στην ουσία σημαίνει φρούριο ή και σπηλιά.
Πώς πήραν τα ονόματά τους οι ευρωπαϊκές πρωτεύουσες (4)
  • Βουκουρέστι
Το όνομα της ρουμανικής πρωτεύουσας (Bucuresti), παρ’ ότι συνδέεται με το αρσενικό όνομα Bucur – που διάφοροι μύθοι τον θέλουν να είναι είτε πρίγκιπας, είτε ληστής, είτε βοσκός/ψαράς/κυνηγός, οι ντόπιοι προτιμούν την πιο «ευχάριστη» ετυμολογική εκδοχή: Αυτή που υποστηρίζει πως Βουκουρέστι σημαίνει «η πόλη της χαράς» – από την λέξη bucur που στα ρουμανικά σημαίνει χαρά, ευτυχία.
  • Βρυξέλλες
Η πρώτη αναφορά στο όνομα του μικρού τότε οικισμού που θεμελίωσε την πόλη με την κατασκευή ναού σε ένα νησάκι του ποταμού Senne, έγινε από έναν επίσκοπο της περιοχής το 695μ.Χ. Τότε ήταν που ανέφερε έναν οικισμό με το όνομα Brosella, που ετυμολογικά σημαίνει «το σπίτι πάνω στον βάλτο». Πεζό… αλλά ακριβές.
  • Δουβλίνο
Η ιρλανδική πρωτεύουσα πήρε το όνομά της από τις λέξεις «dubh» και «linn» που σημαίνουν «μαύρη λίμνη». Στην ιρλανδική διάλεκτο μάλιστα το «dubh» διαβάζεται «δουφ», δηλαδή το αρχικό όνομα της πόλης ήταν Δουφλίνο. Παρ’ όλα αυτά, στην συνέχεια επικράτησε αντί για “dubh” να γράφεται “dub” με μια τελεία πάνω από το “b”. Στην συνέχεια η τελεία παραλείφθηκε και το όνομα πήρε την τελική του (γραπτή και ακουστική) μορφή «Dublin».
Πώς πήραν τα ονόματά τους οι ευρωπαϊκές πρωτεύουσες (5)
  • Ζάγκρεμπ
Ο θρύλος της «βάφτισης» της κροατικής πρωτεύουσας συνοδεύεται από την ιστορία ενός κροάτη αντιβασιλέα, ο οποίος οδηγούσε το στράτευμά του σε μια έρημη, άνυδρη περιοχή, με αποτέλεσμα να έχουν διψάσει όλοι σε επικίνδυνο βαθμό. Κάποια στιγμή, ο αντιβασιλέας έμπηξε το σπαθί του στη γη σε μια κίνηση απόγνωσης, και τότε ανάβλυσε νερό. Διέταξε τους στρατιώτες του να σκάψουν στην περιοχή και εκείνοι βρήκαν ολόκληρη υπόγεια «δεξαμενή» νερού, στο σημείο όπου τελικά θεμελιώθηκε η πόλη Ζάγκρεμπ (“zagrabiti” στα κροατικά σημαίνει «ξεθάβω λαβράκι»).
  • Κίεβο
Το «Κίεβο» προέρχεται από την αγγλική ονομασία «Kiev», ωστόσο οι αρχές της Ουκρανίας υποστηρίζουν την γραφή «Kyiv», η οποία αντιστοιχεί στην πραγματική ονομασία της πόλης. Αυτή προέρχεται από τον Kyi και τα τρία του αδέρφια, που ίδρυσαν τον Μεσαίωνα την πόλη, της οποίας το όνομα σημαίνει «αυτή που ανήκει στον Kyi».
  • Κοπεγχάγη
Το όνομα της δανικής πρωτεύουσας προέρχεται από το αρχικό όνομα Køpmannæhafn, που σημαίνει «το λιμάνι των εμπόρων».
  • Λευκωσία
Στα αρχαία χρόνια, η πόλη ονομαζόταν Λήδρα. Αργότερα, σύμφωνα με την ιστοσελίδα του δήμου, μετονομάστηκε σε Καλλινίκιση και στην συνέχεια σε Λευκοθέα, Λευκουσία και Λευκωσία. Οι Φράγκοι κατακτητές, για ανεξήγητους λόγους, μετά το πέρασμά τους από την περιοχή έγραψαν για την «Civitas Nicosie», δίνοντας στην πόλη το διεθνές της όνομα «Nicosia». Ωστόσο, το Λευκωσία συνδέεται με το προσωνύμιο της αρχαιότητας «η πόλη των Λευκών Θεών» ή με την φράση «Λευκή Περιουσία».
Πώς πήραν τα ονόματά τους οι ευρωπαϊκές πρωτεύουσες (6)
  • Λισαβόνα
Η επικρατέστερη άποψη για την ετυμολογία της πορτογαλικής πρωτεύουσας αναφέρεται σε μια φοινικική φράση που σημαίνει «ασφαλές λιμάνι». Υπάρχει όμως και μια πιο… ελληνικού ενδιαφέροντος εκδοχή, αυτή που θέλει τον Οδυσσέα να περνά από την περιοχή και να ιδρύει την πόλη που ονόμασε «Ολισσιπόνα», (πόλη του Ulysses, δηλαδή του Οδυσσέα).
  • Λονδίνο
Υπάρχουν δεκάδες θεωρίες για την «βάφτιση» της αγγλικής πρωτεύουσας, αλλά καμία δεν έχει εδραιωθεί με βεβαιότητα ως η σωστή. Από τις επικρατέστερες πάντως είναι αυτή που κάνει λόγο για τον Βασιλιά Lud που εξουσίασε την πόλη στα προ-ρωμαϊκής εποχής χρόνια. Δείτε εδώ αναλυτικά την εκτεταμένη «φιλολογία» περί του ονόματος του Λονδίνου.
Πώς πήραν τα ονόματά τους οι ευρωπαϊκές πρωτεύουσες (7)
  • Λουξεμβούργο
Η ονομασία της πόλης (και κατ’ επέκταση της χώρας) του Λουξεμβούργου προέρχεται από την κέλτικη φράση «lucilem burg», που σημαίνει «μικρό κάστρο».
  • Μαδρίτη
Κάποτε οι ρωμαίοι θεμελίωσαν έναν οικισμό στις όχθες του ποταμού Manzanares, τον οποίο ονόμασαν Matrice. Σταδιακά, και με το πέρασμα διαφόρων κατακτητών, κυρίως Αράβων από εκεί, το όνομα εξελίχθηκε σε Mayrit και Majerit, ως αναφορά στον ποταμό που «έδινε ζωή» (από το αραβικό «al-Majrit» – πηγή νερού). Σταδιακά, το Majerit εξελίχθηκε στο σημερινό Madrid. Επιπλέον, κάποιοι υποστηρίζουν πως το όνομα συνδέεται και με την λέξη «madroño», που σημαίνει «φραουλιά» στα ισπανικά. Προφανώς, το συγκεκριμένο φυτό ευδοκιμούσε στην περιοχή, γι’ αυτό αποτέλεσε και μέρος του εμβλήματος της πόλης στα μεσαιωνικά χρόνια.
  • Μόσχα
Η Μόσχα πήρε το όνομά της από τον ποταμό Moskva που την διασχίζει, του οποίου το όνομα με τη σειρά του σημαίνει «σκοτεινός» και «θολός». Άλλες εκδοχές αναφέρουν πως το όνομα σημαίνει «το ποτάμι των αρκούδων» ή πως συνδέεται με την μογγολική λέξη «mushka», που σημαίνει «απόκρημνος» και αναφέρεται στο τοπίο της αρχικής πόλης.
  • Μπρατισλάβα
Ο Πρίγκιπας Bräslav έδωσε το όνομά του στην πρωτεύουσα της Σλοβακίας, το όνομα της οποίας στην κυριολεξία σημαίνει «η δόξα του Μπράσλαβ». Ο συγκεκριμένος ευγενής πολέμησε για να εξαπλωθεί προς το Βασίλειο της Ανατολικής Φραγκίας τον 9ο αιώνα μ.Χ. – και τα κατάφερε μέχρι το 900, χρονολογία κατά την οποία οι Ούγγροι τερμάτισαν τη βασιλεία του.
  • Όσλο
Η νορβηγική πρωτεύουσα ήταν αρχικά γνωστή ως Áslo (και αργότερα ως Óslo). Ως εκ τούτου, θεωρείται πως το όνομά της προέρχεται είτε από την λέξη ås (κορυφή) – και επομένως σημαίνει «το λιβάδι ανάμεσα στις κορυφογραμμές» – είτε από τους θεούς της νορβηγικής παράδοσης Aesir – και επομένως σημαίνει «πόλη των θεών».
  • Παρίσι
Στην εποχή του χαλκού, στις όχθες του ποταμού Σηκουάνα ζούσαν οι άνθρωποι μιας βελγικής φυλής που ονομαζόταν Parisii, η οποία μάλιστα πρωτοστάτησε στην επανάσταση απέναντι στον Ιούλιο Καίσαρα αργότερα, το 52π.Χ. Η πόλη που αναπτύχθηκε σταδιακά στην περιοχή πήρε το όνομά της από αυτή τη φυλή.
Πώς πήραν τα ονόματά τους οι ευρωπαϊκές πρωτεύουσες (8)
  • Πράγα
«Πράγα» στα σλαβικά σημαίνει «πέρασμα» και το όνομα της τσεχικής πρωτεύουσας κατά πάσα πιθανότητα αναφέρεται στο «πέρασμα» που αποτελεί για την ευρύτερη περιοχή που διασχίζει ο ποταμός Βλατάβας. Μία πιο «επική» εκδοχή αναφέρει πως το όνομα Praha προέρχεται από την τσέχικη λέξη práh (κατώφλι) και η πόλη ονομάστηκε έτσι όταν η σύζυγος του μυθικού ιδρυτή της δυναστείας των Premyslid, η οποία διέταξε «η πόλη να χτιστεί εκεί που ένας άνδρας μπορεί να λαξεύσει το κατώφλι του σπιτιού του», κάνοντας αναφορά σε κάποιο φυσικό «κατώφλι» από πέτρα, το οποίο όμως δεν έχει βρεθεί ποτέ.
  • Ρέυκιαβικ
Στα ισλανδικά σημαίνει «καπνισμένος κόλπος», και δεν είναι δύσκολο να αντιληφθούμε το γιατί, αν λάβουμε υπόψη τα μπαρουτοκαπνισμένα ηφαίστεια που αναστατώνουν την βόρεια Ευρώπη ανά διαστήματα.
  • Ρώμη
Μάλλον ευρέως γνωστή, η ιστορία της ονομασίας της αιώνιας πόλης θέλει τον Ρέμο και τον Ρωμύλο να την ιδρύουν. Συγκεκριμένα, η παράδοση αναφέρει πως την ίδρυσε και την βάφτισε ο Ρωμύλος, αφού σκότωσε τον αδερφό του μετά από μια φιλονικία. Πιο σύγχρονες γλωσσολογικές προσπάθειες να εντοπίσουν την ετυμολογία της λέξης, κάνουν λόγο για την ελληνική λέξη «ρώμη» (γενναιότητα).
Πώς πήραν τα ονόματά τους οι ευρωπαϊκές πρωτεύουσες (9)
  • Σαράγιεβο
Η πρωτεύουσα της Βοσνίας οφείλει το όνομά της στις τουρκικές λέξεις «saray ovasi» που στην κυριολεξία σημαίνουν «το χωράφι γύρω από το σαράι».
  • Σόφια
Η βουλγαρική πρωτεύουσα πήρε το όνομά της από τον περίφημο αρχαίο ναό της Ιερής Σοφίας που είχε χτιστεί στην πόλη τον 6ο αιώνα – και ως εκ τούτου σχετίζεται με την ελληνική έννοια της σοφίας. Το όνομά της βέβαια το έδωσε στην πόλη αρκετά αργότερα, τον 14ο αιώνα – ως τότε η πόλη ονομαζόταν Sredets.
Πώς πήραν τα ονόματά τους οι ευρωπαϊκές πρωτεύουσες (10)
  • Στοκχόλμη
Η λέξη stock στα σουηδικά σημαίνει «κορμός» και η λέξη holm «νησάκι». Με άλλα λόγια, το «νησάκι των κορμών» αναφέρεται πιθανότατα στο νησάκι Helgeandsholmen στο κέντρο της σημερινής πόλης, όπου ίδρυσε την Στοκχόλμη ο Birger Jarl για να προστατεύσει την Σουηδία από ξένες επιδρομές.
  • Τίρανα
Η αλβανική πρωτεύουσα, σύμφωνα με τις επικρατέστερες θεωρίες, πήρε το όνομά της είτε από το οχύρωμα Tirkan στην πλαγιά του Dajti, είτε από την ελληνική λέξη «τύρος» που αναφέρεται στα γαλακτοκομικά προϊόντα, το εμπόριο των οποίων αποτελούσε την κυριότερη πηγή εσόδων της περιοχής.


Πηγή: in2life.gr,
του Γιώργου Κόκουβα

ΠΗΓΗ http://www.alexiptoto.com/
Εκατό λόγοι που μας αρέσει που είμαστε Έλληνες
Μια λίστα με… επιχειρήματα!
Ο παράδοξος, κλισέ και ιδιαίτερος τρόπος σκέψης των Ελλήνων, οι συνήθειες που μας εκνευρίζουν στον πλησίον μας αλλά δεν παραδεχόμαστε ότι έχουμε υιοθετήσει και εμείς οι ίδιοι, η αγάπη για τη χώρα αλλά και η ξεροκεφαλιά...
Αυτά είναι ίσως μόνο λίγα από τα χαρακτηριστικά της ελληνικής νοοτροπίας που πιστεύουμε πως μας διαχωρίζει από την υπόλοιπη Ευρώπη και αποτυπώνονται στην παρακάτω λίστα με τους 100 λόγους που μας αρέσει που είμαστε Έλληνες:
1. Γιατί έχουμε θάλασσα να την πιεις στο ποτήρι.
2. Γιατί μπροστά στο ραβανί τι να μας πει το μιλφέιγ.
3. Γιατί το καρπούζι το αγοράζουμε ολόκληρο και όχι σε φέτες.
4. Γιατί «καμάκι» και «σουβλάκι» είναι το πρώτο ποίημα που μαθαίνουμε.
5. Γιατί τους μεζέδες που συνοδεύουν το τσιπουράκι δεν τους φτάνει κανένα «ορντέβρ».
6. Γιατί στην Ελλάδα κάθε νύχτα τελειώνει το επόμενο πρωί.
7. Γιατί «λουλουδοπόλεμος» δεν υπάρχει σε καμιά άλλη χώρα.
8. Γιατί πίνουμε κι ένα ποτηράκι παραπάνω χωρίς να μας πίνει.
9. Γιατί μπορούμε να απολαύσουμε τον καφέ μας με τσιγάρο. Όχι να τον πιούμε σφηνάκι και να πάμε να καπνίσουμε κρυφά στο σπίτι μας.
10. Γιατί το φλερτ είναι το εθνικό μας χόμπι.
11. Γιατί στην Ελλάδα όλοι βρίζουμε το Δημόσιο και ταυτόχρονα σκοτωνόμαστε για μια θέση εκεί.
12. Γιατί έχουμε δεν έχουμε λεφτά, ένα μπουζουκάκι θα το πάμε.
13. Γιατί έχουμε νοοτροπία «και αύριο μέρα είναι».
14. Γιατί όταν μπαίνουμε σε λεωφορείο κάνουμε τα πάντα για να βρούμε θέση να καθίσουμε.
15. Γιατί δεν το παίζουμε ψευτοπουριτανοί. Τις «λαδιές» μας τις κάνουμε με θράσος.
16. Γιατί είμαστε πρώτοι στο φανάρι και κορνάρουμε τον εαυτό μας από συνήθεια.
17. Γιατί ξέρουμε καλύτερα να ξοδεύουμε παρά να αποταμιεύουμε.
18. Γιατί δε μοιραζόμαστε τη βενζίνη στο αυτοκίνητό μας με αυτούς που βάζουμε μέσα.
19. Γιατί δεν κάνουμε ποτέ επίσκεψη «με άδεια χέρια».
20. Γιατί η λέξη «κερνάω» υπάρχει στο λεξιλόγιό μας.
21. Γιατί άντε να εξηγήσεις στον ξένο τι σημαίνει «καψούρα».
22. Γιατί βράζει το αίμα μας.
23. Γιατί στην Ελλάδα η οικογένεια έχει ακόμα αξία.
24. Γιατί κατά βάθος...είμαστε καλά παιδιά.
25. Γιατί τα καταφέρνουμε πάντα...έστω και την τελευταία στιγμή.
26. Γιατί δε «μασάμε» από 400 χρόνια σκλαβιάς.
27. Γιατί για τα μάτια μιας γυναίκας κάναμε 10 χρόνια πόλεμο.
28. Γιατί όταν οι ξένοι δεν έβρισκαν λέξεις έκλεβαν τις δικές μας.
29. Γιατί η λέξη φιλότιμο δεν υπάρχει σε καμία άλλη γλώσσα.
30. Γιατί καλή η κιθάρα και το όμποε αλλά το μπουζούκι βγάζει άλλο ήχο.
31. Γιατί το «Αι Γενέαι Πάσαι» της Μεγάλης Παρασκευής μας σηκώνει την τρίχα κάγκελο.
32. Γιατί όποια πέτρα κι αν σηκώσεις Έλληνες θα βρεις από κάτω.
33. Γιατί ερωτευόμαστε και μισούμε με πάθος.
34. Γιατί τις δύσκολες στιγμές τις περνάμε με φίλους χωρίς να χρειαζόμαστε ψυχίατρο.
35. Γιατί ο Σωκράτης, ο Αριστοτέλης και ο Περικλής ήταν Έλληνες.
36. Γιατί η Μερκούρη, ο Χατζιδάκις και ο Ελύτης ήταν Έλληνες.
37. Γιατί η συνταγή «αλά ελληνικά» είναι η πιο πετυχημένη.
38. Γιατί η τρέλα δεν πάει στα βουνά...πάει στις παραλίες!
39. Γιατί οι καλοκαιρινές διακοπές είναι κοντά και... πού να τρέχουμε τώρα!
40. Γιατί όταν οι άλλοι ανακάλυπταν το κρέας εμείς είχαμε ήδη χοληστερίνη.
41. Γιατί όταν εμείς φτιάχναμε τον Παρθενώνα οι άλλοι κοιμόντουσαν πάνω στα δέντρα.
42. Γιατί εμείς δώσαμε τα φώτα σε όλους αυτούς που το παίζουνε ηγέτες και οδηγούν στην ειρήνη κάνοντας πολέμους.
43. Γιατί η φέτα και το ελαιόλαδο μεταφράστηκαν σε ελληνικό ταμπεραμέντο.
44. Γιατί «Ένα γλυκό χωρίς»! Και όλοι καταλαβαίνουν πως πρόκειται για φραπέ.
45. Γιατί μπορούμε να παρατήσουμε τα πάντα για έναν μεγάλο έρωτα!
46. Γιατί στη γλώσσα μας διακρίνουμε μεταξύ έρωτα και αγάπης...ξέρουμε όμως να ζούμε με πάθος και τα δυο!
47. Γιατί αλλάζουμε κινητό κάθε χρόνο, αυτοκίνητο κάθε τρία χρόνια και ερωτικό σύντροφο κάθε τρεις και λίγο.
48. Γιατί όταν οι άλλοι φορούσαν προβιές λύκων εμείς υφαίναμε αραχνοΰφαντους χιτώνες.
49. Γιατί οι Έλληνες δεν πολεμούν σαν ήρωες αλλά οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες (Winston Churchill - 1941).
50. Γιατί δε βάζουμε κέτσαπ στο φαγητό μας. Έχει από μόνο του υπέροχη γεύση.
51. Γιατί όταν πονάμε ξέρουμε να κλαίμε και να χορεύουμε τη ζεμπεκιά με περηφάνια.
52. Γιατί ο Έρωτας ήταν Έλληνας Θεός. Γι' αυτό ξέρουμε και να αγαπάμε.
53. Γιατί μπορεί να είμαστε οξύθυμοι αλλά ποτέ δεν κρατάμε κακία.
54. Γιατί κανένας άλλος δεν χαίρεται για την καταγωγή του όσο εμείς.
55. Γιατί παρόλο που γνωρίζουμε τον κίνδυνο τολμάμε.
56. Γιατί η τρέλα στην Ελλάδα πάει με χίλια....Γι' αυτό όλοι τρέχουν στο δρόμο.
57. Γιατί το 95% των αστεριών και των πλανητών έχουν ελληνική ονομασία.
58. Γιατί δουλεύουμε για να ζούμε και δε ζούμε για να δουλεύουμε.
59. Γιατί έχουμε του κόσμου τα ελαττώματα και παρόλα αυτά είμαστε ακαταμάχητοι.
60. Γιατί η ζωή μας είναι στο «δυνατό» ενώ των ξένων στο «αθόρυβο».
61. Γιατί αν η χώρα μας δεν ήταν η ομορφότερη του κόσμου, θα τη διάλεγαν για σπίτι τους οι δώδεκα θεοί του Ολύμπου;
62. Γιατί όταν φωνάζουμε «αδελφέ» στο δρόμο, όλοι γυρνάνε.
63. Γιατί κάνουμε τις περισσότερες καταχρήσεις κι όμως ζούμε περισσότερο.
64. Γιατί ακόμα κι ο Αϊνστάιν παραδέχτηκε ότι οφείλει πολλά σε έναν Έλληνα.
65. Γιατί όταν συζητάμε για δίαιτα είμαστε πάντα στο τραπέζι και τρώμε.
66. Γιατί κάποτε «φωτίσαμε» ολόκληρο τον κόσμο.
67. Γιατί μιλάμε δυνατά και γελάμε με την καρδιά μας.
68. Γιατί είμαστε οι μόνοι που ξεκινάμε το μεσημέρι για καφεδάκι και καταλήγουμε να πίνουμε ούζο μέχρι πρωίας.
69. Γιατί μπροστά στο Μετσοβόνε τύφλα να έχει το Έμενταλ.
70. Γιατί με μια φλόγα καταφέραμε να ενώσουμε ολόκληρο τον κόσμο.
71. Γιατί ξέρουμε να εκφράζουμε το σ' αγαπώ με κάθε πιθανό τρόπο.
72. Γιατί τα πιο απίστευτα είναι κι ελληνικά.
73. Γιατί κυκλοφορούμε στο δρόμο στις δύο το βράδυ και δε νιώθουμε ότι είμαστε σε στοιχειωμένη πόλη.
74. Γιατί σουβλάκι, σουτζουκάκι και λοιπές ελαφριές γεύσεις είναι η αδυναμία μας.
75. Γιατί είμαστε περήφανοι για το παρελθόν μας.
76. Γιατί δεν πάμε για ύπνο με τις κότες αλλά το ξημερώνουμε διασκεδάζοντας.
77. Γιατί ακόμη και το πιο μικρό ξωκλήσι μας λούζεται από φως. Δεν πιάνεται η ψυχή μας απ' τη σκοτίδα του βιτρώ.
78. Γιατί τα λέμε έξω απ΄ τα δόντια.
79. Γιατί ξέρουμε να «κλέβουμε» αλλά και να μην «καρφώνουμε» αυτόν που «κλέβει» στις εξετάσεις.
80. Γιατί έχουμε πάντα μια λύση- έστω και πλάγια- σε όλα.
81. Γιατί οι γονείς μας δεν ξεχνάνε ότι υπάρχουμε μόλις κλείσουμε τα 18.
82. Γιατί είμαστε των άκρων.
83. Γιατί την κάθε δυσκολία την αντιμετωπίζουμε για χιούμορ.
84. Γιατί το αντιπροσωπευτικότερο ελληνικό σύνθημα είναι: «Για την Ελλάδα, ρε γαμώτο!».
85. Γιατί οι Ολυμπιακοί Αγώνες γεννήθηκαν εδώ.
86. Γιατί όταν θέλουμε να λιαστούμε, έχουμε αμμουδιά και θάλασσα. Δεν ξεχυνόμαστε στα γρασίδια ούτε βουτάμε στα σιντριβάνια.
87. Γιατί βλέπουμε τον ουρανό γαλάζιο κι όχι μολυβί.
88. Γιατί εδώ που ζούμε όλο το χρόνο, ο ξένος το έχει σκοπό ζωής να έρθει μία εβδομάδα.
89. Γιατί η Ελλάδα είναι η πιο φτωχή χώρα με τους πιο πλούσιους κατοίκους.
90. Γιατί είχαμε μάγκες προγόνους.
91. Γιατί ξέρουμε τι θα πει κέφι.
92. Γιατί μιλάμε καλά τις ξένες γλώσσες...αλλά ποιοι μιλούν καλά τα ελληνικά;
93. Γιατί πίνουμε και καπνίζουμε περισσότερο από όλους και ζούμε περισσότερο από όλους.
94. Γιατί εμείς γράφουμε την Ιλιάδα, και οι ξένοι την κάνουν έργο χιλιάδες χρόνια μετά.
95. Γιατί το τζατζίκι, το σουβλάκι, η μαγκιά και το φιλότιμο είναι ελληνικά.
96. Γιατί μας αρέσει τα λεφτά και τα ψάρια να τα τρώμε πάντα φρέσκα.
97. Γιατί ενώ έχουμε μικρή χώρα, έχουμε μεγάλη καρδιά.
98. Γιατί το δικό μας μοντέλο ζωής έχει πολλές καμπύλες.
99. Γιατί η μάνα μου κάθε Αύγουστο απλώνει τραχανά. Οι άλλοι τι απλώνουν;
100. Γιατί το σύνθημα Ελευθερία ή Θάνατος ήταν ελληνικό.
ΠΗΓΗ http://www.apisteuta.com/index.php